Przy pomocy pozornie prostych idei sprzątania i wietrzenia oraz metafory gospodyni domowej kandydatka PO dotarła do istoty rzeczywistości.

Donald Trump, Boris Johnson czy Emmanuel Macron mogą się schować ze swoimi umiejętnościami przemawiania i przedstawiania kluczowych problemów ludzkości. 8 lutego 2020 r. podczas obrad Rady Krajowej Platformy Obywatelskiej Polska, Europa i świat (ze wszechświata jeszcze sygnał nie wrócił z powodu odległości) zobaczyły i usłyszały zupełnie nową jakość przemawiania i kontaktowania się z ludźmi, a właściwie ze wszystkimi istotami, a nawet z przyrodą nieożywioną. Małgorzata Kidawa-Błońska wzniosła się na poziom co najmniej XXIX wieku, a może nawet XLIX wieku. Borys Budka również, ale jego osiągnięcia są z innej dziedziny, więc trzeba będzie niebawem to osobno omówić. To było porywające i wspaniałe, skomplikowane i proste zarazem, niczym koncepcja pierwiastka z minus 1, wzór na rozkład normalny, równanie falowe, transformacja Fouriera, równania Maxwella, Einsteina czy Schroedingera. Te nowe wzory, nazwijmy je Kidawy-Błońskiej, powinny być wyryte na złotych płytach i wysłane w kosmos niczym te zawierające dorobek ludzkości i wyekspediowane w ramach programów Pioneer i Voyager.

Genialne są przede wszystkim metafory Małgorzaty Kidawy-Błońskiej bijące na głowę te autorstwa Alberta Einsteina, Nielsa Bohra, Wernera Heisenberga, Richarda Feynmana czy pisarza Anatolija Sofronowa. Małgorzata Kidawa-Błońska z prostych skojarzeń uczyniła tak uniwersalny klucz do rozumienia wszelkiej rzeczywistości, że to aż zapiera dech: „Ja mam wrażenie, że teraz w tym naszym polskim domu jest bardzo duża duchota i stęchlizna. My wiemy, jak przewietrzyć i odbudować to, co się w tym domu dzieje”. Mało tego, Małgorzata Kidawa-Błońska zajrzy pod dywany i wymiecie stamtąd co trzeba, a nawet wymieni stare sprzęty na nowoczesne. W tych metaforach mamy samą istotę konserwatyzmu: polityk to tradycyjna gospodyni domowa, a nie jakaś nawiedzona rzeczniczka postępu i wyzwolenia kobiet (szpila w eurodeputowaną Sylwię Spurek jest aż nadto widoczna). Ubrana, niczym na starych makatkach, w gustowny fartuszek, z miotłą do sprzątania, a nie odlatywania. Nastawiona na czystość i schludność (bardzo pożądane cechy niemieckich kobiet w latach 30.), wiedząca, kiedy dywan wytrzepać, a kiedy tylko wymieść spod niego różne farfocle i babole.

Sprzątanie i wietrzenie to uniwersalny klucz do zarządzania i rządzenia. Sprzątanie sprawia, że nie ma brudu i stęchlizny wtedy, gdy nie zmienia się układ wyposażenia, a nawet kiedy nie wymienia się mebli i innych przedmiotów, zawsze jest powiew nowości, gdyż stare wygląda jak nowe. A wietrzenie likwiduje duchotę, wpuszcza świeże powietrze, czyli mamy nie tylko przegonienie tego, co stare i gdzieś zalega, ale też otwartość na nowe idee i pomysły. Nie ma w tym za grosz stygmatyzowania kobiety w roli kuchty i sprzątaczki, lecz w obrębie tradycyjnych form ma ona wielkie możliwości nie tylko zmieniania otoczenia i świata, ale też samokształcenia, samodoskonalenia, emancypacji w ramach tego, co znane, zamiast rewolucji. W takiej koncepcji jest bardzo dużo miejsca na finezję i niuanse. Czy np. przenieść znalezionego podczas sprzątania pajączka w inne miejsce czy wciągnąć go do odkurzacza (wielki dylemat moralny i pole do debaty o statusie wręcz ontologicznym)? Czy miejskie powietrze wietrzy i odświeża czy niekoniecznie (wielkie dylematy ekologiczne)? Czy mop rozciera brud czy go likwiduje (wielki problem epistemologiczny). Czy trzepanie dywanu jest proekologiczne czy zatruwa środowisko (poważny problem wyboru strategii rozwoju)?

