Niedawno upomniałem się o Ignacego Daszyńskiego w komentarzu. Chodziło o tekst prezydenckiego projektu ustawy o obchodach 100. Rocznicy Niepodległości. W pierwotnej wersji nie było nazwisk poza wzmianką o Józefie Piłsudskim. W następstwie poprawki klubu Kukiz ‘15 dodano jako ojców niepodległości Romana Dmowskiego, Ignacego Paderewskiego, Wojciecha Korfantego i Wincentego Witosa. Nie dodano nikogo z PPS.

Najbardziej naturalny byłby Ignacy Daszyński. Jako premier pierwszego, nie uznawanego jeszcze przez cały kraj rządu. Ale i jako wicepremier Rządu Obrony Narodowej z roku 1920. I wreszcie jako symbol jednej z niepodległościowych tradycji, tej PPS-owskiej. Równie ważnej jak narodowa (Dmowski), ludowa (Witos) czy chadecka (Korfanty, do pewnego stopnia także Paderewski).

Pominięcie byłem skłonny traktować jako przeoczenie partii rządzącej, choć też jako wyraz tendencji do zapominania o demokratycznej i patriotycznej lewicy – w końcu Ruch Kukiza chętnie przyznaje się do ciągot endeckich. A dla wielu ludzi tradycja przedwojennych i wojennych socjalistów jest wciąż ważna. Miała też znaczenie dla umacniania polskiej niepodległości. To dzięki socjalistom garnęła się do wolnej Polski, a nie do bolszewickiej rewolucji, część najbiedniejszych Polaków. I to dzięki nim u progu niepodległości dostaliśmy stosunkowo rozbudowane ustawodawstwo socjalne.

Senacka komisja naprawiła ten błąd. Wnioskowała o to szefowa Kancelarii Prezydenta RP Małgorzata Sadurska. Nie po raz pierwszy Andrzej Duda pokazał, że ma słuch na tematykę ważną dla Lecha Kaczyńskiego. To on bowiem mocno akcentował wagę tradycji niepodległościowej lewicy.

Dobrze się stało. Wreszcie dobra wiadomość wśród wielu gorszych.