Bałem się trochę tej debaty, bo czternastu kandydatów na jedno stanowisko, w tym kilku egzotycznych (szanuję, to w znaczeniu politycznym) i skomplikowana tematyka miejska niemal zawsze równa się kompletne pomieszanie wątków i zmysłów. Tym razem było inaczej. Spotkanie zorganizowane w studiu TVP, transmitowane także przez telewizję wPolsce.pl, warto było obejrzeć.

Trzy momenty, a może lepiej powiedzieć elementy, warto na pewno odnotować.

Po pierwsze, brutalny, niesprowokowany atak kandydata SLD Andrzeja Rozenka na kandydata centroprawicy Patryka Jakiego. Chyba tylko po to przyszedł do studia. Inni też często korzystali z okazji, by go uszczypnąć. Wyraźnie było widać, że wybór jest jasny: albo Patryk Jaki i zmiana, przewietrzenie układu, albo czysta, bezwstydna w wielu miejscach, kontynuacja.

Po drugie, samozadowolenie Rafała Trzaskowskiego, który wygłosił szokującą wręcz tezę, że inwestycje nie będą jego priorytetem.

Oceniam te ostatnie lata pozytywnie. Warszawa zmieniła się nie do poznania. W tej chwili trzeba przełożyć wajchę, trzeba skupić się na tym, aby lepiej się teraz żyło

— dowodził. To po co było to zawracanie wyborcom głowy planami rozwoju, po co było sugerowanie, że epoka Hanny Gronkiewicz-Waltz nie będzie kontynuowana?! Chodziło wyłącznie o przykrycie projektów Jakiego? Wrażenie mam jasne: za Trzaskowskiego będzie w stolicy tak, jak było, tylko gorzej, bo już dzisiaj ma w sobie mniej woli niż nawet HGW.

Po trzecie, ideologiczne zacietrzewienie kandydata Platformy Obywatelskiej, który nie odmówił sobie przyjemności zapowiedzi „walki z faszyzmem”. Możemy być pewni, że będzie to prezydentura w swojej istocie skrajnie lewicowa. Duży kontrast na tle Jakiego, obiecującego prezydenturę merytoryczną, ogłaszającego wystąpienie z Solidarnej Polski.

ZOBACZ ZDJĘCIA. Fot. PAP/Marcin Obara

Co jeszcze?

Niezły, choć oczywiście kontrowersyjny występ Janusza Korwin-Mikkego, który skutecznie przypomniał o sobie fanom.

Naprawdę rozsądne wypowiedzi Marka Jakubiaka. Ten polityk ma duży potencjał. Duży szacunek za to, że przywołał moralny wymiar tragedii jaką była złodziejska reprywatyzacja, która przyniosła wielkie cierpienie dziesiątkom tysięcy ludzi.

Dziwne pogubienie Jana Śpiewaka, który jakby uległ presji establishmentu i doszedł do momentu w którym przestaje odróżniać zmianę od nie zmiany.

Przypomnienie przez Piotra Ikonowicza o słabszych i pokrzywdzonych. Nie wszystko, co robi Ikonowicz mi się podoba, ale bez wątpienia pracuje tam, gdzie inni nie chcą nawet zajrzeć.

Duży potencjał medialny pani Krystyny Krzekotowskiej. Jeszcze o niej usłyszymy, niekoniecznie w obszarze politycznym.

Podsumowując: spłaszczony wcześniej do starcia Trzaskowskiego z Jakim obraz nabrał nieco kolorów. To dobrze. Przed drugą turą może być ciekawiej, niż myśleliśmy.

ZOBACZ NASZĄ DYSKUSJĘ PO DEBACIE: