Co buduje jedność małżeńską?

Najczęściej, gdy używa się sformułowania „jedność małżeńska” mniej dojrzałe osoby mają bardzo określone skojarzenia. Pewnie ”będzie coś o seksie”. Tymczasem seks to tylko jeden z elementów wspierających jedność małżonków, która sama w sobie jest głęboką relacją pomiędzy mężem, a żoną.

Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że małżeńska jedność nie wyklucza nieporozumień, sporów i kłótni. Ale, co najważniejsze że małżeństwo będące w jedności potrafi znacznie lepiej pokonywać wszelkie przeszkody wynikające z różnic pomiędzy dwojgiem całkowicie odmiennych osób, ma lepsze osiągnięcia wychowawcze w stosunku do dzieci i zdecydowanie łatwiej przechodzi przez sytuacje zwane popularnie „przeciwnościami losu”.

Co buduje jedność małżeńską?

Elementów jest pewnie wiele, ja jednak wyróżniłabym trzy podstawowe. Moje rozważania dotyczą małżonków, którzy swój związek budują w oparciu o sakrament małżeństwa co nie oznacza, że i inne pary nie mogą odnaleźć w nich czegoś dla siebie.

Jednym z puzzli w układance pt. małżeństwo i jego jedność jest oczywiście wspólne łoże – piszę łoże nie łóżko, aby nie trywializować oraz nie budzić zbędnych emocji. Małżeństwo, które pragnie zachować głęboką więź budującą małżonków oddaje się sobie również w sferze seksualności. Pamiętam jeszcze sypialnię moich dziadków. Przed wejściem do niej wisiała niewielka kropielnica (pojemnik na wodę święconą) z krzyżem. Dziadkowie idąc spać do swojej małżeńskiej sypialni zawsze sięgali ręką do święconej wody i robili znak krzyża. Będąc dzieckiem odbierałam to jako gest potwierdzający fakt, że Bóg towarzyszy im w każdej chwili życia. Teraz rozumiem, że w ten sposób zapraszali Go do swojej intymnej, małżeńskiej relacji. Sypialnia dziadków była jedynym pokojem w którym nam dzieciom nie wolno się było bawić i bałaganić – to było ich forum internum – miejsce do którego mieli dostęp tylko oni i Bóg.

Jak przenieść to na nasze obecne, niewielkie mieszkania i brak wyczucia sacrum spowodowany powszechnym atakiem na intymność seksu? Z pewnością ważne jest, aby małżonkowie sypiali razem, najlepiej w specjalnie do tego celu przeznaczonej sypialni, aby odnosili swoje pożycie do Boga zdając sobie sprawę, że ich związek jest uświęcony sakramentem. Ważne jest też, aby nie odmawiali sobie siebie nawzajem z błahych przyczyn czego typowym przykładem jest spędzanie nocy oddzielnie po każdej „grubszej” kłótni. Aby słowa, że „oboje są jednym ciałem” nie pozostawały teorią w sferze seksu.

Innym elementem budującym prawidłową relację małżeńską, a przez to rodzinną, są wspólne posiłki. Ludzie, którzy się nie lubią, nie chcą ze sobą rozmawiać, nie chcą razem przebywać zwykle nie spotykają się przy wspólnym stole i nie jedzą razem. Małżonkowie (wraz z dziećmi), którzy siadają razem do posiłku tworzą sytuację rozmowy - bo przy stole dobrze się „gada”, sytuację chęci niesienia pomocy i opieki, bo „podaj mi chleb” lub „czy zrobić ci coś do picia?”, a także dają sobie wzajemnie swój czas czego nie ma, gdy posiłkowi towarzyszy włączony telewizor przy którym wszyscy siedzą w rzędzie, na sofie naprzeciw ekranu. Dlatego dobrze, gdy w domu jest stół, stół na tyle duży by przy nim swobodnie usiąść (nie ława czy szklany stolik kawowy), gdzie można spojrzeć sobie w oczy i usłyszeć o radościach i problemach domowników.

Kolejnym elementem stanowiącym podporę małżeńskiej jedności jest wspólna modlitwa. Ważna jest modlitwa z dziećmi, ale bardzo ważna jest ta wspólna małżeńska, w której mąż i żona w szczerości i otwartości mówią Bogu o tym co ich dotyka, z czym mają problemy, ale też dziękują za siebie nawzajem. Przecież tak bliska relacja jaką jest małżeństwo niesie za sobą mnóstwo trudności i zawirowań, ale dobrze jest doświadczyć, że ten drugi nie jest moją własnością tylko przede wszystkim pomocą w nawróceniu czyli zobaczeniu siebie „w prawdzie”, zobaczeniu gdzie jestem złośliwy, gdzie zadaję ból, dlaczego kłamię i czemu nie potrafię kochać.

I chociaż czasem nie chce się nawet patrzeć na tego najbliższego wroga to warto zainwestować w małżeńską jedność i poczuć, że budujemy razem, a nie osobno.

Dagmara Kamińska