Liczba ofiar zamachów w Europie w ostatnich miesiącach to już setki osób. Gdyby ludzie ci zginęli w regularnej wojnie, gdzieś na froncie, społeczeństwa zachodnie powiedziałyby „nie”. Upadłyby rządy, a nowe ogłosiłyby wycofanie się z konfliktu.

Dziś zachód jest w pułapce. Nie można zwyciężyć, nie może się też poddać. Bo cóż to właściwie miałoby znaczyć?

Mają rację ci, którzy mówią, że trzeba odrzucić polityczną poprawność. To pierwszy krok ku jakiejkolwiek nadziei. Realizowana dziś w Europie utopia uniemożliwia racjonalne działanie. Głównym celem władz wydaje się podtrzymanie ideologicznego fundamentu, pielęgnacja złudzenia, że świat jest spójny, a zło przejdzie, i będzie, jak było. Temu służy coraz szybsze przechodzenie do porządku dziennego nad kolejnymi zamachami.

Wnioski, które należy wyciągnąć, są poważne. Najważniejszy jest taki, że nie wszystkie kultury da się ze sobą bezkarnie mieszać. Muzułmańska kultura arabska po prostu nie da się pogodzić ze współczesną kulturą zachodnią. Gdy te dwa światy próbuje się łączyć, powstaje zderzenie. Bardzo głębokie zderzenie.

Paradoksalnie, to właśnie fakt, że zamachowcami stają się imigranci w drugim bądź trzecim pokoleniu mówi nam najwięcej. Bo to znaczy, że nie do pogodzenia są najbardziej podstawowe kody kulturowe obu światów. Coś, czego można sobie bardzo długo nie uświadamiać, coś, co wydaje się mało ważne lub zupełnie nieważne, ale co jednak milcząco przejmują kolejne pokolenia, i co w pewnym momencie wysuwa się na plan pierwszy.

Kultura arabska, kultura muzułmańska, zasługuje na szacunek, tak jak każda kultura. Jest częścią światowego dziedzictwa. Ale łączenie i mieszanie tego specyficznego, bardzo agresywnego i brutalnego świata ze zeświecczoną Europą musi prowadzić do krwawego zderzenia.

Powrót do bezpieczeństwa musi zacząć się od powrotu do dojrzałości. Nie wszystko na tym świecie jest możliwe, a każda utopia w końcu wystawia słoną cenę. I nawet najbardziej oświecone i wtajemniczone elity muszą w końcu to zrozumieć. Albo zostaną przegonione.