Dzisiejszej zmiany przewodniczącego Nowoczesnej nie można traktować jako nic nie znaczącego wydarzenia na naszej scenie politycznej. Od dłuższego czasu trwa przepychanka i zarazem casting na przywódcę opozycji. Do tej pory mieliśmy do wyboru Grzegorza Schetynę, Ryszarda Petru, nieskutecznie aspirował Mateusz Kijowski. Próby przypomnienia się przez Donalda Tuska jako ważnego gracza sceny krajowej nie wróżą mu nic dobrego. Z każdym ruchem blamuje się coraz bardziej i udowadnia, że dobro Polski go zupełnie nie interesuje. Nawet wprost przeciwnie, gdy nam może zaszkodzić robi to zawsze ochoczo i z uśmiechem.

Dobra zmiana do tej pory mogła tylko zacierać ręce. Opozycja była pozbawiona jakiejkolwiek postaci obdarzonej minimalną charyzmą. Okrzyknięcie Katarzyny Lubnauer damą opatrznościową totalnej opozycji byłoby zdecydowanie na wyrost. Jednak jest ona osobą, nazwijmy to, uporządkowaną. Ryszard Petru gwarantował swojej partii image kompletnie niepoważnej zbieraniny w cieniu jego romansu z jedną z posłanek. Wspomagał go sumiennie Piotr Misiło, dwojący się i trojący by udowodnić, że objawy fiksum dyrdum można mieć niezależnie od braku rozumu.

I dzisiaj te żałosne igrce najprawdopodobniej się skończyły. Partię przejęła osoba z zupełnie innego wymiaru. Ma doktorat z matematyki, i tu pewnie narażę się wielu osobom, ale uważam, że wykształcenie w zakresie nauk ścisłych chroni umysł przed niepotrzebnymi aberracjami. Nie zawsze ma się rozumieć, ale statystycznie to się sprawdza, przynajmniej według moich niedoskonałych obserwacji.

Wybór Katarzyny Lubnauer jest przede wszystkim kłopotem dla Grzegorza Schetyny. On i jego partia nie mają nic do zaoferowania społeczeństwu poza nadęciem, butą, zakłamaniem i bagażem niszczenia Polski, czego tylko jednym z nielicznych przykładów jest bandycka reprywatyzacja w Warszawie. Za nową przewodniczącą Nowoczesnej nie ciągnie się żadna deprecjonująca smuga.

Nowoczesna jest tylko pozornie partią znikąd. Nie znalazłaby się Sejmie, gdyby ktoś nie wyłożył niebagatelnej kwoty ok. 12 milionów na jej kampanie wyborczą. Niby to były składki obywateli, ale trzeba mieć niezwykły dar przekonywania, żeby namówić ludzi by wpłacali i po 30 tysięcy na zupełnie nieznane ugrupowanie.

Katarzyna Lubnauer też nie jest postacią z niebytu politycznego. Startowała do Rady Miejskiej w Łodzi z ramienia Unii Wolności, Lewicy i Demokratów i … tak, tak Platformy Obywatelskiej. Do Sejmu była na listach Unii Wolności, Partii Demokratycznej, by dostać się wreszcie dzięki Nowoczesnej Ryszard Petru. Dziś już tylko Nowoczesnej. Nie jest to więc osoba zupełnie niedoświadczona w polityce.

A pamiętajmy jeszcze o jednym. Od dłuższego czasu „pieniądze Sorosa” poszukują u nas kogoś, kto mógłby się skutecznie przeciwstawić rządom PiS. Jeśli dojdą do wniosku (a może już doszli), że taką osobą jest Katarzyna Lubnauer, dostanie ona ogromne wsparcie medialne i długi Nowoczesnej też nie będą żadnym kłopotem. Poza tym może być to też sygnał dla niemrawo ostatnio protestujących przeciwników dobrej zmiany, że idzie nowe i warto się postarać by „ulica” nie wypadała tak żałośnie.

Miejmy też na uwadze, że obóz rządzący dostał wyraźnej zadyszki. Zamieszanie ze zmianą, bądź nie, premiera, niejasności co do obsady ministerstw i wreszcie enigmatyczne posunięcia prezydenta Andrzeja Dudy, pomimo cały czas fantastycznych sondaży PiS, mogą niepokoić.

Dla dobrej zmiany najlepszym rozwiązaniem byłoby ostre starcie Grzegorza Schetyny i Katarzyny Lubnauer, a na takie się zanosi, choćby wokół kandydata na prezydenta Warszawy. Nie jest jednak wykluczone, że słabnący w oczach szef PO i jego partia pozwalająca niejakiemu Szczerbie na sejmowe wariacje, spadną szybko na margines sceny politycznej. A wtedy dla obecnych popleczników Platformy, którzy jeśli mają jeszcze odrobinę przyzwoitości muszą odczuwać wstyd za posuniecie bossów tej partii, poparcie Katarzyny Lubnauer może być jedynym racjonalnym rozwiązaniem.

Zaś wystawienie Kamili Gasiuk-Pihowicz na prezydenta Warszawy będzie poważnym wyzwaniem dla PiS.

Zmiana przywództwa w Nowoczesnej może wstrząsnąć naszą sceną polityczną, i żeby w najczarniejszym scenariuszu nie okazało się, że targany ambicjonalnymi konfliktami PiS ma z kim przegrać. I nie łudźmy się, przegrałby wtedy z tym układem, który od dwóch lat poluje na niezależną Polskę. Bo ten układ najwyraźniej pani Lubnauer reprezentuje. Tylko znacznie rozsądniej niż opozycyjni pajace.