Od trzech lat systematycznie wzrasta liczba osób zaginionych. Każdego roku bez śladu znika kilkanaście tysięcy Polaków. Zbyt dużej części z nich nie udaje się odnaleźć. Jak alarmuje Najwyższa Izba Kontroli, powodem są najczęściej zbyt późno rozpoczęte poszukiwania.

W sytuacjach, w których decydującą rolę gra czas, poślizg w podjęciu działań bywa nie do naprawienia. NIK przyjrzała się systemowi poszukiwania osób zaginionych. Kontrolą objęto m.in. to, jak funkcjonariusze Policji stosują procedury regulujące postępowanie w przypadku zaginięcia człowieka. NIK zwróciła przede wszystkim uwagę na błędne kwalifikowanie osób zaginionych do jednej z trzech kategorii procedur. W niemal połowie jednostek policji objętych kontrolą funkcjonariusze nie potrafili nadać zgłaszanej sprawie kategorii adekwatnej do okoliczności zaginięcia.

Osoby, które zgłaszały zaginięcie najbliższego członka rodziny, w aż 30 proc. stwierdziły w ankiecie, że nie były najlepiej potraktowane przez policję. Najgorsze, co się może zdarzyć człowiekowi, w przypadku, kiedy w tak dramatycznej sytuacji idzie prosić o pomoc do instytucji państwa, jest to, że zostanie zbyty, że zostanie mu zakomunikowane np.: „proszę się zgłosić w poniedziałek, ponieważ teraz zaczyna się weekend”. Wówczas taki ktoś czuje się osobą bezbronną

—mówi Marek Bieńkowski, dyrektor Departamentu Porządku i Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Przykładem opóźnienia poszukiwań może być głośna sprawa Iwony Wieczorek, która zaginęła w lipcu 2010 roku w Sopocie. Kontrola przeprowadzona w tamtejszej Komendzie Miejskiej Policji wskazuje, że sprawie nadano kategorię drugą, podczas gdy z okoliczności wynikało, że należało zastosować kategorię pierwszą. W związku z tym nie zabezpieczono od razu monitoringu w obiektach znajdujących się na trasie prawdopodobnego przejścia zaginionej z Sopotu do Gdańska Jelitkowo. Iwona Wieczorek zaginęła pięć lat temu i do tej pory jej nie odnaleziono.

ann/nik.gov.pl