Gdy słyszymy kłamstwa zniesławiające Polskę, a wśród naszych aliantów z czasu II Wojny Światowej coraz wyraźniej daje znać antypolonizm szerzony przez niektóre środowiska żydowskie, gdy coraz głośniejsza jest kampania mające zohydzić Polskę przez zakłamywanie historii, nie czas na analizy i dociekanie przyczyn. Czas uświadomić sobie, że Polska jest atakowana i stanąć w jej obronie, choćby to oznaczało walkę i koszty. Trzeba przypomnieć słowa ministra spraw zagranicznych II Rzeczypospolitej Józefa Becka z sejmowego przemówienia w maju 1939 r.

„Pokój jest rzeczą cenną i pożądaną…. Ale pokój, jak prawie wszystkie sprawy tego świata ma swoją cenę, wysoką, ale wymierną. My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor”.

I czas przypomnieć podstawowe Prawdy Polaków dotyczące wspólnej historii Polaków i Żydów. Oto one.

Pozwalają one narodowi polskiemu patrzeć w przeszłość z podniesioną głową. Czas wreszcie, aby Prawdy te dotarły do innych narodów, a przede wszystkim do mieszkańców Izraela.

PRAWDY POLAKÓW

1/ Polska była dla Żydów krajem gościnnym od 1000 lat.

Już w wieku XI na terenie Polski osiedliły się pierwsze wspólnoty żydowskie. Na terenie Kazimierza Dolnego już w tym wieku była drewniana synagoga [1]. Nigdy w Polsce nie spotykały Żydów prześladowania religijne i nigdy nie doznali utrudnień w pielęgnowaniu swej religii. Nieznane też były na terenie Polski powszechne w  innych krajach naciski na konwersję. Dopóki istniało państwo polskie, Żydzi czuli się bezpieczni mimo manifestacyjnej odrębności religijnej i kulturowej. Również Żydzi mieszkający w Polsce traktowali ją jako swoją ojczyznę i (do czasu pojawienia się komunizmu) składali dowody lojalności wobec państwa polskiego w nie mniejszym stopniu niż etniczni Polacy.

2./ W czasach I Rzeczypospolitej Polska była dla Żydów rajem.

I Rzeczypospolita nazywana była rajem dla Żydów (łac. Paradisus Iudaeorum). Szesnastowieczny rabin krakowski Mojżesz ben Israel Isserles podkreślał, że „jeśliby Bóg nie dał Żydom Polski jako schronienia, los Izraela byłby rzeczywiście nie do zniesienia” [2]. To do Polski uciekali Żydzi z wszystkich krajów europejskich w okresach prześladowań i wypędzeń [3]. W efekcie w połowie XVI wieku na ziemiach polskich żyło już ok. 80% ogółu Żydów świata [4].Gwałtowny rozwój kultury i sztuki żydowskiej na ziemiach polskich sprawił, że Polska stała się w tym czasie centrum świata żydowskiego i jego życia religijnego, a Wilno nazywane było Jerozolimą Północy.

3/ W czasach rozbiorów Żydzi walczyli o odzyskanie niepodległości Polski we wszystkich powstaniach.

W wyniku napaści sąsiadów Rosji, Prus i Austrii Polacy zostali pozbawieni własnego państwa. Polska zniknęła z mapy świata jako państwo na okres od 1795 do 1918, podobnie jak państwo żydowskie zniknęło z mapy od czasu najazdu wojsk rzymskich na Judeę w r. 63  pne. aż do powstania państwa Izrael w roku 1948. Polacy i Żydzi mieszkający w Polsce stali się poddanymi trzech zaborców. Żydzi brali udział w powstaniach kościuszkowskim, listopadowym i styczniowym o odzyskanie niepodległości Polski. W 1794 w czasie insurekcji kościuszkowskiej Berek Joselewicz stworzył lekkokonny pułk żydowski. W 1831 w czasie powstania listopadowego w walkach w obronie Warszawy przed armią rosyjską udział brała żydowska gwardia miejska. Symbolem postawy społeczeństwa żydowskiego w Królestwie Polskim stała się postać żydowskiego ucznia Michała Landego, który zginął, niosąc krzyż w czasie demonstracji patriotycznej na placu Zamkowym w Warszawie 8 kwietnia 1861, krwawo stłumionej przez wojsko rosyjskie[5].

4/ W czasie I Wojny Światowej i Żydzi i Polacy byli powoływani do wojska zaborców, lecz najbardziej patriotyczna część walczyła w legionach.

W czasie I Wojny Światowej stosunek społeczności żydowskiej do sprawy niepodległości Polski był bardzo zróżnicowany. Wyróżniano 3 postawy – współpraca z państwem zaborczym, obojętność i czynne zaangażowanie w odzyskanie niepodległości przez Polskę. Około 650 Żydów służyło w Legionach Polskich[6],

5/ W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 Żydzi walczyli po obu stronach frontu.

To od tego czasu zmienił się stosunek dużej części Żydów do niepodległości Polski. Podczas wojny Żydzi mieszkający na terenie Polski podlegali poborowi do wojska, na identycznej zasadzie jak wszyscy obywatele niezależnie od wyznania [7]. Wielu żołnierzy żydowskich wykazało się bohaterstwem na polu bitwy, jednakże na terenach zajętych przez bolszewików Żydzi masowo okazywali poparcie najeźdźcom. Nie tylko czynnie uczestniczyli w tworzeniu RewKomów, ale w wielu przypadkach tworzyli oddziały zbrojne walczące po stronie bolszewików, a oddziały polskie niejednokrotnie doświadczały zdrady żołnierzy i oficerów pochodzenia żydowskiego i przechodzenia ich na stronę bolszewicką. Doprowadziło to do tego, że Ministerstwo Spraw Wojskowych w obawie o zdradę podczas decydującej bitwy o Warszawę wydało rozkaz wycofania wszystkich oficerów i żołnierzy pochodzenia żydowskiego z jednostek frontowych broniących Warszawy i przeniesienia ich do kompanii robotniczych na zapleczu frontu [8].