Podpisana 75 lat temu - 12 sierpnia 1941 r. - Karta Atlantycka określała wojenne cele USA i Wielkiej Brytanii oraz podstawy światowego ładu po wojnie. Zdaniem historyka Iana Kershawa miała ogromne znaczenie jako lista demokratycznych praw i zasad włączonych później do celów Narodów Zjednoczonych.
Po wybuchu II wojny światowej Stany Zjednoczone zachowywały neutralność, jednak z czasem wobec sukcesów III Rzeszy oraz ekspansji Japonii w Azji, polityka ta zaczęła ulegać zmianie. Już pod koniec 1939 r. Kongres wyraził zgodę na sprzedaż aliantom uzbrojenia przez firmy amerykańskie, a w marcu 1941 r. przyjął ustawę o pożyczce i dzierżawie (Lend-Lease Act), umożliwiającą prezydentowi udostępnianie broni krajom, których wspieranie miało istotne znaczenie dla interesów USA.
Pod koniec maja 1941 r. prezydent Franklin D. Roosevelt w przemówieniu radiowym stwierdził: „Nie zaakceptujemy świata zdominowanego przez Hitlera. Nie zaakceptujemy też takiego świata, jak świat powojenny lat dwudziestych, w którym można by ponownie zasiać ziarno hitleryzmu i pozwolić mu wzrastać”.
W dniach 9-12 sierpnia 1941 r. w tajemnicy doszło do spotkania prezydenta Roosevelta i premiera Winstona Churchilla. Rozmowy amerykańsko-brytyjskie prowadzone były na Atlantyku u wybrzeży Nowej Fundlandii, na pokładzie brytyjskiego pancernika „Prince of Wales” oraz amerykańskiego krążownika „Augusta”. Obu przywódcom towarzyszyli wysocy oficerowie oraz dyplomaci.
W czasie spotkań omawiano m.in. pomoc dla Związku Sowieckiego, kwestię konwojów na Atlantyku, zagrożenie japońskie w Azji południowo-wschodniej, a także zagadnienia dotyczące powojennego ładu w świecie.
Churchill podczas rozmów z Rooseveltem nie uzyskał jednak odpowiedzi na zasadnicze dla Brytyjczyków pytanie - kiedy Stany Zjednoczone przystąpią do wojny.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Podpisana 75 lat temu - 12 sierpnia 1941 r. - Karta Atlantycka określała wojenne cele USA i Wielkiej Brytanii oraz podstawy światowego ładu po wojnie. Zdaniem historyka Iana Kershawa miała ogromne znaczenie jako lista demokratycznych praw i zasad włączonych później do celów Narodów Zjednoczonych.
Po wybuchu II wojny światowej Stany Zjednoczone zachowywały neutralność, jednak z czasem wobec sukcesów III Rzeszy oraz ekspansji Japonii w Azji, polityka ta zaczęła ulegać zmianie. Już pod koniec 1939 r. Kongres wyraził zgodę na sprzedaż aliantom uzbrojenia przez firmy amerykańskie, a w marcu 1941 r. przyjął ustawę o pożyczce i dzierżawie (Lend-Lease Act), umożliwiającą prezydentowi udostępnianie broni krajom, których wspieranie miało istotne znaczenie dla interesów USA.
Pod koniec maja 1941 r. prezydent Franklin D. Roosevelt w przemówieniu radiowym stwierdził: „Nie zaakceptujemy świata zdominowanego przez Hitlera. Nie zaakceptujemy też takiego świata, jak świat powojenny lat dwudziestych, w którym można by ponownie zasiać ziarno hitleryzmu i pozwolić mu wzrastać”.
W dniach 9-12 sierpnia 1941 r. w tajemnicy doszło do spotkania prezydenta Roosevelta i premiera Winstona Churchilla. Rozmowy amerykańsko-brytyjskie prowadzone były na Atlantyku u wybrzeży Nowej Fundlandii, na pokładzie brytyjskiego pancernika „Prince of Wales” oraz amerykańskiego krążownika „Augusta”. Obu przywódcom towarzyszyli wysocy oficerowie oraz dyplomaci.
W czasie spotkań omawiano m.in. pomoc dla Związku Sowieckiego, kwestię konwojów na Atlantyku, zagrożenie japońskie w Azji południowo-wschodniej, a także zagadnienia dotyczące powojennego ładu w świecie.
Churchill podczas rozmów z Rooseveltem nie uzyskał jednak odpowiedzi na zasadnicze dla Brytyjczyków pytanie - kiedy Stany Zjednoczone przystąpią do wojny.
Strona 1 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/historia/304211-75-lat-temu-usa-i-wielka-brytania-podpisaly-karte-atlantycka-dokument-okreslal-cele-wojenne-i-podstawy-swiatowego-ladu-po-wojnie
