Na marginesie jakże interesujących debat o Misiewiczu, rozłamie w Platformie, kolejnym sondażu i czterdziestu innych rzeczach, które zaprzątają naszą codzienną dyskusję o polityce, we wtorkowe popołudnie doszło do dwóch symbolicznych sytuacji. Obie, choć na pierwszy rzut oka zgoła odmienne, to jednak jakoś symbolizujące to, gdzie znajduje się i czym jest dzisiejsza opozycja i wspierające ją środowiska.

Wydarzenie numer jeden to groteskowy protest garstki zwolenników (członków?) KOD w Nowym Jorku. Gwizdy, buczenie, wulgaryzmy, a do tego zwyczajnie chamski gest i oplucie samochodu prezydenta - wszystko to towarzyszyło, na szczęście na marginesie, wizycie prezydenta Dudy w Stanach Zjednoczonych.

Błazenada KOD w Nowym Jorku. Kilkanaście osób wygwizdało parę prezydencką. Pierwsza Dama przesłała kodziarzom… buziaki. WIDEO

Dzicz - przepraszam, ale nie da się określić inaczej zachowania tych osób - która „powitała” prezydenta Dudę to ponura odsłona przemysłu pogardy. Mierzył się z nim swojego czasu Lech Kaczyński, więc nie ma się co dziwić, że na celownik trafił i Duda. Oczywiście - czasy są dziś inne; obóz konserwatywny jest silniejszy, nie da się wdrukować do głów Polaków tylu niedorzeczności i absurdów co wtedy. Ale jednak wszystko to nie zginęło, istnieje, gdzieś tam kipi pod skorupą codzienności.

Trzeba wymagać (i wywierać na nich presję) od Mateusza Kijowskiego, polityków partii opozycyjnych i liderów środowisk, które sympatyzują z KOD, by jednoznacznie potępiły tego typu działania, odcięły się od takich osób, dały sygnał swoim zwolennikom, że to złe reguły gry. By zareagowały choćby w tak minimalnym stopniu, jak zrobiła to Dominika Wielowieyska z „Gazety Wyborczej”.

Nie mam złudzeń, że tak się stanie na większą skalę, wystarczy spojrzeć na zacietrzewione słowa, wpisy i okrzyki miłośników KOD, by to zrozumieć, ale apelować warto. A co ważniejsze - za każdym razem, na każdą tego typu prowokację odpowiadać jak Pierwsza Dama - wysłanym buziakiem, śmiechem, kpiną, a nie zaciśniętą pięścią.

Drugie wydarzenie to konferencja, jaka odbyła się w Fundacji Batorego. Aleksander Smolar i spółka zorganizowali we wtorek dyskusję pod hasłem „Od KORu do KODu. Triumf i kryzys demokracji”.

To proces historyczny, który zaczął się od KOR - przez Solidarność - aż po KOD!

— zapowiadał wydarzenie szef Fundacji finansowanej pieniędzmi Sorosa.

Obłęd! Finansowana przez Sorosa Fundacja Batorego namaszcza KOD na… spadkobierców KOR! Kijowski jako następca Macierewicza i Kuronia…?!

A Mateusz Kijowski dorzucał:

W Polsce są już narzędzia do budowy państwa totalitarnego! Jeszcze ich nie użyto, ale czy po to je wprowadzono, by nie użyć!?

— dramatyzował lider KOD.

Włączenie działalności dzisiejszego KOD w historię KOR jest absurdalne i niesmaczne. Jasne, że środowisko dawnych opozycjonistów jest dziś podzielone - że obchody 40 rocznicy istnienia Komitetu świętowane są oddzielnie, a nie wspólnie. Że różnice polityczne, ideowe i życiorysowe poszły tak daleko, że trudno o jeden język. Ale to nie oznacza, że można wypowiedzieć dziś każdą bzdurę. Szkoda, że tak wiele otwartych i rozsądnych głów uświetniło dziś tę kuriozalną debatę z jednoznaczną tezą.

KOD nie jest żadnym następcą KOR, choćby Kijowski przyciął brodę na Macierewicza, a Szumełda zaczął jąkać się jak Michnik. Ale ten jesienny wtorek dobrze pokazał, gdzie jest dziś opozycja - głowa buja w obłokach, chciałoby się być jak KOR, a ziemia bezlitośnie przyciąga i weryfikuje szczytne deklaracje - jak w przypadku USA i plucia na samochód prezydenta.

To dwie strony tego samego medalu - absurdalnego medalu nakręconej do granic możliwości histerii. Na dłuższą metę nic dobrego z tego nie wyniknie.