To nie przypadek, że szefem trzech najbliższych kampanii wyborczych Platformy Obywatelskiej uczyniono Tomasza Siemoniaka, byłego ministra obrony narodowej. Największa partia opozycyjna szykuje się bowiem nie do wyborów, a do wojny właśnie. Jeszcze tydzień, dwa i ludzie pokroju Arłukowicza czy Szczerby będą chodzić po zaprzyjaźnionych telewizjach wyłącznie w pełnym umundurowaniu. Ten drugi, jako specjalista od uchodźców, mógłby nawet założyć burkę, żeby go kaczystowscy siepacze nie rozpoznali po twarzy. Dobra „Zemsta” powinna mieć swojego Papkina.

Ciekawe, że tylko pisarka Maria Nurowska potrafiła powiedzieć głośno to, o czym śnią chłopcy z ferajny: wojsko musi stanąć po stronie opozycji. Wojskowy zamach stanu – to jest to, co Nurowskie lubią najbardziej. Bo jak nie – to już tylko laleczki wudu, żeby pisowców „może nie zabiło”, ale chociaż sparaliżowało. Mam nieodparte wrażenie, że prędzej „sparaliżuje” Nurowską na myśl o spotkaniu z pierwszym napotkanym góralem, który skojarzy jej smutne oblicze z wypowiedziami w stylu „Wstydzę się, że jestem Polką”. To już lepiej siedzieć na „fejsie” i nigdzie nie wychodzić.

Zwłaszcza że powiodła się, przynajmniej częściowo, próba sprowokowania Platformy Obywatelskiej do ogłoszenia przez nią programu wyborczego. Oczywiście, nie mam na myśli śmiesznej teczki sprzed niespełna roku, która udaje program i którą posłowie PO machają za każdym razem, gdy odpocząć muszą ich zaciśnięte pięści. Chodzi o deklarację, która padła z ust wspomnianego Tomasza Siemoniaka, a która rzuca nowe światło na działania Platformy. To znaczy – światło jest nowe, działania stare. Cóż bowiem rzecze Siemoniak? Uwaga, proszę o werble: „Szukamy ludzi, którzy chcą odsunąć PiS!”.

Bez zbytniego pastwienia się nad wagą tych słów, spróbujmy przyjrzeć się im z bliska. Partia opozycyjna szuka ludzi, którym nie podoba się władza. Bo chce zająć jej miejsce. Tylko, z całym szacunkiem, czy to wystarczy? Czy nie potrzebne są tutaj nieco lepsze pomysły pijarowskie? Czy armia plastikowych „żołnierzykow” Schetyny nie nadaje się bardziej do zabawy w politykę, niż do samej polityki? I czy dzisiejsze gwiazdy PO chciały kiedykolwiek uprawiać politykę na poważnie? Czy od wielu lat nie stawiają raczej na postpolitykę?

Tu jest PiS (nie)pogrzebany. Problem opozycji polega dziś bowiem na tym, że w platformerskiej postpolityce, w której blichtr, mamona, nienarażanie się grupom interesu i mafiom są ważniejsze od wszelkich działań na rzecz dobra wspólnego, ostatecznie nie chodzi o nic innego niż o własne, za przeproszeniem, „koryto”. Niekoniecznie liczone w zapomnianych mieszkaniach, zegarkach na rocznice czy „kanapkach” Gawłowskiego. Czasem – we wpływach, które czekają na spieniężenie.

Dlatego przestańmy dziwić się politykom opozycji, że wariują. Jan Vincent Rostowski zionie ogniem na Twitterze, zupełnie już nie kryjąc wściekłości, że nie chcą wrócić czasy, gdy znaczył coś więcej niż maszynka do puszczania baniek. Cezary Tomczyk rozsyła fake newsy, potem napada na blogera, który filmuje kampanię Trzaskowskiego i uwiecznił m.in., jak ów miłośnik komunikacji miejskiej oraz darmowych biletów dla posłów przesiada się do wygodnego busa.

Ale najśmieszniejsze, że ten sam Trzaskowski - wszędzie, tylko nie w sobie samym - dostrzega „gigantomanię”. „PiS chce budować lotnisko w szczerym polu. To jest gigantomania” – mówił o nowoczesnym porcie lotniczym, którego, jego zdaniem, Polska nie potrzebuje, bo jest już taki w Berlinie. Wielka defilada Wojska Polskiego doczekała się podobnej recenzji: „Przychodzi czas na gigantomanię, na pokazanie jakiegoś olbrzymiego spektaklu. Nie tędy droga” – twierdził Trzaskowski, zanim jeszcze wpadł na świetny pomysł politycznej „dżem session”, czyli mini-sesji przy przetworach.

Kilka nieistniejących przysłów ciśnie się na usta, gdy się człowiek przyjrzy bliżej owym lękom kandydata PO. Np.: „Pokaż mi, co jest dla ciebie gigantomanią, a powiem ci, jakiego formatu jesteś politykiem”. Albo: „Z punktu widzenia pszczółki nawet wróbelek jest gigantem”. Te pszczoły zresztą by pasowały, bo Trzaskowski odwiedził je już dwa razy. Na miejscu największej partii opozycyjnej szukałbym poparcia raczej w środowisku wodnym. Zawsze się jakiegoś leszcza trafi.

Marzenie o czymś więcej, przy takim poziomie kompleksów, to byłaby już naprawdę gigantomania.