Sprowadzenie szczątków i zorganizowanie im uroczystości pogrzebowej jest realizacją decyzji szefa MON Antoniego Macierewicza z dnia 1 sierpnia 2016 r. Decyzja ta jest zgodna z wolą oficerów, którzy chcieli, by ich szczątki powróciły do Polski. Przedsięwzięcie wspiera Dowództwo Garnizonu Warszawa oraz Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych, której prezes Piotr Woyciechowski ogłosił w środę wyprodukowanie specjalnego banknotu okolicznościowego poświęconego płk. Matuszewskiemu oraz druk zabezpieczeniowy poświęcony mjr. Floyar-Rajchmanowi. Prezes PWPW podkreślił, że pogrzeb oficerów będzie uwieńczeniem „niezwykłego roku”, w którym uroczyście pochowano Zygmunta Szendzielarza „Łupaszkę”, Danutę Siedzikównę „Inkę” i Feliksa Selmanowicza „Zagończyka”.

Czujemy się zaszczyceni, że bierzemy udział w tym przedsięwzięciu i dzięki staraniom prof. Sławomira Cenckiewicza i ministra Antoniego Macierewicza możemy wreszcie doprowadzić do tego, żeby dwóch wybitnych Polaków spoczęło na ziemi polskiej

—powiedział Piotr Woyciechowski.

Prezes Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych dodał, że są to nie tylko bohaterowie wojny polsko- bolszewickiej, ale również kampanii wrześniowej.

Przypomnę, że nie tylko wywieźli złoto z Narodowego Banku Polskiego, ale także numeratory i banknoty wydrukowane i niewprowadzone do obiegu przez rząd II RP, a wytworzone przez Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych

—stwierdził Woyciechowski.

Ignacy Matuszewski studiował m.in. filozofię na UJ, architekturę w Mediolanie i prawo w Dorpacie. Służył w armii rosyjskiej. W 1917 r. należał do organizatorów Zjazdu Wojskowych Polaków w Petersburgu. Następnie służył w I Korpusie Polskim gen. Dowbór-Muśnickiego i Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. Po odzyskaniu niepodległości pracował m.in. w II Oddziale Naczelnego Dowództwa, którego w 1920 r. został szefem. W latach 1924-26 był attache wojskowym w Rzymie, 1928-29 posłem w Budapeszcie i do 1931 r. ministrem skarbu.

We wrześniu 1939 r. kierował ewakuacją polskiego złota. We Francji nie został jednak przyjęty do formującego się Wojska Polskiego. W 1941 r. przybył do Nowego Jorku. Należał do inicjatorów powołania Komitetu Amerykanów Polskiego Pochodzenia i Instytutu Józefa Piłsudskiego, którego w latach 1944-1946 był wiceprezesem. Posiadał stałą kolumnę w „Dzienniku Polskim” wydawanym w Detroit, był autorem deklaracji Komitetu. Zmarł w 1946 r. w Nowym Jorku.

Henryk Floyar-Rajchman od 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny służył w 5. pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym w Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako kapitan wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w sztabie 1. Dywizji Piechoty Legionów. Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i w latach 1928-31 był attache wojskowym w Tokio. Od 1933 do 1935 r. wiceminister i minister przemysłu i handlu. Poseł na Sejm.

We wrześniu 1939 r. brał udział w ewakuacji polskiego złota. We Francji został przeniesiony do rezerwy. W 1941 r. przybył do Nowego Jorku. Rok później przygotowywał Zjazd Związku Obrony Narodowej im. Józefa Piłsudskiego. W 1943 r. był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, od 1944 r. wchodził w skład Rady Instytutu, w latach 1947-51 był jego wiceprezesem. Zmarł w 1951 r. w Nowym Jorku.

Piotr Czartoryski-Sziler