Dziś nasze pokolenie stoi przed najważniejszym dla siebie wyzwaniem, nie można już uciekać w prywatność - pisze w swoim felietonie dla tygodnika „Niedziela” Witold Gadowski dziennikarz, publicysta, pisarz i poeta.

Bądź dumny ze swoich blizn, one świadczą o tym, że walczyłeś i przetrwałeś - takie motto znalazłem kiedyś w jednej z angielskich książek. Ono oddaje stan ducha, który powinien towarzyszyć dziś polskim katolikom. Od początku tego roku uderza się w nas coraz mocniej, coraz bardziej też stara się zasiać w nas zwątpienie i niewiarę w to, że polski Kościół pomoże nam się uporać ze wzmagającą się burzą

— pisze Witold Gadowski.

Dajemy sobie wmówić, że Kościół musi iść z „duchem czasów”, że coraz mocniej odstaje od tego, co modne, zwycięskie i nieuchronne

— dodaje.

Zatrzymajmy się na chwilę, usiądźmy i w spokoju rozważmy ten nowy kod, który rzekomo ma nas całkowicie unieważnić

— nawołuje dziennikarz.

Czasy są zawsze takie same, istotą dzisiejszego przeżywania jest jednak inwazja propagandy, niesionej przez masowe media informacji, która w istocie informacją nie jest, a jedynie sprytną jej atrapą, w którą wsączane są agresywne, odbierające chęć oporu, przekazy. Dziś ci, którzy posiadają media, kształtują obraz świata ich odbiorców

— kontynuuje.

Gadowski podkreśla, że: „Dziennikarze nie odgrywają dłużej znaczącej roli, teraz zajmują się tylko wypełnianiem wyznaczonej im „agitacyjnej roboty”.

Ci, którzy mają zbyt twarde zasady, zbyt mocne osobowości, są z mediów bezlitośnie eliminowani

— zwraca uwagę Gadowski.

Dziś prawdziwi dziennikarze ocaleli jedynie w niszach, coraz rzadszych, do których nie sięga globalnie propagowana ideologia, i w miejscach, gdzie sami są właścicielami mediów. Zmienił się zatem sposób informowania nas o świecie, jest bardziej podstępny i jadowity, u źródła zawierający programowane toksyny manipulacji

— podsumowuje.

Świat stawia przed nami zawsze te same dylematy. Dotyczą one najprostszych wyborów - etycznych i światopoglądowych. Czy uważacie, że Pan Bóg dał się zagonić do wizyjnego okienka, że rzeczywiście kapituluje przed rzekomą wszechmocą globalnych mediów?

— pisze.

Autor zwraca uwagę na strach łączący się z wszechobecnością mediów.

Czy naprawdę myślicie, że nasz świat jest tak płaski jak przekazy CNN czy TVN? Prawda zawsze będzie wzbudzała emocje, często nienawiść. Czy nigdy nie słyszeliście o tym, że jeden odważny człowiek może mieć rację - wbrew agresywnemu tłumowi?

— zauważa dziennikarz.

Chcą nas tak oddalić od siebie, abyśmy się już wzajemnie nie słuchali, rozmowę między nami ma zastąpić przymusowy przekaz płynący z mediów. Czasy zatem są takie same, tylko my dostaliśmy do ręki o wiele więcej niż kiedyś „argumentów”, które mają zamaskować nasze tchórzostwo, niewiarę, kalkulacje na dziś i jutro

— dodaje.

Bożek mamony triumfuje nad naszym poczuciem wolności i sprawiedliwości

— podsumowuje.

Zwraca jeszcze uwagę na, równie poważny problem.

Czy istotnie prawdziwy rozwój polega na tym, czego chcą od nas media, a mianowicie na modyfikowaniu naszych podstaw aż do pozycji niemyślącego niewolnika?

— pyta Gadowski.

Przecież każde dziecko wie, że rozwój społeczeństw przebiegał od niewolnictwa do społeczeństwa, w którym wszyscy są sobie równi. Czy zatem dziś, kiedy dopada nas znów niewolnictwo - wobec materialnych smyczy, wobec pokusy czynienia zadość chwilowym przyjemnościom, wreszcie wobec „tych, co przecież wiedzą już wszystko znacznie lepiej od nas” - uważamy, że tak właśnie wygląda rzeczywisty rozwój?!

— kontynuuje.

W felietonie pojawia się również nawiązanie do słów abp. Marka Jędraszewskiego, który podczas homilii wygłoszonej 1 sierpnia ostrzegał przed „tęczową zarazą”.

Jeżeli właśnie teraz polscy katolicy zostali szczególnie mocno zaatakowani, to dlatego, że stanowią istotną przeszkodę na drodze do radykalnej zmiany świata

— dodaje.

Wystąpił jeden z najważniejszych naszych duchowych przywódców i nie wystarczy, że w zaciszu domowego azylu pomyślimy o tym, iż wypowiedział treść naszych myśli. Nadszedł moment działania - rozważnego, pozbawionego złych emocji, ale jednak ruchu. Stanięcie murem w szeregu z naszym arcybiskupem jest właściwie odruchem, który powinniśmy wykonywać bez żadnego wahania

— stwierdza.

Dziś nasze pokolenie stoi przed najważniejszym dla siebie wyzwaniem, nie można już uciekać w prywatność. Polski katolicyzm musi być widoczny wszędzie. To nasz czas. Chyba powinniśmy czuć z tego powodu radość. Prawda?

— podsumowuje dziennikarz.

AL/Niedziela