Od 1989 r. minęło 28 lat naszej nowej wolności. Trwa ona już siedem lat dłużej niż II RP. Pierwsza refleksja mówi nam, że  nie możemy jej dzielić na sektory partyjne, a każdy z nich rozliczać osobno.

Byłaby to akceptacja kryterium PRL-owskiego i sprzeciw wobec natury historii. Dla porządku rzeczy należy jednak wyraźnie oddzielić okres wyprzedaży majątku narodowego i okres jego odzyskiwania. Należy oddzielić tych, którzy przyczynili się do jego utraty od tych, którzy zabiegają o rozwój polskiej gospodarki. Nie można też zapomnieć o maksymie, że jakość obozu rządzącego zależy od jakości opozycji. W przypadku klęski, osób niewinnych nie ma.

Polska scena polityczna

W ostatnim czasie polskie społeczeństwo zostało wrzucone do dwóch kotłów: Amber Gold i Komisji skutków reprywatyzacji w Warszawie. Wszystkie media i cała polska publicystyka została rozgrzana do białości, tak jakby dla przyszłych losów Polski nic ważniejszego nie było. Nie widać aby ktokolwiek oddzielał grę o głowę Tuska od gry o przyszłość Polski. Oczywiście informacja bieżąca oraz działania tych Komisji są bardzo potrzebne, ale jeszcze bardziej potrzebna jest jasna ogólna perspektywa. Krzykiem i sensacją niczego nie sposób załatwić, tym bardziej, że poszkodowani wyborcy przez Amber Gold i prywatyzację mieszkaniową, nie tylko są w Warszawie. Zapytają oni przy urnach: gdzie są nasze pieniądze? Taca, na której muszą pojawić się głowy, już została wystawiona i czeka. Ruch reformatorski potężnieje. Do jakiego stopnia, pokazują chociażby kibice, którzy domagają się badań wariograficznych swoich działaczy. „Nowe” idzie i nie jest do zatrzymania.

Jeżeli wszyscy chcemy odnieść jakiś sukces, to obecny rząd musi mieć swoje „Racławice”. W następnej kolejności musimy odbudować coś, co zagubiliśmy: poczucie sensu walki o polską przyszłość, bo inaczej czekają nas „Maciejowice”. Bez wiedzy o przeszłości nie jesteśmy w stanie aktualnych wydarzeń włożyć w jakikolwiek kontekst historyczny i pozostajemy naiwniakami. Większość z nas nie potrafi dostrzec powtarzalności naszych problemów i, gorzej, nie chce znać przeciwnika.. Największą przeszkodą w tym względzie jest rozchwiana polska tożsamość i brak właściwego punktu odniesienia naszych przemian. Nie mniejsze znaczenie ma problem niezidentyfikowanego strachu, który jest powszechny, a który musi być rozładowany. Na przykład IPN-u boją się ludzie, którzy nigdy nie byli zarejestrowani. Nikt jeszcze Polakom nie powiedział, że pomiędzy Chinami a USA i pomiędzy Niemcami a Rosją nie czas jeszcze upajać się nadchodzącym dobrobytem. W takich uwarunkowaniach nasza walka może być arcyszlachetna, ale pozostanie bez szans na zwycięstwo. Sami bowiem pozbawiamy się siły motorycznej.

Europejska scena polityczna

Skoro w UE hasło „Ratuj się kto może” wybrzmiewa dość wyraźnie i ma wymiar polityczno-ekonomiczny, to my tu w Polsce musimy zadać sobie inne pytanie: jak przetrwać? Nie mamy wyboru, musimy wprowadzić jasne kryterium co jest działaniem propolskim, a co antypolskim i skutecznie je egzekwować.

Polski rząd i polskie społeczeństwo muszą być przygotowane na działania destrukcyjne ze strony władz samorządowych i próbę wprowadzenia przez nich bocznymi drzwiami muzułmańskich migrantów. Grupa Wyszehradzka jest zaledwie nieformalnym zrzeszeniem i raz już nasz zawiodła. Musimy pamiętać, że za czasów Piłsudskiego, żaden sojusz w sprawie międzymorza nam nie wyszedł. Więcej, niektóre państwa europejskie sabotowały naszą wojnę z Rosją. Dziś międzymorze wprawdzie popierają Chiny i USA, ale Waszyngton jest wciąż w grze, a z Pekinem jakoś nam się nie układa. Walka o kształt nowej Europy rozpoczyna się na dobre i nie mamy pewności, czy nagle nie zradykalizują się Ukraińcy pracujący w Polsce. Znamienny jest choćby incydent rzekomego obrażenie kibiców niemieckich pochodzących z Syrii podczas młodzieżowego Euro 2017 w Lublinie: żadnego filmiku, żadnych dowodów, a afera jest. Należy postawić pytanie: kto ich tak nastawił, skąd nagle taki radykalizm, gdzie znalazło się pojednanie polsko-niemieckie? Kilka dni temu powstała Śląska Partia Regionalna, która swoje umocowania ma w Warszawie, Brukseli i zagranicznych firmach. Będzie ona stwarzać fakty dokonane w kierunku regionalizacji Polski. Na przykładzie powyższej wyliczanki zaczyna zarysowywać się region konfliktów do uporządkowania w obszarze Śląsk – Donieck.

