Wkrótce czeka nas zapewne czas powitania, a właściwie licznych powitań, najważniejszych posłów Platformy Obywatelskiej, którzy z tak ogromnym poświęceniem bronili w Parlamencie Europejskim Polaków przed obrzydliwym atakiem polskiego rządu. Ofiarność wybitnych posłanek Thune, Huebner, Kudryckiej, Pitery, Jazłowieckiej i niemniej wybitnego Michała Boniego właściwie trudna jest do przecenienia, choć ich partia zapowiedziała taką przecenę. Co tam jednak partyjne cenzurki, liczą się przede wszystkim opinie wyborców. A te, jak sądzić należy, będą pewnie spontaniczne i pełne uznania. Kwiaty, niezliczone ilości uścisków, drobne, a pewnie i większych rozmiarów podarunki, słowem wszystko to, na co ten gatunek polityków w pełni zasługuje.

Boni, nawet w czasach bardzo trudnych, zawsze potrafił znaleźć we właściwym towarzystwie i dokonać trudnego wyboru. Co tam donosy na kolegów, jeśli w grę wchodzi osobiste szczęście! Wszak z takich pojedynczych radości składa się radość powszechna! Miłość wszystko wybaczy, przecież śpiewa się o tej prawdzie do dziś przedwojenne piosenki. Wielkie uczucie do Ojczyzny też wymaga niezbędnych donosów i odwagi, by w we właściwej chwili podnieść rękę w zgodzie z takimi akuszerami demokracji, jakimi niewątpliwie są Timmermans, pewien Guy, czy podobne im Tuski. Jedna Róża i cztery pozostałe także zapachniały swym zwykłym aromatem, ale to chyba jeszcze nie wszystko, na co je stać. Owe damy ze swym waletem muszą się nastawić na wyjątkową w najbliższym czasie adorację. Zapewne, gdzie tylko się pojawią naręczy nie zabraknie. I słownych gratulacji, podziękowań, ujęć wieńczących ich dni chwały.

Nic tylko zazdrościć. Kochani, nie szczędźmy serdeczności.