A co z tymi setkami katów, którzy tutaj mordowali kompletnie niewinnych ludzi? A co z tymi, którzy podpisywali – nawet nie patrząc, co podpisując – te straszne listy przeznaczonych na śmierć? A co z tymi, którzy rozpoczęli wojnę przeciw naszej Ojczyźnie, niszcząc miliony istnień? Czy oni też są nieśmiertelni? Nie! Bo to co ich czeka po śmierci, nie sposób nazwać życiem. Potworne męki piekielne – to nie jest życie wieczne! Nie ma życia wiecznego dla ludzi którzy niszczyli świątynie, którzy świadomie przeciwdziałają Bożemu prawu, którzy kuszą ludzi, którzy próbują poprowadzić za sobą miliony, żeby zgubić ich i w tym życiu, i w życiu następnym….

— Tak mówił 16 maja Patriarcha Moskwy i Całej Rusi, Kirił, w świątyni na moskiewskim Butowie.

A jest to specyficzna świątynia. Zbudowana na dawnym radzieckim poligonie, który w okresie wielkiego terroru lat 30 był głównym miejscem egzekucji – i pochówków – moskiewskich ofiar morderczego szału bolszewików. Spoczywa ich tam ponad 20 tysięcy. To tam woziły ich z Łubianki stworzone w ZSRR, a nie w IIIRzeszy, pierwowzory komór gazowych na kółkach. Co prawda, nie obliczone na zabicie ofiar w trakcie transportu, a tylko na takie podtrucie ich spalinami, żeby na miejscu już na pewno nie stawiały oporu…

We wstrząsającym filmie dokumentalnym Aleksandra Kuprina o tym poligonie mówi się o tym, jak całe dekady później pilnujący tego nieużywanego już obiektu żołnierze służby zasadniczej (niemający żadnego związku z tym, co działo się tam przedtem; wtedy jeszcze nie narodzeni) bez jasnej przyczyny załamywali się psychicznie. I wieszali się na drzewach, wyrosłych na grobach pomordowanych. Sam Kuprin opowiada, że kiedy po raz pierwszy znalazł się w tym miejscu, poczuł się jak w złym transie. Odczuł coś nadnaturalnego. Złego.

Wśród ofiar Butowa było wielu prawosławnych duchownych. Cerkiew czci ich jako męczenników za wiarę. Wybudowała na miejscu kaźni świątynię. Cerkiew rosyjska jest w ogóle jedynym (oprócz heroicznego stowarzyszenia „Memoriał”) zauważalnym podmiotem, który na terenie Rosji przeciwdziała recydywie stalinowskiej nostalgii. Czyni to, mimo silnych związków z putinowską władzą, która ma do „zbytniego” rozpamiętywania tych spraw stosunek niechętny, a do samego Stalina –ambiwalentny. Tak wygląda teraz to miejsce:

A oto fragment homilii Patriarchy, w video niezależnego moskiewskiego dokumentalisty, Andrieja Bieliakowa. Bieliakow – sam prawosławny konserwatysta – pod słowa Patriarchy podłożył obrazy. Między innymi współczesne.

Po co o tym wszystkim piszę? Również ze względu na to wideo. Bo mówi nam ono coś ważnego o współczesnej Rosji.

Piszę, żeby zadać sobie samemu pewne pytanie. Otóż Rosjanie popierają Putina z wielu powodów. Tak, nacjonalizm. Tak – nostalgia poradziecka. Tak – załamanie społeczne na skutek wyniszczenia przez stalinizm całych warstw i grup. I wiele jeszcze można by sformułować tego rodzaju wytłumaczeń. Byłyby one słuszne.

Ale jest jeszcze jedna przyczyna. Przyczyna, bardzo intensywnie wykorzystywana przez kremlowską propagandę. Chodzi o kulturowy obraz obecnego Zachodu. Zachodu, w coraz większym stopniu ulegającemu lewackiej agresji światopoglądowej. Tytułem przykładu – celowe niszczenie tradycyjnych wzorców rodzinnych i propaganda homoseksualizmu przez zachodnie państwa jest bardzo, bardzo częstym tematem, wykorzystywanym przez putinowską propagandę. I pada to na podatny grunt. Bo Rosjanie – czego by nie mówić o innych aspektach ich tożsamości – tego akurat szczerze i intensywnie nie cierpią. To ich szczerze i niepokoi, i brzydzi.

A co by było, gdyby współczesny Zachód był inny? Czy gdyby nie kojarzył się tak intensywnie z lewacką rewolucją kulturalną, Rosjanie nie kochaliby aż tak Putina? Sprzeciwiliby się przebudowie ich kraju w kremlowską satrapię? Nie wiem. Naprawdę nie wiem.