Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.

CO WIEMY O PRZEBIEGU KATASTROFY SMOLEŃSKIEJ. WSTĘPNE PODSUMOWANIE KONFERENCJI SMOLEŃSKICH

Z Dokumentu Końcowego II Konferencji Smoleńskiej

…Obraz, jaki się wyłania z przedstawionych prac dowodzi jednoznacznie, że hipoteza jakoby w dniu 10.04.2010 samolot Tu-154 w Smoleńsku stracił kawałek skrzydła w wyniku uderzenia w brzozę, a następnie rozbił się doszczętnie w wyniku uderzenia w grunt (katastrofa typu 1A) – ta hipoteza jest całkowicie fałszywa. Istnieją niepodważalne dowody, że samolot rozpadł się w powietrzu, a na ziemię spadły oddzielne jego szczątki (katastrofa typu 2B). Powierzchnia ziemi stanowi swoistą księgę, na której zapisany jest przebieg katastrofy. Wygląd szczątków samolotu oraz ich rozłożenie na powierzchni ziemi i przeszkodach terenowych są udokumentowane na tysiącach zdjęć i filmów wykonanych przez wielu niezależnych operatorów. Ta ogromna dokumentacja zarówno w całości jak i w szczegółach dowodzi, że powszechnie znane prawa fizyki wykluczają możliwość przebiegu wypadków przedstawionego w raportach MAK i Komisji Millera. Nawet dla osób całkowicie pozbawionych wiedzy z dziedziny mechaniki jest oczywiste, że kadłub samolotu spoczywający na lotnisku w Smoleńsku został rozerwany, a nie zgnieciony. …

Warszawa, 22 października 2013 r.

Komitet Organizacyjny i Komitet Naukowy II Konferencji Smoleńskiej

1 ŚLEDZTWO AKADEMICKIE

Katastrofa Smoleńska, jaka miała miejsce w dniu 10.04.2010, stanowi największą powojenną tragedię narodową, w której w tajemniczych okolicznościach zginął Prezydent Rzeczypospolitej i 95 towarzyszących mu osób stanowiących elitę polityczną Kraju. Oficjalne dokumenty sporządzone przez państwowe instytucje powołane do wyjaśniania katastrof lotniczych – rosyjski pod nazwą Raport MAK i polski pod nazwą Raport Komisji Millera – przedstawiły jedną i tę samą hipotezę co do przyczyn i przebiegu Katastrofy Smoleńskiej, która od nazw raportów określana jest jako „hipoteza MAK/Millera”. Oba wspomniane raporty pozbawione są walorów opracowań naukowych i rażą zarówno wybiórczym potraktowaniem znanych faktów jak też nieuzasadnioną ich nadinterpretacją. Środowisko naukowe po zapoznaniu się z treścią obu ww. raportów poczuło się zobowiązane do przeprowadzenia niezależnej analizy okoliczności Katastrofy Smoleńskiej, a w szczególności do naukowej weryfikacji hipotezy MAK/Millera. Według tej hipotezy Katastrofa Smoleńska składała się bowiem z 5 następujących po sobie kolejnych faz, z których każda może być zweryfikowana metodami naukowymi. Ilustruje to tablica 1. Zestawienie to wskazuje, że sama weryfikacja hipotezy MAK/Millera wymagała zaangażowania specjalistów z różnych dziedzin. Jednakże w celu kompleksowego zbadania przyczyn i przebiegu Katastrofy należało uwzględnić również te dziedziny wiedzy, które są niezbędne przy analizowaniu aspektów całkowicie pominiętych w hipotezie MAK/Millera, a istotnych dla zidentyfikowania przyczyn i przebiegu Katastrofy. Do dziedzin takich należą przykładowo archeologia lub chemia. Badanie Katastrofy Smoleńskiej jest więc przedsięwzięciem zarówno multidyscyplinarnym jak i interdyscyplinarnym.

Ponieważ żadna z oficjalnych instytucji nauki nie chciała zaangażować się w prowadzenie naukowej analizy Katastrofy Smoleńskiej przeprowadzono ją społecznie w ramach tzw. śledztwa akademickiego, a wyniki badań naukowych były co roku przedstawiane na Konferencjach Smoleńskich. Kolejne 3 Konferencje Smoleńskie odbyły się w latach 2012, 2013 i 2014.

2 KONFERENCJE SMOLEŃSKIE

Konferencje Smoleńskie, na których przedstawiano corocznie wyniki prowadzonych badań, zostały zorganizowane dzięki wsparciu szerokiego grona naukowców z różnych dziedzin nauki i z kilku różnych krajów, którzy zgrupowani byli w trzech komitetach. Nad przygotowaniem i przebiegiem Konferencji Smoleńskich czuwały Komitet Inspirujący i Doradczy oraz Komitet Organizacyjny skupiające ponad 110 profesorów różnych dyscyplin nauk technicznych i ścisłych, a o poziom naukowy przedstawianych referatów dbał Komitet Naukowy w skład którego wchodziło w różnych okresach łącznie 45 profesorów reprezentujących wszystkie istotne dla analizy dziedziny nauki. Komitet Naukowy podzielony był na 10 podkomitetów reprezentujących następujące grupy dyscyplin naukowych:

