2 stycznia 2020 roku czytelnicy „Gazety Wyborczej” dowiedzieć się z tekstu autorstwa Wojciecha Czuchnowskiego, że były sędzia Wojciech Łączewski, który niedawno usłyszał zarzuty m.in. za składanie fałszywych zeznań, przypomniał wyrok Sądu Najwyższego z 12 maja 2005 r., z którego ma rzekomo wynikać, że orzeczenia Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego nie są ostateczne i mogą być weryfikowane przez sądy powszechne. Problem w tym, że wywód Łączewskiego nie koresponduje z elementarnymi faktami, podobnie jak fotografia byłego sędziego wykonana nad szachownicą ze źle rozstawionymi figurami.

Przeanalizowaliśmy pokrętną logikę przyjętą przez byłego sędziego i jego sojuszników w redakcji przy ulicy Czerskiej. Oto w ich ocenie wyrok SN „to może być ważna broń dla sędziów, którzy zostaną przez Izbę (Dyscyplinarną SN) ukarani. Będą mogli się odwoływać do normalnego sądu”.

CZYTAJ RÓWNIEŻ:„Wyborcza” do spółki z Łączewskim chwali się „tarczą na bat Ziobry”: To może być ważna broń dla sędziów w rozgrywce z władzą

NASZ NEWS. Były Sędzia Wojciech Łączewski usłyszał zarzuty za składanie fałszywych zeznań!

Orzeczenie przypomniane przez byłego sędziego zapadło w związku z kasacją wniesioną przez sędziego, którego w 2001 roku ówcześnie działający Sąd Dyscyplinarny pozbawił stanu spoczynku wraz z uposażeniem, karząc go w ten sposób za wykonywanie zawodu adwokata bez uprzedniej zgody prezesa sądu. SN wyrokiem tym orzekł m.in., że zarówno Sąd Dyscyplinarny, jak i orzekający później w sprawie Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie były sądami sprawującymi wymiar sprawiedliwości w rozumieniu Konstytucji RP, dlatego też orzeczenie tych sądów o pozbawieniu prawa do stanu spoczynku wraz z prawem do uposażenia podlega ocenie sądu powszechnego co do zasadności i współmierności wymierzonej kary dyscyplinarnej.

Rzetelna analiza tego wyroku nie potwierdza jednak rewelacji Łączewskiego. Przede wszystkim zauważyć należy, że wyrok ten dotyczył modelu postępowania dyscyplinarnego, które w chwili obecnej nie obowiązuje. Zgodnie z art. 175 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 roku wymiar sprawiedliwości sprawują w Polsce Sąd Najwyższy, sądy powszechne, administracyjne i wojskowe. W wyroku z 12 maja 2005 roku Sąd Najwyższy uznał, że działające wcześniej – i orzekające w sprawie ww. sędziego, który wniósł kasację – Sąd Dyscyplinarny i Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie były sądami w rozumieniu tego artykułu. A skoro tak – argumentował SN – to aby zapewnić wynikające z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP prawo obywatela do rozpoznania jego sprawy przez właściwy sąd, orzeczenia ww. sądów dyscyplinarnych dotyczące stanu spoczynku i uposażenia sędziego muszą podlegać kontroli sądów sprawujących wymiar sprawiedliwości.

Sugestia Wojciecha Łączewskiego, że orzeczenie SN może stanowić – jak to nazwała „Gazeta Wyborcza” – „tarczę na bat Ziobry”, czyli na powołaną reformą z 2017 roku Izbę Dyscyplinarną SN jest nonsensowne, ponieważ izba ta, jak sama nazwa zresztą wskazuje, ulokowana jest w strukturze sądu w rozumieniu art. 175 ust. 1 Konstytucji RP – czyli Sądu Najwyższego. W wyroku Sąd Najwyższy zaznaczył zresztą, że już reforma sądownictwa dyscyplinarnego z 2001 roku rozstrzygnęła negatywnie możliwość analogicznego wzruszania wyroków dyscyplinarnych.

CZYTAJ TAKŻE:Wiemy, kto wydał wyrok, którym chwalą się „GW” i Łączewski! To Iwulski, który skazywał opozycjonistów w stanie wojennym!

Łączewski czyni również inny błąd, mianowicie bezzasadnie przyjmuje, że wyrok dotyczący spraw dyscyplinarnych automatycznie zalazłby zastosowanie do wszystkich postępowań przed Izbą Dyscyplinarną SN. W rzeczywistości wyrok z 2005 r. nie miałby zastosowania do obecnych postępowań przed ID SN w sprawach z zakresu prawa pracy i przeniesienia w stan spoczynku.

Z wystąpieniem Wojciecha Łączewskiego za pośrednictwem „Gazety Wyborczej” wiąże się jeszcze jedna trudność. Zarówno redakcja, jak i były sędzia są orędownikami stanowiska, zgodnie z którym Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego nie daje gwarancji niezawisłości. Trudno w takim razie zrozumieć na gruncie tego stanowiska – niezależnie od jego niedorzeczności – dlaczego były sędzia i redakcja uważają, że wyrok SN z 2005 r. może stanowić koło ratunkowe dla prawników, w sprawach których orzekała ID. Trudno, bowiem Sąd Najwyższy odnosząc się do statusu Sądu Dyscyplinarnego i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przyznał, że miały one atrybut niezawisłości.

CZYTAJ RÓWNIEŻ:Miał być „twardy gracz” walczący z Ziobrą, a skończyło się wpadką. Łączewski na okładce „GW” z pomylonymi figurami na szachownicy

Tekst dotyczący „odkrycia” byłego sędziego Wojciecha Łączewskiego „Gazeta Wyborcza” opatrzyła jego zdjęciem nad szachownicą. Jak zauważyli internauci, figury na szachownicy stojące w pozycji wyjściowej zostały źle rozstawione. To symbol, w jak alternatywnej logice prawniczej pozostaje były sędzia i zwolennicy jego „odkryć”.

WB