Czy katastrofa kolejowa w Szczekocinach to wydarzenie, które powinno wywołać dyskusję o kondycji państwa?

Czy katastrofa kolejowa w Szczekocinach to wydarzenie, które powinno wywołać dyskusję o kondycji państwa? Czy rację mają ci, którzy uważają, że to raczej jednostkowa tragedia?

To jedno z tematów poruszonych w drugim wydaniu Salonu Dziennikarskiego Floriańska 3 - wspólnej audycji Radia Warszawa, tygodnika "Idziemy" i portalu wPolityce.pl, emitowanej zawsze w sobotę tuż po 9. rano (Radio Warszawa, 106.2).

Oto co sądzą o tej sprawie goście audycji - Joanna Lichocka, Agnieszka Romaszewska, ks. Henryk Zieliński i Piotr Zaremba:

Agnieszka Romaszewska:

Każdy wypadek ma swoje przyczyny jednostkowe, z reguły jest ich nawet więcej niż jedna. Natomiast za bezpieczeństwo obywateli odpowiada państwo, bo jest to struktura do tego przeznaczona, struktura usługowa stworzona by służyć obywatelom, nie jest to dochodowe przedsiębiorstwo.

Mamy niezwykle krótka pamięć i to jest przerażające. Proponuję żeby pytania o to, co się dzieje z naszą koleją zadać ponownie za 3 miesiące i za pół roku, kiedy już nikt nie będzie pamiętał bezpośrednio o katastrofie w Szczekocinach. Nie możemy się poruszać od problemu do problemu, od kryzysu do kryzysu. W tym sensie to jest bardzo poważny problem polskiej przestrzeni publicznej. Nie możemy sobie problemów uprzytamniać dopiero gdy wszystko się wali i giną ludzie.

Joanna Lichocka:

Musimy mówić o odpowiedzialności rządzących za państwo i tę odpowiedzialność egzekwować. To że większość mediów i elit tego teraz nie robi i unika jak ognia jest poważnym problemem polskiej demokracji.

Ks. Henryk Zieliński:

Pamiętamy rzymska maksymę – „Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu”. Stan dróg decydował o stanie państwa, o integralności państwa. Dlaczego u nas drogi zaczęto budować za granice, zamiast do stolicy. Mieszkańcom Poznania łatwiej jest dotrzeć do Berlina niż do Warszawy. Dlaczego poziom wykorzystania funduszy unijnych na remont kolei w Polsce jest tragicznie niski? Jest spór czy to jest kwestia jednego czy trzech procent. To nie kwestia braku pieniędzy tylko zwyczajnego dziadostwa i zaniedbania.

Nagminną rzeczą jest w Polsce od około 5 lat zatrudnianie różnych ludzi na zasadzie p.o. - pełniącego obowiązki. Pewne stanowiska wymagają wygrania konkursu  i wiadomo, że ten, który ma objąć to stanowisko tego konkursu nie przejdzie, bo nie ma odpowiedniego stażu czy czasem nawet wyższych studiów. Wtedy mianuje się takiego PO, który potrafi tkwić tak nawet 5 lat.