Obejrzałem przed chwilą wstrząsający finał filmu „Katyń” Andrzeja Wajdy. Niedocenione, ascetyczne dzieło, na koniec zabijanie, to co stało się nieodłączną częścią polskiej historii bardziej niż każdej innej.

I przypomniał mi się finał innego filmu, „Smoleńska” pewnie mniej artystyczne doskonałego (chociaż w sumie „Katyń” też bywał krytykowany za deklaratywne dialogi i pewną publicystyczność). Scena spotkania ofiar katastrofy Tupolewa z tamtymi oficerami, duchów z duchami, w plotkach przed premierą nawet wielu zwolenników głównej tezy tego filmu okrzyknęło jako przesadną, kiczowatą.

Tymczasem mnie ta scena wycisnęła z oczu łzy. Tu dygresja – nie atakujcie, koledzy z przemądrzałej prawicy, Szwedów czy Francuzów , gdy opłakują swoich zmarłych zabitych przez terrorystów, bo my też płaczemy czasem. W „Iliadzie” Homera płaczący mężczyzna, bardzo dzielny mężczyzna, był czymś naturalnym. Nie wstydźmy się łez.

W sprawie przyczyn katastrofy pozostaję wciąż niedowiarkiem . Zgadzam się z Jadwigą Staniszkis, a nie zgadzam nawet z bliskimi kolegami, dowodzącymi, że Rosjanie nie mieliby odwagi czy interesu. Co do konstrukcji przyczynowo-skutkowej wersja zamachu ma ręce i nogi. Ale definitywnego dowodu nie pokazano, przeciwnie zagubiono go w dziesiątkach podwersji. Podkomisja profesora Berczyńskiego przedstawia dopiero hipotezę. A co będzie jeśli zachodnie laboratoria, którym okazujemy, i słusznie zaufanie – im trzeba było zaufać już dawno – nie potwierdzą wybuchu?

Ale tak sobie myślę, że tak czy inaczej Lech Kaczyński i inne ofiary tamtej strasznej masakry spotkali się na smoleńskim polu z oficerami z Katynia. Tamten prezydent był najlepszym rzecznikiem wartości, za które ONI zginęli, jakiego można sobie wyobrazić. Był rzecznikiem wolności zagrożonej przez naturę turańsko-despotycznego państwa. Był uosobieniem najbardziej krystalicznego patriotyzmu, nawet po śmierci wyszydzanym za to, a nieraz krzyżowanym. Toteż ONI po prostu musieli wyjść mu naprzeciw. Są teraz razem i rozmawiają, a mają o czym, bo to ludzie dawnej kultury, wolnego polskiego ducha.

Słusznie, że przypomniał profesor Krasnodębski innych ludzi, tych którzy dziś urządzili sobie, i to w Niemczech, zabawę z filmu „Smoleńsk”. Miejmy świadomość do jakiej nikczemności umie się posunąć człowiek. To trzeba wiedzieć.