Wiosną 1924 szalała hiperinflacja, wszyscy mogli czuć się milionerami. Dowcip rysunkowy z tamtych czasów ukazywał powracającego do domu po wypłacie pracownika, który pieniądze musiał wieść dorożką. Gdy dojechał, okazało się, że wszystko musi zostawić woźnicy jako zapłatę, gdyż w trakcie podróży ceny wzrosły.29.04.1924 roku,marka polska została zastąpiona Złotym Polskim.

Od 1917 roku walutą funkcjonującą na terenie odradzającego się państwa była marka polska, wprowadzona przez Niemców. Powojenny kryzys doprowadził do hiperinflacji. Musiano drukować banknoty o coraz wyższych nominałach. W 1917 najwyższym nominałem było 1000 marek, w 1923 r. 10 milionów, choć funkcjonowały też tzw. przekazy o wartości 100 milionów.

Rząd, starając się zabezpieczyć przychody do budżetu, wprowadził specjalny podatek inflacyjny, który dodatkowo zdławił gospodarkę. Dopiero zdecydowane reformy Władysława Grabskiego, premiera od grudnia 1923 r., doprowadziły do opanowania inflacji.

Reforma walutowa Władysława Grabskiego, polityka narodowej demokracji, ekonomisty i historyka, ministra skarbu oraz premiera II RP, wprowadzona 1 kwietnia 1924 r. zatrzymała hiperinflację i wprowadziła mocny pieniądz.

Złoty został wprowadzony do obiegu w ramach reformy pieniężnej, którą przeprowadził ówczesny minister finansów Władysław Grabski zastępując tym samym zdewaluowaną markę polską, która była walutą Królestwa Polskiego (regencyjnego). Nowa waluta Polski została oparta na parytecie złota, wartość jednego złotego ustalono na 9/31 grama (ok. 0,29) czystego złota. Oprócz nazwy złoty proponowano również m.in., nazwę „Lech” i „Pol” lecz ostatecznie wybrano nazwę złoty, która odwoływała się do historycznej jednostki monetarnej używanej w Królestwie Polskim (kongresowym).

wkt/muzhp.pl/historykon.pl