Czego przywódca obcego państwa, na dodatek mocarstwa, może szukać na posiedzeniu skromnej, regionalnej grupy czterech państw? To kluczowe pytanie przed spotkaniem Grupy Wyszehradzkiej w Warszawie 26 sierpnia br. swój udział w tym wydarzeniu zapowiedziała kanclerz Angela Merkel.
Towarzysko na pewno tu nie przyjeżdża, musi mieć w tym jakiś interes; ogólnikowe stwierdzenie, że chodzi o przygotowania do wrześniowego spotkania Rady Europejskiej w Bratysławie, niczego nie wyjaśnia, dopóki nie weźmie się pod uwagę dwóch czynników: zadań i celów tejże Rady Europejskiej oraz wcześniejszych instruktażowych kontaktów kanclerz Merkel z V4 (Grupą Wyszehradzką) .
Spotkania Rady Europejskiej są pewną rutyną, powinny odbywać się dwa razy w półroczu, przybywają na nie przeważnie premierzy lub ewentualnie prezydenci państw członkowskich UE. Instytucji tej nie należy mylić z tak dla nas „zasłużoną” Radą Europy, której elementem jest Komisja Wenecka, ani z Radą Unii Europejskiej. (Swoją drogą ta plątanina nazw jest charakterystyczna dla otumaniającego szumu informacyjnego płynącego nieustannie z Brukseli; im trudniej połapać się zwykłym ludziom w działalności tamtejszych komisarzy i urzędników, tym łatwiej rządzić…). Normalnie przygotowania do takich spotkań, jak to 26 sierpnia w Warszawie, czynią nie przywódcy państw osobiście, ale urzędnicy mniejszej rangi, w tym unijni, na czele których stoi obecnie Donald Tusk, odpowiedzialny nie za merytoryczne poczynania przywódców – jak usiłują to do dziś wmawiać Polakom jego partyjni koledzy – ale za sprawy organizacyjne. Zasadniczym celem działalności Rady Europejskiej jest polityka zagraniczna oraz bezpieczeństwo UE, a więc najsłabsze ogniwa Unii.
Ostatnimi laty na posiedzenia V4 przybywała, podobno chadecka, kanclerz Merkel w towarzystwie swego przyjaciela niewątpliwego socjalisty Hollanda, prezydenta Francji. Występowali tam jako patroni maluczkich. Skutek tego był taki, że Grupa Wyszehradzka została totalnie spacyfikowana, straciła na znaczeniu, stała się tubą hegemonów unijnych, głównie Niemiec. Jednakże wola polskiego wyborcy spowodowała, że w naszym kraju partie kosmopolityczne przegrały, a na całym kontynencie odżyła idea Europy Ojczyzn, a wraz z nią wzrosło znaczenia V4, ba! zarysowała się realna szansa na przekształcenie tej grupy w większa organizację nazywaną Grupą ABC (Adriatyk – Bałtyk – Morze Czarne) mającą swój rodowód w przedwojennej polskiej idei Międzymorza. Wszystko to zbiegło się szczęśliwie z objęciem (1 lipca) przez Polskę na rok przywództwa w V4.
Szczęśliwie z punktu widzenia polskiego patrioty, bowiem Niemcy uznały się – i słusznie – za odsunięte od wpływów w Grupie Wyszehradzkiej, a więc tym samym pokrzywdzone (niesłusznie). Zaczęła grozić jakaś wewnętrzna unijna kontra dla polityki brukselskiej (czytaj: niemieckiej). Najlepszym tego dowodem były głosy po spotkaniu V4 zaprezentowane przez wielką germańską tubę propagandową Deutsche Welle, nazywaną dla zmyłki DW, będącą codziennym źródłem informacji dla polskojęzycznych niemieckich gazet nad Wisłą, dla Wyborczej, dla telewizji.
To, co zaczęło się jako luźne forum współpracy w Europie Środkowej, teraz staje się przeciwwagą do polityki brukselskiej
— dzień po szczycie Grupy Wyszehradzkiej 21 lipca br. napisała i rozpowszechniła w wielu mediach polskich i europejskich agencja propagandowa DW.
I komentowała dalej:
Byli prymusi Unii Europejskiej przyprawiają o ból głowy nie tylko Brukselę. Węgry jako pierwszy kraj postawiły zasieki graniczne dla powstrzymania napływu uchodźców i wystąpiły ze skargą do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przeciwko unijnym kwotom uchodźców. W ten sam ton uderzają polscy politycy, dla których ostatnie zamachy we Francji, Belgii i Niemczech służą za podstawę, by teraz tym bardziej odmawiać przyjmowania uchodźców. Dla państw Europy Środkowej i Wschodniej polityka przyjaznego przyjmowania uchodźców nie tylko zakończyła się fiaskiem, ale – jak twierdzi węgierski premier Orban – wspiera terroryzm i budzi strach.