Próba destabilizacji Polski już ma dwa wymiary. Pierwszy, wewnętrzny, zarysowuje się jako totalna obrona tych umoczonych w Amber Gold, prywatyzacji, frankowiczach itd., przed polskim wymiarem sprawiedliwości – tu hamulce zwolnił słuszny strach. Drugi, zagraniczny, jako potencjalny obszar do ostatecznego podporządkowania sobie Polski. Zadziwiające jest jednak to, że nagonka na Polskę ma charakter zbiorowy (Niemcy, Francja, Włochy, Rosja), a wśród Polaków nie ma refleksji, że skoro coś takiego pojawia się podczas wyborów, to opinia publiczna UE jest gotowa na każdy scenariusz – również ten XVIII wieczny, rozbiorowy. Strona UE robi wrażenie, jakby się bała nie Turków, lecz Sobieskiego, a strona polska zachowuje się tak, jakby król Jan III w ogóle nie istniał.

Polacy nie są przygotowani na czasy ani nadchodzącego kryzysu, ani wojny. Bożek wolnego rynku rozwalił nam cały system solidarności i jedności. Zanikła umiejętność, którą wypracowano podczas zaborów i rozwinięto w II RP, a więc orientację w sprawnym postępowaniu na wypadek braku przywództwa. Nie ma podstawowych informacji, kto komu w niebezpieczeństwie musi pomagać i jak wszyscy mają się zachowywać? Problem walki cywilizacyjnej, czy zamachów jest traktowany w kategoriach bardziej sensacyjnych niż rzeczywistych. Można odnieść wrażenie, że dla UE ważniejsze jest rzucenie na kolana Polski i Europy Środkowej, niż sam problem migrantów.

Podsumowanie

Już tak pobieżny opis rozchwiania polskiej sceny politycznej pokazuje, na jakim gruncie stoimy. Powyższa wyliczanka oczywiście nie wyczerpuje opisu zjawiska, ale zwraca uwagę na konieczność opanowania powstałego chaosu. Pokazuje, że poziom poparcia dla poszczególnych partii politycznych nie może opierać się wyłącznie na społecznym zadowoleniu. Wszystko musi mieć swoja miarę. Zadowolenie jest bardzo chimerycznym sojusznikiem otwierającym obszary manipulacji, korupcji, kombinacji i braku szacunku dla ludzi.

Nie możemy zapominać, że wszelkie zapożyczenia ze starych państw, które zachowały swoją ciągłość elit i myśli, mają w Polsce tylko połowiczne zastosowanie, ponieważ ich obrona nie jest oparta tylko na świadomości i poczuciu tożsamości, jak w Polsce, lecz przede wszystkim na dobrze działającej administracji i poczuciu państwa. Od czasu, gdy wyginęła najpierw polska szlachta, a potem polska inteligencja, musimy to wreszcie dostrzec, że indyferencja Polaków postępuje i coraz mniej jest chętnych do obrony polskich spraw. Polska barwa na mapie wznów blednie. Coraz mniej ludzi zna własną kulturę, która przekłada się na porządek, wartości i właściwe wykształcenie.

Amerykanie. Dobrze, że są, ale trzeba zapytać, jakie mają umocowania prawne? W akwen Bałtyku wpłynął już największy na świecie rosyjski okręt podwodny; największy krążownik w drodze. Ale dla ignorantów to nie ma znaczenia. Niby gorące pole bitwy jest zablokowane, ale wojna dyplomatyczna i kulturowa trwa. Ale polski kociołek jest ważniejszy, wrzeć w nim musi… Jak łatwo dajemy się sprowokować i podpuścić, jak staniał nasz honor; nie zauważamy, jak wbijają nas w uniform wykonawcy, robociarza, jak nisko upadła nasza kultura osobista i narodowa. Cieszymy się bogactwem za pożyczone pieniądze i kartonowym blichtrem. Porównując współczesnych Polaków do Polaków przedwojennych, pozostaje tylko wstyd. To musi się zmienić.