Każdy dzień to walka o przetrwanie i szukanie skrawka wolności, którego jeszcze nie zajęła pełzająca dyktatura.

Maria rankiem przemyka pustymi uliczkami swojego miasta, potem zagłębia się w las i, oglądając się ciągle za siebie, zmierza ku zamaskowanej ziemiance, w której ukrywają się Krystyna i Agnieszka. Jej jeszcze nie grozi, tak jak im, internowanie w obozie dla wolnomyślicieli, którzy ośmielili się demonstrować na ulicach w obronie palonych na stosach dziel Gombrowicza i Barańczaka. Maria przynosi im w menażce ciepłą kartoflankę i dzieli się wieściami, jakie przyniósł z Zachodu pocztowy gołąb, jedyna droga kontaktu ze światem, odkąd Reżim wyłączył Internet, zrepolonizował media, zabrał koncesje komercyjnym telewizjom i rozgłośniom, a publiczne radio i telewizja indoktrynują naród uroczystymi akademiami ku czci bohaterów przegranych powstań, serialami historycznymi, pokazującymi potęgę Jagiellonów i benefisami gwiazd disco polo. Maria przekazuje nieoficjalne słowa poparcia notabli z Komisji Europejskiej, nieoficjalne, bowiem od czasu, kiedy Polska wystąpiła z Unii , wszelkie kontakty z cywilizowaną Europą zostały zerwane. Wraca do domu, bo zbliża się godzina, od której przez czterdzieści minut będzie włączony prąd – nieodpowiedzialna polityka gospodarcza Reżimu sprawiła bowiem, że ceny prądu tak poszybowały w górę, że na stałe oświetlenie domów i używanie sprzętu AGD stać tylko popierających Reżim funkcjonariuszy jedynie słusznej partii. Jedynie słusznej, bowiem wszystkie inne zostały zdelegalizowane.

Przy czterdziestowatowej żarówce Maria przepisuje ręcznie (posiadanie sprzętu komputerowego jest zabronione) książkę polskiej noblistki, spieszy się, bo jutro musi w konspiracji przekazać ją Jerzemu, a to jedyny egzemplarz, jaki ocalał, kiedy Reżim ogłosił listę autorów i książek zakazanych, a bojówki młodzieńców o byczych karkach zaczęły plądrować biblioteki, księgarnie i mieszkania intelektualistów, by zniszczyć zatruwające umysły prawdziwych Polaków dzieła.

Po południu zadumana Maria siada przy oknie i wpatrując się w zapadający zmierzch, przypomina sobie, jak zawsze tego dnia (a jest to akurat dzień jej urodzin) udawała się z gronem przyjaciół do filharmonii w wojewódzkim mieście, by napawać się muzyką Pendereckiego, Beethovena i Brahmsa. Teraz wszystkie filharmonie zostały zamienione w świątynie disco polo, w których otumanieni niczym narkotykami ludzie kołyszą się i wspólnie śpiewają te prymitywne teksty.

Maria z westchnieniem zaczyna się ubierać, by udać się w drogę do pobliskiego kościoła. Kiedyś kościół był dla niej wsparciem, teraz jest symbolem ucisku, narzucającym jej i współrodakom jak mają żyć, kogo kochać, komu wierzyć, kontrolującym każdy aspekt ich życia. Ale Maria musi co wieczór być na mszy, bo inaczej znajdzie się na proskrypcyjnej liście obywateli zagrażających Reżimowi i w efekcie też może jej grozić resocjalizacja w obozie dla wolnomyślicieli, a placówek takich powstaje coraz więcej. Gdy wychodzi z domu, widzi jak przez okno w budynku obok śledzi ją wzrok sąsiadki. Nieszczerze się uśmiecha i kiwa dłonią, w obawie, że kiedy już sąsiadka i jej mąż przepiją 500+ i wytrzeźwieją, napiszą na nią donos do Reżimowego gminnego przedstawiciela Urzędu d.s. ścigania wolnomyślicieli i kolejny powód, by być internowaną, jak znalazł.

Wieczorem, kiedy w zimnej chacie bez prądu przykłada głowę do twardej poduszki, myśli z goryczą, że nie chce takiej Polski. I cicho nucąc „ Пусть всегда будет солнце” zapada w niespokojny sen.

P.S. Mój tekst ma tyle samo wspólnego z otaczającą nas rzeczywistością, jak wpis Marii Nurowskiej (dziękuję za inspirację) na Facebooku, cytuję:

60% Polaków chce głosować na Dudę. Oto maluje się obraz Polski 2020. W Pałacu Prezydenckim nieodpowiedzialny człowiek, w Filharmonii pan Zenek… w Sejmie większość to cyniczni, chciwi stanowisk i kasy poslowie…W rządzie podobnie….. Nie chcę Cię Takiej Polsko! Już wolalam Cię pod protektoratem Rosji…byliśmy wszyscy raczej niebogaci materialnie, ale za to duchowo. Czytaliśmy Gombrowicza, wiersze Barańczaka, do teatru chodziliśmy na”Dziady”…Kościół był dla nas wsparciem, Nie chcę Cię takej Polsko (pisownia oryginału)

CZYTAJ WIĘCEJ: Internauci oburzeni haniebnymi słowami Nurowskiej: „Dość tej głupoty!”; „Kto tej pani zabrania czytania i dyskusji?”. KOMENTARZE