Majdan Kmicica-„Biedronki”

Człowiek na starość przypomina emerytowanego aktora, który siedzi na widowni i smętnie spogląda, jak jego ulubione role gra ktoś inny -

pisała Magdalena Samozwaniec.

A chciałoby się jeszcze pograć. Emerytowany aktor Daniel Olbrychski na widowni siedzieć nie chce. Pcha się tu i ówdzie na afisz, i sztuki różne wyczynia. Ostatnio pojawił się bez maski na koncercie „Solidarnych z Ukrainą” i solidarnie poradził Ukraińcom, żeby „pożegnali się z Krymem”. Przedostatnio dał spektakl dla rosyjskiej telewidowni w prokremlowskiej telewizji Pierwyj Kanał, bo kocha Rosjan tak, jak oni kochają francuskiego uchodźcę do kraju Władimira Putina, Gerarda Depardieu. Niestety, mimo zasług Olbrychskiego, Putin nie chce mu podarować chałupy, choć paszport z dwugłowym orłem może by dla niego załatwił.

Bo Olbrychski to zdolny facet przecież. I jaki towarzyski, po prostu dusza człowiek. I do szklanki i do szabli. Wie, jak i gdzie się nią posługiwać. Udowodnił to np. w warszawskiej Zachęcie, gdy zaatakował nią parę fotosów z ekspozycji „Nazistów”. Było głośno. Co prawda wystawę tę pokazywano wcześniej w londyńskiej Photographers’ Gallery i w nowojorskim Jewish Museum, i gdyby tam ją zaatakował, byłoby jeszcze głośniej, ale Olbrychskiemu przecież na rozgłosie nie zależy. Więc cierpliwie odczekał, aż autor Piotr Uklański przywiózł ją do Polski. Nie tak dawno nasz dzielny Kmicic dobył też szabli dla „Dużych dzieci” z teleprogramu Wojciecha Manna i pokazał maluchom, jak potrafi nią wywijać. Przy okazji podzielił się z nimi, co myśli o patriotyzmie. Tacy np. Czesi Niemcom się nie opierali i ci Pragi im nie zburzyli.

Dla ścisłości muszę dodać, że jeden z żółtodziobów od Manna ośmielił się jednak sprzeciwić nauce Olbrychskiego. Powiedział panu aktorowi, że dla niego - znaczy, dla tego żółtodzioba - patriotyzmem i honorem jest „gotowość do umierania za ojczyznę”. Pan aktor nie zareagował, pewnie syn jakiegoś pisowca, gówniarz niewychowany, przemądrzały i bezczelny na dodatek. Kogo, jak kogo, ale Olbrychskiego nikt patriotyzmu nie będzie uczył. On zawsze był patriotą. Za komuny dla dobra narodu rzeczoną szablą dał sobie nawet przyłożyć w ciemię, ba, na pal dał się wbić. Licznymi dowodami jego poświęcenia jest bodaj sześćdziesiąt filmów. My, naród, ran Daniela niegodni całować… Niedawno jego aktorski kunszt można było podziwiać w reklamach sklepów „Biedronki”. Że mało ambitne i poniżające dla aktora tej klasy? Że portugalskie konsorcjum…? Bzdura! On wiedział, co robi, w końcu polskie produkty sprzedają…

Patriotów u nas wielu, ale żaden z nich nie stanie przy Danielu! A kaczystom i dziennikarzynom odsądzającym go od czci i wiary na pohybel! Drwią z niego, bo ma odwagę walić jak jest prosto z mostu. Np., że, gdyby w Polsce wzięła władzę PiS-owska „bolszewia”, byłoby „gorzej niż za Lenina” - huknął z łamów „Wprost”. Olbrychski wie, co mówi, w końcu ma bogate doświadczenie. Jak nie patrzeć, w okresie wcielania u nas w życie leninowskiej ideologii umiał odróżnić popiół od diamentu i jest konsekwentny do dziś: „Aktor Olbrychski” - jak odnotowano w papierach ubiegłorocznego Kongresu Polskiej Lewicy, wystąpił np. u boku Leszka Millera i innych postaci z SLD, spadkobiercy spuścizny po PZPR, i to nie w roli statysty, lecz członka komitetu honorowego tej masówki.

Życie jest tylko przechodnim półcieniem, nędznym aktorem, który swą rolę przez parę godzin wygrawszy na scenie w nicość przepada - powieścią idioty, głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą -

konstatował William Shakespeare.

Po naszemu wyraził to prościej doskonały Jan Kobuszewski w piosence „Dudka”. Może „Azja”-Olbrychski, Kmicic-„Biedronka” ją sobie kiedyś przypomni i zanuci przy goleniu. A kończy się ona tak:

Czy to ja naprawdę jestem temu winien? Która maska się najbardziej z moją twarzą zrosła? Może małpy? Może świni? Raczej osła… Czasem sam już człowiek nie wie, kim się stał…

Klaser