Potrafił wykupywać całe stronice w tabloidzie New York Post, gdzie nawoływał, ku uciesze oburzonych Amerykanów, by podejrzanych o zbiorowy gwałt i pobicie białej kobiety w Central Parku Afroamerykanów skazać na karę śmierci. Choć wszyscy zostali uniewinnieni, a prawdziwy gwałciciel złapany, Trump za sugerowanie samosądu nigdy nie przeprosił.
Nie inaczej jest dziś, gdy Trump przyprawia o zawrót głowy swoich sztabowców obrażając w chamski, ale również błyskotliwy sposób Hillary Clinton i innych polityków zarówno lewicy jak i prawicy. Wiele twitterowych wpisów Trumpa pokazało ,że w bezpośrednim starciu przed milionową widownią, to były gospodarz oglądanego przez 20 milionów Amerykanów reality show zmiecie słabą medialnie kandydatkę lewicy. Nawet z najnowszej historii Polski wiemy, że dobrze opakowany występ w politycznej debacie zapewnia sukces gorzej przygotowanemu merytorycznie kandydatowi. Trump jest dobrym aktorem i odrobił lekcję Ronalda Reagana, który również wiedział jak jedną ripostą trafić do serc dalekich mu ideowo zwykłych ludzi.
Mnie jednak w biografii „Donald Trump. W pogodni za szczęściem” zaintrygowało najmocniej coś innego. Przypatrując się wypowiedziom politycznym Trumpa z ostatniego ćwierćwiecza trudno nie dostrzec pewnej konsekwencji. W sprawie NATO i pozycji USA w świecie mówi to samo od czasów administracji…Ronalda Reagana. W 1987 roku Trump wydał prawie 100 tyś dolarów na całostronicowe ogłoszenie w „Timesie”, „Boston Globe” i „Washington Post”, w którym krytykował politykę zagraniczną administracji Reagana. Trump napisał m.in, że USA powinny przestać płacić za wydatki na obronę krajów, które same mogą sobie na to pozwolić. „Każmy płacić Japonii, Arabii Saudyjskiej i innym za ochronę, którą obejmujemy ich jako sojuszników. Pomóżmy w ten sposób naszym rolnikom, chorym, bezdomnym”- pisał w populistycznym tonie zwolennik obniżania podatków dla najbogatszych i ograniczenia socjalnych programów pomocowych. Wówczas Trump odrzucił możliwość kandydowania na gubernatora Nowego Jorku, wyznając, że jego list jest po prostu wyrazem zmęczenia „oglądania, jak inne kraje zdzierają ostatnią skórę ze Stanów Zjednoczonych”.
Oczywiście zwolennicy teorii spiskowych mogą powiedzieć, że już wtedy Trump był powiązany z Moskwą jako jej agent wpływu. W kontekście tego, że w czasie istnienia Związku Radzieckiego Trump niezwykle rzadko zabierał głos w sprawach politycznych jest to nonsensowne oskarżenie. Podejrzewam, że dzisiejszy Trump lgnie do Władimira Putina przez własną ignorancję, męskie ego łączące obu zapatrzonych w siebie milionerów oraz nieodłączną Trumpowi sympatię dla amerykańskich izolacjonistów i libertarian, nawołujących od lat do wycofania się USA ze światowych konfliktów. Jaki wizerunek przebija się z krytycznej wobec Trumpa książki? Czy jest to wariat albo agent obcych mocarstw? Nie. To po prostu skrajny kabotyn na tyle bogaty by wstrząsnąć systemem. To również znak czasów i dowód, że widzimy nowe otwarcie w polityce światowej. Otwarcie świata bez autorytetów i mężów stanu, ale za to z politycznymi celebrytami, żerującymi na najniższych instynktach mas.
„Jestem twórcą własnego komiksu. Uwielbiam w nim mieszkać”- rzekł wiele lat temu Trump. Cóż, teraz tym komiksem może być cała kula ziemska.
„Donald Trump. W pogoni za sukcesem”, Michael D’Antonio, wyd: Bukowy Las
„Wybaczyć Ameryce! Czyli co Stany Zjednoczone dały światu?” - Dinesh D`Souza. Książka do kupienia „wSklepiku.pl”.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Potrafił wykupywać całe stronice w tabloidzie New York Post, gdzie nawoływał, ku uciesze oburzonych Amerykanów, by podejrzanych o zbiorowy gwałt i pobicie białej kobiety w Central Parku Afroamerykanów skazać na karę śmierci. Choć wszyscy zostali uniewinnieni, a prawdziwy gwałciciel złapany, Trump za sugerowanie samosądu nigdy nie przeprosił.
