25 września 1939 r. 400 niemieckich samolotów w ciągu kilkunastu godzin zrzuciło na Warszawę 630 ton bomb – burzących, ale głównie zapalających. Był to wtedy największy nalot dywanowy w dziejach świata. Liczby ofiar nie dało się oszacować.

Początkowo mieszkańcy Warszawy nie byli zaskoczeni. Już 5  września mjr Zdzisław Żórawski zanotował w swoim dzienniku:

Szybko przyzwyczailiśmy się do nowej postaci wojny. Trwa ona przecież zaledwie kilka dni, a nikt sobie nie wyobraża, aby mogła się odbywać bez zjawienia się samolotów, przejmującego śpiewu syren alarmowych, wybuchów bomb, hałasu dział przeciwlotniczych. Stało się to normalnym fragmentem naszego życia”. W dniu, w którym to napisał, odbyły się „tylko trzy naloty, i to na odległe krańce miasta – śródmieście nie przechodziło nawet alarmu i zwykły ruch Warszawy trwał jak za czasów pokoju.…