Ponieważ w czasie pobytu w obozie sprzątała biuro drugiego komendanta Stutthofu, Paula Wernera Hoppe, po wojnie zeznawała na jego procesie. W swoich wspomnieniach opisuje m.in. moment, gdy musiała ponownie stanąć naprzeciwko swojego oprawcy

— wyjaśniła Węglińska.

W książce zamieszczono też wspomnienia Rosjanki Sonii Anwajer i litewskiej Żydówki Maschy Rolnikaitie. Pierwsza z nich w czasie wojny trafiła - jako jeniec, do Elbląga, a stamtąd w czerwcu 1944 roku przewieziono ją do Stutthofu. Druga znalazła się w Stuthhofie w tym samym roku, miała wówczas 17 lat.

Wspomnienia przekazane Muzeum Stutthof przez Maschę są fragmentami jej pamiętnika

— wyjaśniła Węglińska dodając, że dziewczyna przebywała w obozie w części żydowskiej, gdzie panowały ekstremalnie trudne warunki.

W przygotowaniu transkrypcji wspomnień do publikacji pomogły Muzeum Marzena Dworak i Anita Rzeszowska - nauczycielka i uczennica Akademickiego Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni.

Obóz koncentracyjny Stutthof powstał 2 września 1939 r. nieopodal miejscowości, która dziś nosi nazwę Sztutowo. Początkowo obóz był przeznaczony dla Polaków z Pomorza. Od 1942 r. (w styczniu tego roku obozowi nadano status obozu koncentracyjnego) Niemcy zaczęli do niego przewozić Polaków z innych regionów oraz grupy osób innych narodowości, m.in. Żydów i Rosjan. Z czasem z niewielkiego obozu rozrósł się do ponad 120 ha, miał też liczne podobozy. Do KL Stutthof trafiło w sumie około 110 tys. więźniów. Liczbę jego ofiar szacuje się na około 65 tys., spośród których ok. 28 tys. stanowiły osoby pochodzenia żydowskiego. Badacze szacują, że w obozie przebywało około 46 tys. kobiet.

Muzeum Stutthof w Sztutowie zostało utworzone w 1962 r. staraniem byłych więźniów. Placówka działa na części dawnego obozu liczącej ok. 20 ha, gdzie zachowały się niektóre budynki tzw. Starego Obozu, w tym komora gazowa, komendantura z garażami, przestrzeń ogrodów warzywnych i szklarni.

wkt/PAP