Nawet rozumiem Niemców, którzy w dyskusji o winie za II wojnę światową szukają wykrętów. Nie rozumiem Polaków, którzy zaczynają im w tym pomagać

— pisze na łamach tygodnika „wSieci” Piotr Zaremba, odnosząc się do publikacji i tez Rafała Ziemkiewicza i Piotra Zychowicza.

Dlaczego - zdaniem Zaremby - scenariusze kreślone przez „dwóch panów Z.” są absurdalne? Dlaczego tezy o pójściu razem z Niemcami są niebezpieczne?

Udział w takim scenariuszu wymagałby od Polaków udziału w zbrodniach. Rozumiem pojęcie narodowego egoizmu, nie upieram się, że polityka narodów zawsze rządzi się dokładnie tymi samymi etycznymi nakazami co czyny jedno- stek. A jednak trudno mi uznać, że w jej ocenie moralność nie odgrywa żadnej roli. Gdy zaś na dokładkę przekroczenie norm moralnych mogłoby się w finale zakończyć odwetem zagrażającym żywotnym interesom narodu… Czy skwitujemy to jedynie rozłożeniem rąk?

— pyta publicysta „wSieci”.

Równie mocno krytykuje znajdywanie „oczywistych” odpowiedzi, które powinni znać przywódcy polskiego państwa 75 czy 80 lat temu.

Ten fantastyczny scenariusz składa się tylko komuś, kto bardzo chce być oszukiwany. Kto chce uwierzyć, że istniały zawsze gdzieś w kosmosie rozwiązania idylliczne, a jeśli Polacy ich nie znajdowali, to z powodu głupoty paru frajerów na ich czele. To wizja bardziej fantastyczna niż jakakolwiek wersja mitologii, na którą Polacy chorowali. Opowieść o Polsce jako Chrystusie narodów to na tym tle poważna realistyczna rozprawka

— przekonuje.

Zaremba zauważa przy tym, że Ziemkiewicz nie próbuje przekonywać, że Polska wplątana w przyglądanie się, jak pacyfikowana jest Francja, a potem w kolonizowanie bezdroży Związku Sowieckiego (z Holokaustem w tle), potem na pstryknięcie palcem zmieniłaby sojuszników.

Stwierdza jednak, że to nie zwalnia Ziemkiewicza z odpowiedzi na pytanie, czym miałoby się skończyć sprzymierzenie z hitlerowskimi Niemcami.

Ziemkiewicz zauważa, że czekać nie było na co. Wzmocniony zaborem czeskiego przemysłu nazistowski reżim za rok, dwa wzmocniłby przewagę nad Polską. Jak więc ta awantura jego zdaniem miała się skończyć? Cisza, milczenie. Najwyżej sugestie

— wylicza Zaremba.

I dodaje, że równie nieuprawnione jest przerzucanie odpowiedzialności za wybuch II wojny światowej na Wielką Brytanię czy innych zachodnich sojuszników Polski.

Dowodzili oni, że rząd brytyjski chciał wepchnąć Polskę w wojnę z Hitlerem, obdarzając ją swoimi zdradzieckimi gwarancjami. To kubek w kubek po- wielenie hitlerowskiej propagandy znajdującej swoje apogeum w sławnym plakacie „Anglio, twoje dzieło”

— czytamy.

Zaremba punktuje również brak dowodów na postawienie takich tez. Wreszcie - najcięższy zarzut, czyli relatywizowanie zbrodni Hitlera.

Ziemkiewicz ma swoje wyobrażenie o tym, co Polakom powinno być bliższe. Hitler to mniejsze zło. W stosunku do ZSRS, ale, zdaje się, także w stosunku do zachodnich demokracji. Co będzie jutro? Rozważania o zaletach systemu podatkowego w Generalnej Guberni? A może teza, że Hitler nie wiedział o Holokauście? Gratuluję wyboru

— pisze publicysta wPolityce.pl.

I puentuje, wracając do dość powszechnej oceny postawy Polski i Polaków:

Nie chcieliśmy my, Polacy, być ani sowieccy, ani nazistowscy. Można to posłanie teraz zniszczyć. ale po co? Szukam celu i nie znajduję.

Na zakończenie - refleksja i próba całościowego ujęcia problemu.

Ani Londyn nie był wojennym podżegaczem, ani my sami – wbrew przywołanej na początku okładce – nie przystawiliśmy sobie pistoletu do głowy. Rozumiem Niemców, którzy próbują kluczyć. Nie rozumiem Polaków, którzy zaczynają im w tym pomagać. A dlaczego to tak ważne, kto jest winien tamtej wojnie? Z wielu powodów – jeszcze dziesiątki razy ten kontekst będzie się pojawiał w praktycznych debatach, przetargach i decyzjach. Ale to ważne także dlatego, że winniśmy to naszym przodkom. Naszym rodakom, którzy za decyzje z 1939 r. zapłacili straszliwą cenę. Za NIEMIECKIE DECYZJE!!!

• kończy Zaremba.

Cały tekst - na łamach „wSieci”. Polecamy!

CZYTAJ WIĘCEJ: Wiktor Świetlik we „wSieci”: Uczciwość, wolność, odpowiedzialność… Tusku, za tym będziemy tęsknić!