A przypomnijmy, że Merkel już wcześniej bardzo nie spodobało się podejście członków grupy V4 do sprawy uchodźców. W lutym tego roku postanowiła skarcić najmniejsze ogniwo grupy: Słowację. Berlin udzielił wówczas bez żenady reprymendy MSZ-owi w Bratysławie, ponieważ proponowane przez Grupę Wyszehradzką rozwiązania odnośnie ochrony granic były (i są) niezgodne z planem realizowanym przez kanclerz Angelę Merkel. Było to dla polityków niemieckich tym bardziej niepokojące, że grupa V4 rozrosła się w tym przypadku o Bułgarię i Macedonię. Skądinąd wiadomo, że do współpracy z Grupą Wyszehradzką, a zapewne i do członkostwa w niej, aspirują bardzo poważnie Chorwacja i Rumunia, skłaniają się ku tej koalicji także niektóre państwa bałtyckie, głównie Estonia i Łotwa. Szykuje się poważny blok państw broniący suwerenności Europy Środkowo-Wschodniej. Czyż więc dziwić może lament na portalu państwowej telewizji niemieckiej ZDF:
Państwa Grupy Wyszehradzkiej wysyłają nie tylko jasne przesłanie do Brukseli, ale przede wszystkim zaczynają przekształcać się w koalicję anty-Merkel. Grupa Wyszehradzka zwraca na siebie uwagę przede wszystkim swym kategorycznym ‘nie’ wobec europejskich reform, ustaw, projektów i kwot, które rzekomo podważają ich narodową suwerenność. Przy czym korzystają one z subwencji brukselskich, inwestycji z krajów starej Europy, swobód przysługujących pracobiorcom i podróży bez granic wewnątrz Unii Europejskiej, jak żaden inny region w Europie.
W powyższym przekazie dominuje niestety demagogia stanowiąca od pewnego czasu (od ubiegłorocznych wyborów prezydenckich i parlamentarnych nad Wisłą) podstawę przekazu na temat Polski.
Ciąg dalszy na następnej stronie.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Czego przywódca obcego państwa, na dodatek mocarstwa, może szukać na posiedzeniu skromnej, regionalnej grupy czterech państw? To kluczowe pytanie przed spotkaniem Grupy Wyszehradzkiej w Warszawie 26 sierpnia br. swój udział w tym wydarzeniu zapowiedziała kanclerz Angela Merkel.
Towarzysko na pewno tu nie przyjeżdża, musi mieć w tym jakiś interes; ogólnikowe stwierdzenie, że chodzi o przygotowania do wrześniowego spotkania Rady Europejskiej w Bratysławie, niczego nie wyjaśnia, dopóki nie weźmie się pod uwagę dwóch czynników: zadań i celów tejże Rady Europejskiej oraz wcześniejszych instruktażowych kontaktów kanclerz Merkel z V4 (Grupą Wyszehradzką) .
Spotkania Rady Europejskiej są pewną rutyną, powinny odbywać się dwa razy w półroczu, przybywają na nie przeważnie premierzy lub ewentualnie prezydenci państw członkowskich UE. Instytucji tej nie należy mylić z tak dla nas „zasłużoną” Radą Europy, której elementem jest Komisja Wenecka, ani z Radą Unii Europejskiej. (Swoją drogą ta plątanina nazw jest charakterystyczna dla otumaniającego szumu informacyjnego płynącego nieustannie z Brukseli; im trudniej połapać się zwykłym ludziom w działalności tamtejszych komisarzy i urzędników, tym łatwiej rządzić…). Normalnie przygotowania do takich spotkań, jak to 26 sierpnia w Warszawie, czynią nie przywódcy państw osobiście, ale urzędnicy mniejszej rangi, w tym unijni, na czele których stoi obecnie Donald Tusk, odpowiedzialny nie za merytoryczne poczynania przywódców – jak usiłują to do dziś wmawiać Polakom jego partyjni koledzy – ale za sprawy organizacyjne. Zasadniczym celem działalności Rady Europejskiej jest polityka zagraniczna oraz bezpieczeństwo UE, a więc najsłabsze ogniwa Unii.
