Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.

W moim ostatnim artykule noszącym tytuł: „Jak wykorzystać szczyt NATO?”, jeden z ciekawych komentatorów zakwestionował następujące zdanie: „przejęcie tak newralgicznego miejsca, jakim jest Polska, może oznaczać, że siły europejskie w porozumieniu z Rosją, mogą zostać skierowane przeciwko Chinom”. Oczywiście krytykę przyjmuję i dziękuję za nią, tym bardziej, że na późniejszym spotkaniu NATO-Rosja Amerykanie potwierdzili wspólne warszawskie stanowisko i wykazali, że stosują polityczny balans: inne uwarunkowania obowiązują wobec Rosji na Wschodzie, a inne w Europie.

W polityce jest to rzecz normalna. Jest jednak pewne „ale”, do którego chciałbym się odnieść.

Po pierwsze: Stany Zjednoczone są globalnym graczem i musimy założyć, że ów balans może zmienić swoje parametry i Europę Środkową pozostawić na lodzie (mało prawdopodobne, ale niewykluczone). Po drugie: choć światowa polityka obraca się wokół USA i Chin, to przynależność poszczególnych państw do określonego obozu jest wciąż płynna i nie do końca przesądzona. I na tym swoje uwagi chciałbym zakończyć. Resztę pokaże czas.

Zabezpieczenie jednokierunkowe

Ustawienie wojsk na wschodniej granicy UE wprawdzie przecina na pół porozumienie Rosja – UE i inicjatywę dalszego rozwoju w Europie oddaje w ręce Amerykanów, ale nie zapobiega to opanowywaniu przez Chińczyków poszczególnych banków i kręgów energetycznych na terenie Europy. Przełom w samym NATO polega na zmianie sposobu myślenia i wyznaczeniu swoistego „limes”. Z tym faktem dokonanym muszą się liczyć wszyscy. Także UE. Ale nie sposób ukryć, że jest to zapora ustawiona wyłącznie przeciwko Rosji.

W tej sytuacji należałoby zdefiniować pozycję strategiczną Europy Środkowej. I można to zrobić wyłącznie w stosunku do Rosji. Tarcza w Redzikowie nie jest zagrożeniem dla Okręgu Kaliningradzkiego i wątpliwe, aby mogła sama się obronić. Decyduje o tym zbyt bliska odległość. Istnienie więc wieży w Redzikowie, strategicznie nie ma dla nas znaczenia. Ale wyrysowanie batalionami linii obronnej na granicy wschodniej UE, powinno zabezpieczyć państwa Europy Środkowej przed „zielonymi ludzikami”. Opór Niemiec mógł wynikać z przyczyn praktycznych, ponieważ bataliony te nie chronią Berlina i Paryża przed bezpośrednim zmasowanym atakiem rakietowym ze Wschodu. Tak więc, jak się wydaje, obszar, od krajów bałtyckich przez Polskę do Rumunii, jest pokryty swoistym parasolem, który pozwala na rozwój własnej siły. Rzecz jednak w tym, aby, w razie potrzeby, broniła własnych interesów, a nie cudzych.

I teraz pojawia się pytanie, czy armia polska w najbliższym czasie jest w stanie osiągnąć znaczącą siłę militarną? Jeżeli będziemy mogli obronić swoje terytorium, to możemy wyrazić zgodę na składowanie u siebie gotowych do użycia bomb atomowych. Jeżeli nie, to musimy zdać sobie sprawę, że ich obecność będzie narażać nas na gruzowisko poatomowe. Taki układ stworzyłby dość jasną sytuację i zablokowałby niekorzystny dla nas rozwój wydarzeń. Rosjanie musieliby przyjąć ustalenia NATO z Warszawy 2016, a sytuacja w regionie na jakiś czas zostałby ułożona.

Wejście Turcji

Zamach stanu w Turcji i umocnienie się Erdogana, zmienia dotychczasowy układ sił na geopolitycznej szali całej Eurazji. Zbiegł się on w czasie ze szczytem NATO w Warszawie. I dopiero teraz politycy, jak na patelni, dostrzegli wagę strategiczną tego państwa i tego zjawiska w regionie. Nie wiadomo kto stał za próbą zamachu, ale powiew powszechnego strachu, jaki padł na UE i USA, jest aż nader widoczny. Nawet Komisja Wenecka spuściła z tonu i przestała nękać Polskę.

Unia Europejska po Brexicie i zachwianiu się Turcji, stanęła przed obliczem rozpadu i kompletnej klęski. Bataliony NATO nie dotarły jeszcze na swoje miejsca, a więc postanowienie jest nadal tylko zapisem na papierze. Z tego powodu granica wschodnia UE została czasowo podwójnie osłabiona: poprzez zapowiedź i brak tych sił. I to jest flanka środkowa.

Na południu jest zupełnie inaczej. Wydarzenia w Turcji osłabiły unijne morale. Oto nagle na Zachodzie standardy demokratyczne stały się już mniej istotne. Oficjalne stanowisko Niemiec stawia wprawdzie Turcji warunek: jeżeli zaakceptujecie karę śmierci, o wizach i członkostwie UE nie ma mowy, ale w kuluarach owa stanowczość już mięknie. Słychać na przykład, że owszem „Erdogan, będzie zabijał, ale w obronie demokracji” – w domyśle: tej samej, czyli naszej demokracji. Ale stanowisko Niemiec nie powinno już mieć większego znaczenie, bo przyjęcie Turcji do UE lub odrzucenie jej członkostwa, będzie miało ten sam skutek. Wzrost patriotycznych nastrojów tureckich muszą napawać Niemcy prawdziwą grozą.

Europa jest w sytuacji nie do pozazdroszczenia i gdyby wykazywała wewnętrzną jedność i konsekwencję w działaniu, byłby to nasz wspólny problem. Tymczasem kraje tzw. drugiej prędkości muszą się obawiać, czy przypadkiem przykład Turcji nie wyzwoli tych samych tendencji, które znamy z okresu Republiki Weimarskiej, czasów hitlerowskich i II wojny? Państwa Unii centralnej, a więc pierwszej prędkości, w Europie mają bowiem do załatwienia podobny problem. Erdogan przecież pokazuje, jak się sprawy załatwia z opozycją. Ale nie jest to takie proste, bo obawy Europy Środkowej ostudzi fakt, że w Turcji mamy pierwszy przypadek zatrzymania pochodu „demokracji zachodniej” w Azji. Pikanterii dodaje fakt, że przez członka NATO. Od tego momentu kończy się baraszkowanie, zwłaszcza wojsk amerykańskich po całym Południowym Wschodzie. Podwójne standardy demokratyczne zawsze prowadzą do tragedii. Nie mniej jednak musimy się zastanowić, czy w Europie – ojczyźnie demokracji, spod którejś czapeczki nie wyskoczy nowe hasło. Na przykład: demokracja, albo śmierć!, lub na kółkach tej samej demokracji nie zostanie osadzony taran, który rozwali wszystko w pył –w imię demokracji? Polityka zaczyna przybierać nieprzewidywalny obrót. Jeżeli prawdą okaże się, że Turcja przejdzie na rosyjskie pozycje, to drugą prawdą jest, że nowa fala uchodźców ruszy na Europę, jak szarańcza. I tej fali nie zdoła powstrzymać nikt, nawet Amerykanie za wielką wodą. Ale zapytajmy Matki Historii, jak to kiedyś było?

Eurazja takich exodusów zaliczyła wiele i zawsze przynosiły one niezwykłe cierpienia i ogólną destabilizację. Na początku chodziło o wojnę i nieznane bakterie, a więc epidemie i zarazy, które wraz z uchodźcami nawiedzały nieodpornych na nie gospodarzy, potem o biedą i głód. Jak w Apokalipsie. Dziś ze względu na wzajemne przenikanie się, groźba ta wydaje się być mniejsza, ale w zamian za to wystarczająco dużo jest bakterii wyhodowanych w laboratoriach. Tak czy owak, niezależnie od lokalizacji terenów do ich testowania, atak idzie wyraźnie w kierunku UE i pole testu może zostać tu przywleczone. Najazd uchodźców nie będzie atakiem bezpośrednim na Europę, lecz na jej dobrobyt i te państwa pierwszej prędkości, które swój dobrobyt zbudowały nie tylko na zasobach kolonialnych, ale również na swojej pysze i źle ustawionych parametrach kulturowych. „Pocieszające” jest jednak to, że po pożodze i milionach ofiar przyjdzie rozwój – nieśmiertelny bożek obecnej epoki.

Nowy podział

Jeszcze nie wiadomo, jak się zakończy rewolucja w Turcji, w jakim pójdzie ona kierunku i kogo za sobą pociągnie. Oczywiście interesy Turcji i Rosji nie są tożsame, i nigdy nie będą. Rosja nie ma dobrych perspektyw, Turcja mobilizuje się i jednoczy – ma cały pas tureckojęzycznych narodów, które stanowią rosyjskie podbrzusze. Może zastanawiać pewność siebie Erdogana, ale gdy dowiemy się, że za tym wszystkim stoją chińskie banki, rzecz staje się bardziej zrozumiała. Rosja jednoczyła ziemie ruskie, ale obecnie wychodzi na to, że Chiny zaczynają jednoczyć cała Azję, a przynajmniej jej środkową i północna część, z cała Europą. Linia podziału, jaka się zarysowuje jest linią oddzielającą Azję od Europy. I co ciekawe, podział ten następuje w sposób naturalny. Ale wyznaczyli ją Amerykanie a nie Chińczycy. Najciekawsze jest jednak pytanie, w jakim kierunku pójdą państwa aspirujące dotąd do UE?

Ciąg dalszy na następnej stronie.

Strona 1 z 2