Gdy przychodzi Dzień Matki, warto wspomnieć te wszystkie wielkie, piękne, wspaniałe Polki – matki, dzięki którym Polska przetrwała najbardziej ponure czasy i terminy. Najmniejszej bowiem nie ma wątpliwości, że nie byłoby kolejnych pokoleń patriotów, gdyby nie dom rodzinny i matczyne wychowanie.

Na myśl mi zawsze w pierwszym rzędzie przychodzi matka Józefa Piłsudskiego (z Billewiczów!), która małego Ziuka wychowała na Komendanta i Marszałka. Dalej idą wszystkie matki największych Polaków – to one przez patriotyczne wychowanie, lektury, opowieści i czytanie na głos „Śpiewów historycznych” Niemcewicza kształtowały dusze młodych pokoleń.

Ale jedną z najwymowniejszych scen odnalazłem niegdyś, zbierając dokumentację do powieści, w zbiorku 19 wspomnień i listów zesłańców syberyjskich. Był to opis sytuacji, jaka często zdarzała się wtedy, gdy wyruszał na zsyłkę konwój skazańców zakutych w łańcuchy. Sama droga znaczona kolejnymi etapami była także swoistą karą. W kajdany nie zakuwano jedynie szlachty, ale i dla niej podróż na Sybir była upiorna. W każdym razie jeden z zesłańców zapamiętał i opisał scenę, w której kilka matek żegnało swoich synów już przy ustawionym konwoju. Robiły im znak krzyża na czołach, płakały, przytulały, pocieszały. Ale wobec całego tłumu skazańców ich była zaledwie garstka. Pozostali chłopcy „swoich” matek nie mieli, nikt ich nie żegnał, byli sami. Wtedy te kobiety, pożegnawszy swoje rodzone dzieci, zaczęły żegnać wszystkich innych – błogosławić ich, przytulać, znaczyć czoła krzyżem. Błogosławiły zupełnie tak, jakby to były ich własne dzieci.

Serce mi pękło, gdy to przeczytałem. Jak wielka jest miłość matczyna. I jak nie zna granic, wynosi się nawet ponad własne dziecko i ogarnia dzieci wszystkie. Taka miłość jest miłością Bożą. Taka miłość jest miłością Matki Chrystusowej. Przez własnego Syna miłością ogarnia każdego. A owa syberyjska scena, pośród brzęczących kajdan, ów krzyż stawiany każdemu na czole, jest czymś, za co wdzięczny jestem polskim matkom. I za co i dzisiaj im dziękuję – w Dniu Matki.

Felieton opublikowany w tygodniku „Sieci” nr 22/2020