W Warszawie odbywa się konferencja „Prawda historyczna a odpowiedzialność prawna. Rozważania na gruncie zniekształcania pamięci o niemieckich zbrodniach popełnionych podczas II Wojny Światowej”.

Wydarzenie zostało zorganizowane przez Stowarzyszenie Patria Nostra z Olsztyna, Instytut Pamięci Narodowej oraz Instytut Allerhanda. Patronat nad konferencją objęło Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Mam nadzieję, że przy IPN powstanie instytucja cykliczna, która będzie zajmowała się sprawami niemieckich zbrodni

— mówił podczas otwarcia konferencji mecenas Lech Obara.

Negowanie zbrodni przeciwko ludzkości i odpowiedzialności za nie to wciąż poważny problem

— napisał wiceminister Jarosław Gowin w liście do organizatorów i uczestników konferencji.

Walka o pamięć to nasz obowiązek

— podkreślił.

Niestety winni wypierają się odpowiedzialności za tamte zbrodnie

— wskazał wicepremier Gowin.

Politykę wobec przeszłości prowadzi się we wszystkich krajach. Ma znaczenie nie tylko w stosunkach krajowych, ale i w stosunkach między państwami

— wskazywała prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego Izabela Lewandowska-Malec.

Historia powinna mieć wymiar apolityczny, ale już odwołania do przeszłości mają charakter polityczny

— oceniła.

Odniosła się również do kryterium geograficznego, za pomocą którego dziennikarze i politycy tłumaczą stosowanie kłamliwego terminu „polskie obozy śmierci”.

To absolutna nieprawda. Polska wtedy nie istniała. Część terytoriów została zagarnięta przez Niemcy, część przez Sowiety. Żeby się o tym przekonać nie potrzebne są żadne argumenty. Wystarczy spojrzeć na mapę z czasów II wojny światowej

— podkreśliła prof. Lewandowska-Malec.

Czy Polacy są zbyt wrażliwi na punkcie swojej historii? Być może są, ale na pewno nie w tej sprawie

— stwierdziła.

Wystarczy, że niemiecki minister spraw zagranicznych powie, że obozy w koncentracyjne. Obawiam się, że nie pozwoli na to niemiecka polityka historyczna

— podsumowała.

Kolejne wystąpienie podczas konferencji miał prof. Jan Rydel. Dotyczyło celów i metod współczesnej niemieckiej polityki pamięci.

Pomimo braku w Niemczech centralnego organu koordynującego politykę historyczną, można dostrzec takie działania, które wskazują na ich skoordynowanie

— wskazał naukowiec.

Nie można wykluczyć, że w praktyce RFN są stosowane nieformalne działania koordynujące niemiecką politykę historyczną

— stwierdził prof. Rydel.

Główne kierunki polityki historycznej w Niemczech wynikają z różnych elementów cząstkowych

— podkreślił.

Dominującym polityki historycznej jest przywracanie dumy z niemieckiej historii, czerpiącej swoje soki z przeszłości

— dodał.

Wskazał, że to reakcja na niemiecką politykę historyczną z lat sześćdziesiątych.

Trzeba zacząć procesy. Nie ma innej ścieżki, ta droga wydaje mi się absolutnie niezbędna

— mówiła o politycznych i społecznych skutkach używania fałszywych kodów pamięci dr Joanna Lubecka.

W Niemczech nie używa się pojęcia niemieckich zbrodni. Pojęcie nazistowskich zbrodni wprowadzono w Niemczech po II wojnie światowej. Rozpowszechnił go kanclerz Konrad Adenauer.

Niestety to pojęcie, ze szkodą dla nas, rozpowszechniło się w Europie

— dodała.

Stanowisko Polski powinno być jasne i jednoznaczne – zbrodnie były popełniane w imieniu Niemiec. SS-mann bez względu na to czy był Estończykiem czy Ukraińcem, czy innej narodowości, zbrodnie popełniał w imieniu Niemiec.

— stwierdziła.

Mówiła, że po wpisaniu w języku niemieckim w wyszukiwarkę Google hasła „niemieckie zbrodnie w Polsce” pokazują się strony, na których można przeczytać o polskich zbrodniach na Niemcach (sic!).

Czytaj dalej na następnej stronie ==>