AFERA FRANKOWA. Szef KNF Andrzej Jakubiak wciąż pomija istotę problemu! Co chce ugrać? NASZA ANALIZA

W 2006 roku Komisja Nadzoru Finansowego zaleciła bankom, aby informowały klientów zaciągających kredyty we frankach o ryzyku walutowym na podstawie analizy wahań kursów obejmującej 1 rok. Na podstawie rocznych danych klienci mieli zatem podejmować decyzje, które zdeterminują ich wydatki przez najbliższe 30 lat. Tak wygląda troska o losy konsumentów w wykonaniu KNF.

CZYTAJ: Szef KNF przedstawia pomysł dla ofiar frankowej pułapki. SPRAWDŹ, CO KONKRETNIE

Banki po raz kolejny zafundowały swoim klientom podwyżkę opłat, jednocześnie chwaląc się doskonałymi wynikami. Szef KNF Andrzej Jakubiak proponuje frankowiczom nowe rozwiązania. Rozwiązania, które – choć promowane są jako wsparcie kredytobiorców, w praktyce znów zabezpieczają sytuację banków.

CZYTAJ: NEOKOLONIALIZM w praktyce: „Całe rodziny przez dziesięciolecia będą spłacały mieszkania warte 200 - 300 tysięcy, przepłacając 2-3 razy, płacąc 600 - 900 tysięcy!”

Kluczowym założeniem propozycji KNF jest przewalutowanie kredytów frankowych i dostosowanie ich parametrów (prowizja, marża itp.) do parametrów typowych dla kredytów udzielanych w tym czasie w PLN. Naturalnie to na klientów przerzucana jest odpowiedzialność za pokrycie ewentualnych różnic kosztowych.

Szef Komisji Nadzoru Finansowego z uporem godnym lepszej sprawy pomija jednak istotę problemu i przyczyny sytuacji, w jakiej znaleźli się dziś konsumenci, którzy zaciągnęli kredyt denominowany we franku szwajcarskim. Pomija informację, że to za sprawą porozumienia KNF-u, Ministerstwa Finansów, NBP oraz – co naturalne – banków, Polacy stali się szczurami doświadczalnymi, na których prowadzono testy ryzykownych oraz szkodliwych produktów i zabiegów bankowych.

CZYTAJ KONIECZNIE: AFERA FRANKOWA: Humbug Jakubiaka - chronić banki, czniać Polaka

Zabiegów, gdyż udzielanie kredytu we franku nie było typową usługą sprzedaży. Była transakcją opartą o szereg narzędzi utrudniających faktyczne określenie wartości kupowanego produktu, w efekcie której klient nie widział nawet na oczy franków szwajcarskich, które jakoby pożyczał. Zatem szef Komisji Nadzoru Finansowego żąda od konsumentów poniesienia fikcyjnych w praktyce kosztów bankowych.

Jakubiak – dbając o interesy sektora bankowego – zapomina wreszcie o roli, jaką w całej aferze odegrała KNF. W 2006 Komisja wydała Rekomendację S, w której zaleciła bankom informowanie klientów o ryzyku walutowym z uwzględnieniem zmiany kursu walut z okresu 1 roku. Zatem zaciągając zobowiązanie na okres nierzadko 30 lat, kredytobiorcom podsuwano do oceny analizy z okresu wielokrotnie krótszego, który – jak widać – nie oddawał w żaden sposób faktycznego ryzyka wahań kursów. Czy to krótkowzroczność Komisji lub jej celowe działanie mające na celu niedoinformowanie Polaków i pobudzenie – pieniędzmi nieświadomych ludzi – wyników sektora bankowego?

Jeśli celem było dokapitalizowanie banków kosztem klientów, to udało się go osiągnąć. Dziś kredyty we frankach stanowią sporą część bankowych portfeli i są utrapieniem tych, którzy dali się na nie namówić. Tymczasem szef KNF, dla którego wzrost raty kredytu o 800 złotych nie jest „Armagedonem”, głośno mówi o sukcesach i stabilności sektora bankowego, winą za ewentualne kłopoty na rynku finansowym obarczając stanowiące ok. 1 proc. tegoż rynku SKOK-i.

To wygodne rozwiązanie. Banki i Ministerstwo Finansów obawiają się, czy nowe propozycje KNF nie ograniczą zysków sektora. Jakubiak i Belka otwierają sobie zatem drogę do wyciągnięcia dodatkowych środków z ostatnich polskich instytucji, które nie zostały jeszcze sprzedane zagranicznemu kapitałowi – ze SKOK-ów.

gim