Wysłuchałem kilku wypowiedzi strajkujących nauczycieli. Zdumiewające, ale oni rzeczywiście czują się bohaterami, mesjaszami, męczennikami oświaty. Żałosne i żenujące. Jak można chciwość i bezwzględność wobec uczniów wynieść do rangi misji i poświęcenia? Z jednej strony wyraźnie określone żądania, czysto ekonomiczne, a z drugiej mętne zaklęcia o dobru ucznia i jakości polskiej szkoły. Na to pierwsze był pomysł, a na to drugie już go wyraźnie nie ma. Cięższy portfel i lekkie słowa.

Pomysł z okrągłym stołem oświatowym może i dobry ale pod jednym warunkiem. A mianowicie po dyscyplinarnym zwolnieniu nauczycieli strajkujących, a wyznaczonych już wcześniej do komisji nadzorujących. To tzw. ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, czyli art. 52 Kodeksu Pracy. Bo to jest, już poza całą dorabianą filozofią i propagandą z dowolnej strony, ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Bezdyskusyjnie. A z takimi się o niczym nie dyskutuje i niczego nie negocjuje. Wiem, wiem Karta Nauczyciela. Ale ona nie dotyczy art. 52 KP.