Podczas sejmowych obrad nad reformowaniem polskiego sądownictwa poseł Brejza (PO) nieoczekiwanie pospieszył z pomocą Prawu i Sprawiedliwości. Z niezwykłą dla siebie przenikliwością zauważył, że po wojnie komuniści masowo wymieniali starych, przedwojennych sędziów na sędziów komunistycznych! A teraz PiS zamierza zrobić to samo z obecnymi strażnikami naszego prawa…

Ponieważ polskie sądy nie zostały poddane dekomunizacji (słynne „samooczyszczenie” nigdy nie nastąpiło) – można by wnioskować, że zmiany w sądownictwie proponowana przez partię Jarosława Kaczyńskiego są jak najbardziej pożądanym, pożytecznym procesem usuwania resortowych funkcjonariuszy (i kolejnych ich pokoleń) z naszego aparatu sprawiedliwości… No, chyba że totalna opozycja zamierza konserwować PRL.

PS Z tomiku „Ja tu zostaję” polecam wiersz, który przypomina genezę powstania komunistycznego systemu „sprawiedliwości ludowej”. Tej samej, która w niezdekomunizowanej postaci przetrwała do dnia dzisiejszego…

ZBRODNIA I  KARA

A kiedy wiatr historii sypnął piachem w oczy –

Naród nasz w pacht oddano bestiom i swołoczy…

Gdy pół Polski zajęła zaraza czerwona,

Drugą zaś jej połowę wzięła szwabska wrona –

Antydekalog nastał. Wyzuł nas z wolności.

Nie było już ni Dobra, ni Sprawiedliwości…

Wtedy Zło się rozlało, mocne kłamstwa siłą;

Na ziemi, krwią zroszonej – zakwitły mogiły…

W ten czas butni mordercy – pewni bezkarności

Folgowali swym zbrodniom, bestialstwu, podłości.

Tak poddano nas próbie, pełnej okrucieństwa,

Byśmy sens odnaleźli. Nadzieję w zwycięstwo…

I Naród się podźwignął… Ktoś tchnął w ludzi wiarę…

Armia Krajowa walczy! Gdzie zbrodnia – tam kara…

Gdy pierwszy Polak, patrząc w oczy kata swego,

Rzekł: „W imieniu Polskiego Państwa Podziemnego

Na śmierć cię dziś skazuję poprzez rozstrzelanie!”

Przywrócił tym normalność: grzechów rozliczanie…

Oprawcy zrozumieli, że to nie zabawa,

Że zbrodnia rodzi odwet. Nikt nie jest nad prawem!

Wojna się wypaliła, czerwoni wygrali…

Terrorem karki zgięli… Sędziów – rozstrzelali…

Cała armia zaprzańców najeźdźcę wspierała;

Kula w łeb bohaterom! Okupantom – chwała!

Jednak ten, co nie wierzył w sądy ostateczne,

Gdy się już zestarzeje – drży o swoją wieczność…

Tak! Zbrodniarz zwykle tchórzy, gdy padół ten żegna.

Iluż – na łożu śmierci – z Bogiem chce się jednać?

Ilu z nich przeznaczenie swoje chce oszukać?

Zmyć spowiedzią krew ofiar? Do raju zapukać?…

Łotr na krzyżu – skruszony – żałował za grzechy…

Zdrajcy nie czują skruchy! Zmarłych ranią śmiechem…

Łotr na krzyżu – zbawiony – z Bogiem się pojednał.

Zdrajcy Boga chcą okpić… Im jest wszystko jedno!

Jest coś, czego się boją… I jedynie tego!

To: „W imieniu Polskiego Państwa Podziemnego…”

A z cyklu znalezione w sieci – ballada „Szachy” (oczywiście biało-czerwone). O prawdziwej królowej - „Solidarności”, a nie o pionku pod nazwą „Bolek”.