Po raz 12. na Wołyń pojechało ponad 100 osób, głównie z Lublina, by w ramach obozu ReAkcja 2019 porządkować polskie cmentarze. Duży ukłon dla lubelskiej wojewódzkiej komendy OHP i Fundacji Niepodległości, które to przedsięwzięcie organizują.

Podczas tego obozu spotykają się osoby, które właściwie nie mają ze sobą nic wspólnego. Kompletnie nic. Te światy gdzieś indziej nawet by się nie zetknęły. Bo co mogą mieć sobie do powiedzenia trzynastoletni Robercik z Bronksu (Bronowice - dzielnica Lublina) z 88-letnim panem Czesławem? Niby nic, a jednak bardzo wiele. W Lublinie pewnie by się nie spotkali, bo i po co. A tutaj siedzą razem, rozmawiają o historii, razem pracują, a wieczorem się bawią.

To był mój szósty raz, gdy z przyjaciółmi (mogę śmiało tak ich nazwać) pojechaliśmy na zachodnią Ukrainę, by wyrywać z niepamięci polskie cmentarze. Nieprzypadkowo piszę o wyrywaniu, bo coś, co nazywamy porządkowaniem nekropolii to ciężka, fizyczna robota. Najpierw piłami łańcuchowymi i kosami spalinowymi, siekierami i kilofami, a dopiero potem w ruch idą druciane szczotki i miotełki. I kolejna sprawa, coś co wyobrażamy sobie pod pojęciem „cmentarz”, a więc równe, kamienne nagrobki, jakieś alejki, znicze i kwiaty, to coś… co TAM kompletnie tak NIE WYGLĄDA! Mamy za to do czynienia z wysoką na kilka metrów akacją, pokrzywami (dobrze jeśli tylko po pas) i powalonymi na zrujnowane groby drzewami. A same pomniki poniszczone, często porozłupywane, z oderwanymi żeliwnymi elementami (dawno wyniesionymi na złom).

Powiedziałem to odjeżdżając, że będąc tam staję się lepszym dziennikarzem, bo mogę opowiedzieć historię tych wspaniałych ludzi, ochotników, którzy poświęcają swój czas, by zrobić coś ważnego dla Polski, która kiedyś tam była, a teraz znika w zastraszającym tempie. Czyni mnie to również lepszym człowiekiem. Powiem szczerze, przepełnia mnie duma, że mogę brać udział w tym wielkim dziele.

Niebawem opiszę moje tegoroczne doświadczenia w tygodniku „Sieci”, a tymczasem zapraszam do obejrzenia galerii foto z obozu ReAkcja 2019.