Jedna z osób komentujących mój tekst zgłosiła problem wrodzonej i niezbywalnej godności ludzkiej.

Rozumienie godności osoby ludzkiej jest ważne. To prawda, że termin „godność” używany jest w różnych znaczeniach i w różnych kontekstach. Odpowiadam więc, że terminu „godność człowieka” używam w jego fundamentalnym, jak sądzę, znaczeniu. Mam na myśli wartość człowiek z tego tytułu, że jest człowiekiem. Co takiego stanowi o wyjątkowej wartości każdego bez wyjątku człowieka? Odpowiedź na to pytanie uwarunkowana jest przyjętą, bardziej lub mniej świadomie, filozoficzną koncepcją człowieka. Twierdzę, że o wartości/godności człowieka stanowi duchowość człowieka, to, że jest osobą, że jest obdarzony intelektem i wolną wolą, i to, że jest obiektywnie ukierunkowany na zjednoczenie z Bogiem. Dzięki temu góruje nie tylko nad przyrodą, ale także nad kulturą i relacjami społecznymi.

Tak rozumianą godność posiada każdy człowiek, niezależnie od płci, narodowości, wykształcenia, pozycji społecznej, wyznawanej religii, niezależnie od tego, czy jest zdrowy, czy chory, czy jest w łonie matki, czy na łożu śmierci, czy jest człowiekiem uczciwym, czy grzesznikiem i przestępcą.

Nie naruszamy godności osobowej człowieka polemizując z jego poglądami, wartościując jego czyny, krytykując jego program społeczno-polityczny, czy przeciwstawiając się tym jego inicjatywom, które oceniamy jako społecznie szkodliwe.