Skandaliczne słowa Hanny Bakuły o „kalekach” i „bękartach” nie pozostały bez odzewu. Głos w dyskusji na temat aborcji zabrał Grzegorz Polakiewicz, niepełnosprawny ewangelizator, którego biografia jest najlepszym przykładem tego, że warto bronić życia.

Ja jestem kaleką. Jestem człowiekiem, który w mniemaniu wielu osób nie miał się urodzić! Obciążony choroba genetyczną, brakiem lewej nogi i kilkunastoma chorobami

— podkreśla mężczyzna.

Chociaż jego życie to istna droga przez mękę, Grzegorz nie poddaje się, a nawet znajduje czas, by pomagać innym.

Mam za sobą niespełna trzydzieści lat niełatwego życia. Ale nie o to tu chodzi. Od piętnastego roku życia ciężko pracowałem, bo moich bliskich nie było stać na to, by mi pomóc. Każdą wolną chwilę poświęcałem na to, by być blisko drugiego człowieka: w hospicjum, na oddziałach onkologii, w domach dziecka, w więzieniach, w przytuliskach, na dworcach, w parkach, w gmachach korporacji, kościołach, pubach etc.

— relacjonuje.

Spotykałem się z bezdomnymi, chorymi, ubogimi. Spotykałem się z papieżami, głowami państw, kardynałami, tak zwanymi przez ten świat celebrytami, z prostytutkami. Spotykałem się z politykami, ludźmi biznesu i sukcesu. Z dziećmi, młodzieżą, dorosłymi, staruszkami. Z wierzącymi i niewierzącymi. Na moich rękach umierały dzieci i dorośli. Kochałem i nienawidziłem. Jak każdy miałem marzenia i nadal je mam

— wspomina Polakiewicz.

Podejmuje tak heroiczne wysiłki, mimo że los - mówiąc bardzo oględnie - nigdy go nie rozpieszczał.

Usłyszałem od mojego taty jako mały chłopiec, że się mną brzydzi – to były ostatnie słowa, jakie usłyszałem przed jego śmiercią

— przyznaje ewangelizator.

Czytaj dalej na następnej stronie ===>