Koalicja Kukiz‘15 i PSL jest komentowana tylko pod kątem wolty Pawła Kukiza, który z żarliwego ideowca grzmiącego o „zorganizowanej grupie przestępczej” stał się politycznym funflem Władysława Kosiniaka-Kamysza. Tymczasem warto zwrócić uwagę na korzyści, jakie mogą spłynąć na konto tego drugiego.

Oto prezes PSL wreszcie może powiedzieć, że zmontował sojusz. Była Koalicja Polska w skład której wchodziło tylko Stronnictwo, co budziło jedynie uśmiechy politowania. Kukiz napełnił to pojęcie treścią. Jest układ dwóch ugrupowań. I to pod zwierzchnictwem PSL. Wszak nikt o zdrowych zmysłach nie pokusiłby się o tworzenie koalicji wyborczej muszącej mierzyć się z 8-procentową zaporą.

Teraz Kosiniak-Kamysz może z otwartą przyłbicą podkreślać, że udało mu się stworzyć byt aspirujący do przyciągania mitycznego elektoratu centrum. A ile zostanie z tych aspiracji w praktyce? Podejrzewam, że niewiele. Dziś Kukiz‘15 nie jest ruchem z wyborów parlamentarnych (którego dynamika i tak została wyhamowana na samym starcie, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę wynik Pawła Kukiza w wyborach prezydenckich). Nie jest nawet Kukizem z batalii do PE, które zanotowało porażkę, ale jednak było samodzielnym bytem przekraczającym 3 proc. Dziś K‘15 to niknący w oczach projekt z przetrąconym kręgosłupem ideowym. Odpływ „lajkujących” to tylko preludium do cenzurki, jaka zostanie wystawiona przy jesiennych wyborach. Wówczas może się okazać, że PSL może sobie dodać nie 3-4 proc., ale 1-2 proc. I to przy dobrych wiatrach.

Jednak nawet i ten 1 proc. może okazać się dla ludowców zbawienny, by znów znaleźć się nad kreską. Paradoksem jest to, że Paweł Kukiz rozprawiający się z wszelkich mównic z partiokracją może w decydującym momencie zapewnić przeżycie PSL-owi. Ot, bohater mimo woli. Przynajmniej ludowców, bo wizerunek jest cenniejszy niż mandat.