Nie inaczej jest dziś, gdy Trump przyprawia o zawrót głowy swoich sztabowców obrażając w chamski, ale również błyskotliwy sposób Hillary Clinton i innych polityków zarówno lewicy jak i prawicy. Wiele twitterowych wpisów Trumpa pokazało ,że w bezpośrednim starciu przed milionową widownią, to były gospodarz oglądanego przez 20 milionów Amerykanów reality show zmiecie słabą medialnie kandydatkę lewicy. Nawet z najnowszej historii Polski wiemy, że dobrze opakowany występ w politycznej debacie zapewnia sukces gorzej przygotowanemu merytorycznie kandydatowi. Trump jest dobrym aktorem i odrobił lekcję Ronalda Reagana, który również wiedział jak jedną ripostą trafić do serc dalekich mu ideowo zwykłych ludzi.
Mnie jednak w biografii „Donald Trump. W pogodni za szczęściem” zaintrygowało najmocniej coś innego. Przypatrując się wypowiedziom politycznym Trumpa z ostatniego ćwierćwiecza trudno nie dostrzec pewnej konsekwencji. W sprawie NATO i pozycji USA w świecie mówi to samo od czasów administracji…Ronalda Reagana. W 1987 roku Trump wydał prawie 100 tyś dolarów na całostronicowe ogłoszenie w „Timesie”, „Boston Globe” i „Washington Post”, w którym krytykował politykę zagraniczną administracji Reagana. Trump napisał m.in, że USA powinny przestać płacić za wydatki na obronę krajów, które same mogą sobie na to pozwolić. „Każmy płacić Japonii, Arabii Saudyjskiej i innym za ochronę, którą obejmujemy ich jako sojuszników. Pomóżmy w ten sposób naszym rolnikom, chorym, bezdomnym”- pisał w populistycznym tonie zwolennik obniżania podatków dla najbogatszych i ograniczenia socjalnych programów pomocowych. Wówczas Trump odrzucił możliwość kandydowania na gubernatora Nowego Jorku, wyznając, że jego list jest po prostu wyrazem zmęczenia „oglądania, jak inne kraje zdzierają ostatnią skórę ze Stanów Zjednoczonych”.
Oczywiście zwolennicy teorii spiskowych mogą powiedzieć, że już wtedy Trump był powiązany z Moskwą jako jej agent wpływu. W kontekście tego, że w czasie istnienia Związku Radzieckiego Trump niezwykle rzadko zabierał głos w sprawach politycznych jest to nonsensowne oskarżenie. Podejrzewam, że dzisiejszy Trump lgnie do Władimira Putina przez własną ignorancję, męskie ego łączące obu zapatrzonych w siebie milionerów oraz nieodłączną Trumpowi sympatię dla amerykańskich izolacjonistów i libertarian, nawołujących od lat do wycofania się USA ze światowych konfliktów. Jaki wizerunek przebija się z krytycznej wobec Trumpa książki? Czy jest to wariat albo agent obcych mocarstw? Nie. To po prostu skrajny kabotyn na tyle bogaty by wstrząsnąć systemem. To również znak czasów i dowód, że widzimy nowe otwarcie w polityce światowej. Otwarcie świata bez autorytetów i mężów stanu, ale za to z politycznymi celebrytami, żerującymi na najniższych instynktach mas.
„Jestem twórcą własnego komiksu. Uwielbiam w nim mieszkać”- rzekł wiele lat temu Trump. Cóż, teraz tym komiksem może być cała kula ziemska.
„Donald Trump. W pogoni za sukcesem”, Michael D’Antonio, wyd: Bukowy Las
„Wybaczyć Ameryce! Czyli co Stany Zjednoczone dały światu?” - Dinesh D`Souza. Książka do kupienia „wSklepiku.pl”.
Strona 3 z 3
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/kultura/305833-donald-trump-wariatem-nie-to-skrajny-narcyz-i-kabotyn-wytwor-mediokracji-i-poczatek-nowych-czasow?strona=3
