Mój dziadek, Teofil Makowiecki – uczestnik Bitwy Warszawskiej i kampanii wrześniowej – zawsze mawiał, że prawdziwi wojenni bohaterowie to ci, którzy zginęli w walce o swój kraj. Ich koledzy, którzy przeżyli wojnę – to tylko zwykli szczęściarze, którzy ocaleli po to właśnie, by głosić chwałę poległych…

Dziadka Teofila zamordowali Niemcy za to tylko, że nie chciał wyrzec się swej polskości. I to on jest dla mnie prawdziwym bohaterem.

Danuta Siedzikówna („Inka”) – gdyby jakimś cudem przeżyła ubecką gehennę – miałaby dziś, 28 sierpnia 2018r. równe 90 lat. Ze względu na swój przedwojenny, bogoojczyźniany patriotyzm żyłaby wciąż na bakier z ludową władzą, a i w tzw. „wolnej Polsce” funkcjonowała by z piętnem „mohera”. I prawdopodobnie dożywałaby swych lat w otoczeniu dzieci i wnuków, wegetując na skromnej emeryturce ze „starego portfela”…

Niestety – polscy komuniści i ich sowieccy mocodawcy nie darowali nawet dziecku (Siedzikówna w chwili egzekucji była niepełnoletnia). Wnuki zbrodniarzy chcą zamilczeć dziś pamięć o zbrodniach swych przodków. I oblewają czerwoną farbą pomniki naszych prawdziwych bohaterów-męczenników…

PS Z tomiku „Niepodległa” - stosowny wiersz na tę okazję:

SPOWIEDŹ ŻOŁNIERZA WYKLĘTEGO

W dzień mojej śmierci – sam, z myślami swymi,

W pełni świadomy przypisanych win,

Chcę wyspowiadać się przed potomnymi,

Ja – prosty żołnierz, polskiej ziemi syn…

Mówię do sędziów splamionych czerwienią:

Zbrodniarze w togach – w twarz śmieję się wam!

I żadna kara już mnie nie odmieni.

Ja wasze sądy w pogardzie dziś mam…

Wina to wielka – miłość do Ojczyzny;

Jestem Polakiem – nie zmienicie mnie!

Zbrodnią mą – wiara. Korzyściami – blizny.

Wolności mojej nie wyrzeknę się…

I nie potrafię wyzuć się z honoru,

Swego sumienia – jak wy – wódką spić.

Bo mi Dekalog nie daje wyboru,

Przesłanie ojców mówi mi, jak żyć…

Nic nie pomogły tortury do rana;

Ciało zhańbione, a duch z katów drwi!

Wybite zęby, paznokcie zerwane,

Lecz Polak hardy wciąż w mym ciele tkwi…

Grzechy czas wyznać (uczynkiem i myślą).

Ubecjo! Ciężki miałaś ze mną chleb…

Wiem – nie rokuję poprawy na przyszłość!

Wyrok jest jeden – kula prosto w łeb…

Odchodzę cicho, lecz moje przesłanie

Będzie jak źródło prawdy dalej bić;

Gdy zdrajca sędzią, katem zaś zaprzaniec,

Bandytą musi patriota być!

Więc mnie oskarżcie o faszyzm i zdradę!

Zabijcie nocą strzałem w głowy tył!

Wrzućcie do dołu! Idźcie na paradę

Fetować pogrzeb Narodowych Sił…

Lecz nie strujecie wszystkich jadem wężym,

Choćby minęło nawet i sto lat.

Wolność wybuchnie. I Polska zwycięży,

A hańbę waszą pozna cały świat…

A z cyklu – znalezione w sieci – ballada o „Ince”…