Ze względu na przesunięcie czasowe (aktualnie jestem w Nowym Jorku) informacja o Brexicie dotarła do mnie ze znacznym opóźnieniem. Anglicy zadecydowali jak zadecydowali i nie mnie ich pouczać.

Faktem jest, że jakaś tam (podobna naszej) manipulacja brytyjskimi sondażami miała w Anglii miejsce. Optymistyczna przewaga zwolenników pozostania w Unii okazała się jednak fikcją, marzeniem unijnych notabli z Donaldem Tuskiem na czele.

Okazało się, że wyspiarze mają dobrze opanowane liczenie głosów, więc w miarę szybko i sprawnie podano wyniki ostateczne. I te będą respektowane, jak to w prawdziwej demokracji bywa. A David Cameron (Kamerun?) nie staje na czele rewolty, tylko jak każdy przyzwoity polityk, który rozminął się z oczekiwaniami narodu – podaje się do dymisji. Wariant austriacki (liczne nieprawidłowości udowodnione podczas ostatnich wyborów) – w stosunku do wyspiarzy nie przeszedł…

Osobiście cieszy mnie to, że są jeszcze w Europie kraje, które potrafią decydować za siebie. Nawet tracąc finansowo – dostrzegają w niezależności wartości wyższe. Ich perspektywa sięga znacznie dalej niż „tu i teraz” lub „ciepła woda w kranie”. Tłum imigrantów koczujących w tzw. „dżungli” w Calais nie ma już szans na przedostanie się do Anglii. A jeśli nawet ktoś się tam przemknie, to pierwszym transportem lotniczym wyląduje w Syrii lub Libii. Również radykalni islamiści na wyspach dostali wyraźny sygnał: parasol poprawności politycznej roztoczony nad nimi przez gościnną Angelę Merkel przestał tam właśnie obowiązywać. Gospodarzom należy się szacunek i respekt za gościnność.

Jakie wnioski wyciągną unijne władze z tego wydarzenia? Docisną śrubę? A może poluzują smycz? Dla mnie ważniejsza jest odpowiedź na pytanie co zrobi teraz polski rząd. I co tak naprawdę myśli o tym nasze społeczeństwo. Myślę, że czas już zacząć doradzać unijnym mądralom i otwierać im oczy na błędy, jakie non stop popełniają. I robić swoje. Dla naszego dobra. To przecież my wybraliśmy nowego prezydenta, obecny rząd i większość sejmową. UE wybrała jedynie Donalda Tuska, to niech go teraz rozlicza…

Z tomiku „PRO PUBLICO BONO” polecam stosowny wierszyk dedykowany zaślepionym zwolennikom UE.

KTO TY JESTEŚ?

Kto ty jesteś?

Europejczyk…

Jaki znak twój?

Barwy tęczy…

Gdzie ty mieszkasz?

Na Facebooku…

W jakim kraju?

Gdzie? No… Tutaj!

Czym ta ziemia?

Zapomniałem…

Czym zdobyta?

Flagą w kale…

Czy ją kochasz?

Ja? Nie żartuj!

A w co wierzysz?

W Pi-aR partii.

Coś ty dla niej?

Wrzód na du..e!

Coś jej winien?

Czyś ty zgłupiał?!

---

Cóż to za pytania dziwne?

Ni to trudne, ni naiwne…

„Pół na pół” bym wolał teraz!

„Telefon do przyjaciela”!!!

A z cyklu znalezione w sieci - BREXIT SONG

Polonusów z okolic New Yorku zapraszamy na moje spotkania autorskie:

Sobota 25.VI. BROOKLYN, NJ, godz. 8pm, sala przy kościele św. Stanisława Kostki, 670 Humboldt St. (wstęp wolny)

Niedziela 26.VI., Clark, NJ, godz. 12.30pm, Fundacja Kulturalna w Clark, 177 Broadway.

Niedziela, 26.VI., Philadelphia PA, godz. 6.00pm, Dom Polski, 9150, Academy Rd.

Poniedziałek, 27.06., Passaic, godz. 7.30pm, kościół Matki Bożej Różańcowej, 6 Wall St., Passaic, NJ