Tylko dla nieskomplikowanego umysłu i takiej osobowości sprzątanie i wietrzenie wydają się banalnymi, mechanicznymi czynnościami. W istocie angażują one cały aparat ludzkości - w sensie krytyki czystego i praktycznego rozumu oraz władzy sądzenia, czyli jak u Immanuela Kanta. I angażują całą wiedzę ludzkości, np. czy wybrać wymiatanie, mycie czy też dezynfekcję, oraz cały dorobek etyczny, np. czy muchę bądź karakana likwidujemy, czy przenosimy w inny habitat. Przy sprzątaniu i wietrzeniu testowaniu podlegają nie tylko strategie działania, ale też teoria prawdopodobieństwa, teoria chaosu, modele racjonalnego wyboru, a wreszcie cała wiedza ludzkości z zakresu fizyki, chemii, biologii czy ekonomii. Chodzi na przykład o funkcje poszczególnych rodzajów promieniowania czy generalnie fal, budowę atomową i cząsteczkową, rodzaje wiązań, systematykę, biologię komórki, biochemię, a nawet takie nieoczywiste kwestie, jak równanie Blacka-Scholesa, czyli wpływ zmian finansowych instrumentów pochodnych na decyzje gospodyni domowej dotyczące inwestowania w nowe sprzęty bądź powstrzymania się od wydawania pieniędzy.

Sprzątanie i wietrzenie to metafora wiecznego powrotu (apokatastasis), czyli powtarzania się świata w takiej samej postaci – jak u Friedricha Nietzschego czy Mircei Eliadego, bądź wszechświata – jak w modelu pulsującym. A jednocześnie to metafora odradzania się i odnowy – jak u Heraklita z Efezu czy niektórych stoików. Sprzątanie przy pomocy chemii gospodarczej oraz czynności mechanicznych jest odświeżaniem, czyli odradzaniem się w takiej samej postaci, lecz w innej jakości. Z kolei wietrzenie to wpuszczanie czegoś nowego, zarówno na poziomie fizyki i chemii, jak i idei oraz różnych metod ich implementacji. Przy tym jako osoba doskonale znająca cały zasób wiedzy ludzkości Małgorzata Kidawa-Błońska nie popisuje się, tylko chce trafić do każdego, a jednocześnie umysły wyrafinowane pobudza do refleksji, wychodząc od prostych znaczeń, czyli wykonuje wielką pracę hermeneutyczną. I w tym jest bezpośrednią kontynuatorką dzieła św. Augustyna z Hippony, Friedricha Schleiermachera, Martina Heideggera czy Hansa-Georga Gadamera.

Jak widać, przy pomocy pozornie prostych idei sprzątania i wietrzenia oraz metafory gospodyni domowej jako jednocześnie stwórcy i odtwórcy świata (odpowiednik twórcy i tworzywa w „Rejsie” Marka Piwowskiego) Małgorzata Kidawa-Błońska dotknęła istoty najważniejszych procesów materialnych i społecznych współczesności. Zachowując przy tym skromność na miarę Sokratesa oraz swojskość na miarę księdza profesora Józefa Tischnera. Jeśli to wszystko połączyć, tym większy podziw należy się Grzegorzowi Schetynie, niestety już byłemu przewodniczącemu Platformy Obywatelskiej. Bo to on błyskiem geniuszu wyczuł wielki potencjał drzemiący w Małgorzacie Kidawie-Błońskiej, dzięki czemu ludzkość może się tak niepomiernie ubogacić.