Dezubekizacja - plusy dodatnie i plusy ujemne

Ustawa dezubekizacyjna wywołała gwałtowny protest naszej totalnej opozycji – z blokadą sejmowej mównicy i „szopką” świąteczno-noworoczną w polskim Parlamencie włącznie.

Zgadzam się, że obcięcie esbeckich emerytur do średniej krajowej jest wielką niesprawiedliwością społeczną. Utrwalacze ludowej władzy przez całe swe resortowe życie otrzymywali sowite uposażenia. W rezultacie naliczono im od nich równie wypasione emerytury i renty – rzędu nawet kilkunastu tysięcy złotych. Jak wiadomo ani UB, ani SB czy WSI nie generowały (z wyjątkiem operacji „Żelazo”) żadnych dochodów, więc zarówno wtedy jak i dziś utrzymywane są z naszych podatków.

Prawdopodobnie większość antykomunistycznych opozycjonistów, którym niegdyś zniszczono kariery i odebrano zdrowie klepie dziś biedę. I o emeryturze czy rencie w wysokości 2.050 zł może sobie tylko pomarzyć! Zrównanie świadczeń pałującym i pałowanym jest absolutnym minimum sprawiedliwości społecznej. Dlatego proponuję podnieść przy okazji – do poziomu średniej krajowej – najniższe emerytury i renty wszystkim ofiarom prześladowań komunistycznych.

PS Znakomita większość Polaków, prowadzących aktualnie działalność gospodarczą, dźwigających na swych barkach rozwój gospodarczy kraju i płacących regularne podatki otrzyma w przyszłości świadczenia emerytalne na poziomie 1 tys. złotych. To ukazuje dobitnie skalę patologii spowodowaną wprowadzeniem „grubej kreski”. Postkomuna traktuje naród jak bydło robocze. I tylko po to jesteśmy im potrzebni…

Każdy błąd można ponoć naprawić. Histeryczna reakcja PO, Nowoczesnej i KOD świadczy dobitnie o tym, kto był ojcem założycielem ww. ugrupowań. I po której stronie stoi dzisiaj ex-ZOMO…

Z tomiku „Ja tu zostaję” przypominam wierszyk stosowny na tę okoliczność:

I TAK WAS PRZEŻYJĘ!

Pamiętam dobrze lata zamierzchłej komuny:

Te pochody, te wiece, majowe trybuny,

I patrzącą z portretów ram „ludową władzę”

(Chudy, gruby, czy łysy – każdy mi przeszkadzał…)

Młody byłem… I miałem zapas optymizmu,

Więc – chcąc dotrwać (psychicznie) kresu komunizmu –

Mamrotałem pod nosem mą dewizę złotą:

„Ja i tak cię przeżyję, czerwona hołoto…”

Lata biegły… Za Gierka coś jakby zelżało;

Raz na Zachód się nawet wyjechać udało!

Aliści – po powrocie z normalnego świata –

Trudniej było mi ścierpieć „czerwonego brata”,

Więc po cichu szeptałem mantrę pełną wiary:

„Młodszy jestem. Przeżyję was, komuchy stare…”

Czas wciąż mijał… A kiedy wszedłem w wiek dojrzały,

Pojawili się nowi! Szanse się zrównały…

(Dzieci z ubeckich rodzin, w kłamstwie zaprawione.

Prężne i dynamiczne. Pod Moskwą szkolone…)

Zacząłem biegać, pływać, wspinać się po górach,

Dbać o zdrowie, pić mleko i różne mikstury.

Papierosy rzuciłem, odstawiłem trunki

Wszystko po to, by dożyć Polski bez „komunki”!

Dzisiaj jestem już dziadkiem (czas nam figle płata);

Czerwoni „weterani” schodzą z tego świata…

Gdy uwierzyłem (prawie) w zmiany, co nadeszły,

A o komunie chciałem mówić w czasie przeszłym,

Zjawiło się najmłodsze, lewackie nasienie

(Tego już nie przeżyję!) – trzecie pokolenie…

Wnuki genseków partii, uwłaszczonych mordem.

Bezczelne i zepsute. Nawet po „oksfordach”…

Medialni celebryci – pną się coraz wyżej,

Rozbijają pochody, sikają na krzyże,

Tępią Polskę i polskość, obrażają wiarę

I demoralizują dzieci ponad miarę…

Pora do puenty dotrzeć: kiedy wokół bieda

Zmieniaj świat tu i teraz! Czekanie nic nie da…

Wciąż przypominam balladę optymistyczną, wskazującą pojawiające się problemy jak i sposoby ich rozwiązywania. Wszystko już było, dlatego znając historię można zapobiec wielu nadchodzącym nieszczęściom…

ROK 966