Nie jest ten tekst o wojnie w Syrii. Jest to tak szalenie skomplikowana sytuacja, że wymaga niejednego elaboratu dotykającego geopolityki, historii i bieżącej polityki. Od kiedy zerwano z zasadą „sukinsyn, ale nasz sukinsyn” i pozwolono na destabilizacje krajów arabskich poprzez obalenie przyjaznych zachodowi dyktatorów, trzeba liczyć się z kolejnymi odsłonami krwawej wojny cywilizacyjnej. Ta wojna staje się coraz bardziej zawiła. Sojusze się mieszają i są coraz bardziej niejednoznaczne. Działania Rosjan i reżymu Asada uderzają w bojowników ISIS, którzy po upadku władzy mogliby urządzić w Syrii jeszcze większą rzeź. Ataki coraz mocniej dotykają jednak ludność cywilną, odsłaniając zbrodniczą twarz reżymu Baszara el-Asada. W syryjskim kotle trwa wojna Rosji o odbudowanie pozycji na arenie międzynarodowej.

Po kompromitacji administracji Obamy, nowego otwarcia na tym polu potrzebuje też prezydent Donald Trump. Do tego dochodzi wiarygodność ONZ, które w ostatnich latach ograniczało swoją rolę do pisania pełnych oburzenia listów, wyśmiewanych przez światowych dyktatorów. Jeżeli dodamy do tego aspiracje geopolityczne Turcji i udział Chin to zrozumiemy pełen dramat tej sytuacji.

Teraz doszło do tego, że użyto broni chemicznej. To samo zrobiono w 2013 roku. Mimo gróźb tchórzliwej administracji Baracka Obamy, Amerykanie nie ukarali Asada. Atak więc się powtórzył. Choć Rosja mętnie tłumaczy, że nic nie miała z nim wspólnego, to granica została przekroczona. Przyznał to Trump, mówiący, że śmierć cywilów to afront dla ludzkości.

Te okropne działania reżimu Asada nie mogą być tolerowane.

dodał. Czy jednak po doświadczeniach w Iraku pośle tam amerykańskie wojska? Rosja może w końcu uleczyć się z afgańskiej traumy z lat 80. Jednak to skomplikuje relacje z Ameryką, która liczy na Putina w wojnie z terroryzmem. Węzeł jest coraz bardziej zapętlony.

Czytaj dalej na drugiej stronie