Ostatnimi laty na posiedzenia V4 przybywała, podobno chadecka, kanclerz Merkel w towarzystwie swego przyjaciela niewątpliwego socjalisty Hollanda, prezydenta Francji. Występowali tam jako patroni maluczkich. Skutek tego był taki, że Grupa Wyszehradzka została totalnie spacyfikowana, straciła na znaczeniu, stała się tubą hegemonów unijnych, głównie Niemiec. Jednakże wola polskiego wyborcy spowodowała, że w naszym kraju partie kosmopolityczne przegrały, a na całym kontynencie odżyła idea Europy Ojczyzn, a wraz z nią wzrosło znaczenia V4, ba! zarysowała się realna szansa na przekształcenie tej grupy w większa organizację nazywaną Grupą ABC (Adriatyk – Bałtyk – Morze Czarne) mającą swój rodowód w przedwojennej polskiej idei Międzymorza. Wszystko to zbiegło się szczęśliwie z objęciem (1 lipca) przez Polskę na rok przywództwa w V4.
Szczęśliwie z punktu widzenia polskiego patrioty, bowiem Niemcy uznały się – i słusznie – za odsunięte od wpływów w Grupie Wyszehradzkiej, a więc tym samym pokrzywdzone (niesłusznie). Zaczęła grozić jakaś wewnętrzna unijna kontra dla polityki brukselskiej (czytaj: niemieckiej). Najlepszym tego dowodem były głosy po spotkaniu V4 zaprezentowane przez wielką germańską tubę propagandową Deutsche Welle, nazywaną dla zmyłki DW, będącą codziennym źródłem informacji dla polskojęzycznych niemieckich gazet nad Wisłą, dla Wyborczej, dla telewizji.
To, co zaczęło się jako luźne forum współpracy w Europie Środkowej, teraz staje się przeciwwagą do polityki brukselskiej
— dzień po szczycie Grupy Wyszehradzkiej 21 lipca br. napisała i rozpowszechniła w wielu mediach polskich i europejskich agencja propagandowa DW.
I komentowała dalej:
Byli prymusi Unii Europejskiej przyprawiają o ból głowy nie tylko Brukselę. Węgry jako pierwszy kraj postawiły zasieki graniczne dla powstrzymania napływu uchodźców i wystąpiły ze skargą do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przeciwko unijnym kwotom uchodźców. W ten sam ton uderzają polscy politycy, dla których ostatnie zamachy we Francji, Belgii i Niemczech służą za podstawę, by teraz tym bardziej odmawiać przyjmowania uchodźców. Dla państw Europy Środkowej i Wschodniej polityka przyjaznego przyjmowania uchodźców nie tylko zakończyła się fiaskiem, ale – jak twierdzi węgierski premier Orban – wspiera terroryzm i budzi strach.
A przypomnijmy, że Merkel już wcześniej bardzo nie spodobało się podejście członków grupy V4 do sprawy uchodźców. W lutym tego roku postanowiła skarcić najmniejsze ogniwo grupy: Słowację. Berlin udzielił wówczas bez żenady reprymendy MSZ-owi w Bratysławie, ponieważ proponowane przez Grupę Wyszehradzką rozwiązania odnośnie ochrony granic były (i są) niezgodne z planem realizowanym przez kanclerz Angelę Merkel. Było to dla polityków niemieckich tym bardziej niepokojące, że grupa V4 rozrosła się w tym przypadku o Bułgarię i Macedonię. Skądinąd wiadomo, że do współpracy z Grupą Wyszehradzką, a zapewne i do członkostwa w niej, aspirują bardzo poważnie Chorwacja i Rumunia, skłaniają się ku tej koalicji także niektóre państwa bałtyckie, głównie Estonia i Łotwa. Szykuje się poważny blok państw broniący suwerenności Europy Środkowo-Wschodniej. Czyż więc dziwić może lament na portalu państwowej telewizji niemieckiej ZDF:
Państwa Grupy Wyszehradzkiej wysyłają nie tylko jasne przesłanie do Brukseli, ale przede wszystkim zaczynają przekształcać się w koalicję anty-Merkel. Grupa Wyszehradzka zwraca na siebie uwagę przede wszystkim swym kategorycznym ‘nie’ wobec europejskich reform, ustaw, projektów i kwot, które rzekomo podważają ich narodową suwerenność. Przy czym korzystają one z subwencji brukselskich, inwestycji z krajów starej Europy, swobód przysługujących pracobiorcom i podróży bez granic wewnątrz Unii Europejskiej, jak żaden inny region w Europie.
W powyższym przekazie dominuje niestety demagogia stanowiąca od pewnego czasu (od ubiegłorocznych wyborów prezydenckich i parlamentarnych nad Wisłą) podstawę przekazu na temat Polski.
Ciąg dalszy na następnej stronie.
Strona 1 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/swiat/305599-angela-merkel-znow-przyjedzie-instruowac-grupe-wyszehradzka-26-sierpnia-dojdzie-w-warszawie-do-niebezpiecznej-gry