1 Mechanika i Konstrukcje

2 Matematyka i Informatyka

3 Elektrotechnika i Elektronika

4 Fizyka i Geotechnika

5 Chemia i Badania Strukturalne

6 Lotnictwo i Aerodynamika

7 Geodezja i Archeologia

8 Nauki Medyczne

9 Socjologia

10 Nauki Prawne

W każdym z tych podkomitetów znaleźli się wybitni przedstawiciele nauki polskiej zatrudnieni zarówno na polskich jak i zagranicznych uczelniach. Przewodnictwo Komitetu Naukowego I Konferencji objął prof. zw. dr hab. inż. czł. rzecz. PAN Tadeusz Kaczorek, ówczesny Przewodniczący Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej, a przewodnictwo II i III Konferencji pełnił prof. zw. dr hab. inż. Kazimierz Flaga, dr h.c. Politechniki Krakowskiej i były rektor Politechniki Krakowskiej.

Cel Konferencji został określony jako „Stworzenie forum dla przedstawienia interdyscyplinarnych badań dotyczących zagadnień technicznych, medycznych, socjologicznych i prawnych Katastrofy Smoleńskiej”. Łącznie zgłoszono na trzy Konferencje ponad 100 referatów naukowych, spośród których do prezentacji Komitety Naukowe dopuściły 78 referatów. Pierwsza Konferencja Smoleńska miała charakter „burzy mózgów” i przedstawione zostały podczas niej wszystkie istotne hipotezy dotyczące przebiegu Katastrofy Smoleńskiej. Druga Konferencja pozwoliła już na ocenę poszczególnych hipotez i odrzucenie hipotez fałszywych. Taką hipotezą okazała się hipoteza MAK/Millera jako sprzeczna z prawami fizyki i znanymi dowodami rzeczowymi świadczącymi o położeniu szczątków samolotu i sposobie ich deformacji. Trzecia Konferencja pozwoliła już na ustalenie najbardziej prawdopodobnego przebiegu Katastrofy Smoleńskiej.

Dokument końcowy I Konferencji stanowił deklarację kontynuowania badań i przedstawiania wyników na kolejnych konferencjach. Był też wezwaniem do środowisk naukowych z dziedziny medycyny, prawa i socjologii o zorganizowanie podobnych konferencji dziedzinowych celem wyjaśnienia aspektów pozatechnicznych Katastrofy Smoleńskiej. Konsekwencją tego wezwania był fakt, że II Konferencja Smoleńska została rozszerzona o ww. dziedziny i jej obrady trwały 2 dni.

Dokument końcowy II Konferencji miał charakter apelu do senatorów uczelni technicznych o podjęcie uchwał przez ich senaty, które umożliwiłyby rozpoczęcie i finansowanie niezależnych badań na poszczególnych uczelniach, a w krańcowym przypadku braku jakichkolwiek środków, o zorganizowanie seminariów naukowych umożliwiających dyskusję nad wynikami przedstawionymi na dwóch Konferencjach Smoleńskich. Niestety, żaden z senatów nie zareagował na skierowany do jego członków apel.

Przebieg wszystkich Konferencji Smoleńskich był na żywo transmitowany przez Internet i zainteresowane kanały telewizyjne. Łączna liczba widzów oglądających obrady Konferencji za pośrednictwem Internetu i TV podczas II Konferencji Smoleńskiej w 2013 r. wyniosła około 200 tys. osób, a podczas III Konferencji już 300 tys.

Podstawowym archiwum informacji o Konferencjach Smoleńskich jest strona internetowa http://konferencjasmolenska.pl. Przebieg wszystkich Konferencji został zarejestrowany w postaci filmów, które następnie umieszczone zostały na ww. stronie internetowej.

Po każdej Konferencji wydawane drukiem były wszystkie materiały konferencyjne [1, 2, 3]. Materiały te zostały przekazane do wszystkich bibliotek państwowych politechnik i uniwersytetów oraz do bibliotek wszystkich instytutów PAN tematycznie odpowiadających zakresowi Konferencji. Materiały te zostały również umieszczone na ww. stronie internetowej z nieograniczonym dostępem dla wszystkich użytkowników Internetu.

3 NAUKOWA WERYFIKACJA HIPOTEZY MAK/MILERA

3.1 Istota hipotezy MAK/Millera

Przedstawiona hipoteza jest w sensie naukowym bardzo złożona, a tym samym bardzo łatwa do weryfikacji na wiele sposobów. Każda z 5 faz wskazanych w Tab. 1 musi być zgodna z powszechnie znanymi prawami fizyki. Jak też wskazano w tej tablicy, każda z nich poddaje się łatwo weryfikacji naukowej. Co więcej według hipotezy MAK/Millera cała Katastrofa stanowiła ciąg przyczynowo-skutkowy:

1) do fazy II - uderzenia w brzozę – doszło dlatego, że tak wyglądała trajektoria określona w fazie I ,

2) do fazy III – lotu samolotu po uderzeniu w brzozę, w którym nastąpił obrót samolotu wokół jego osi – doszło dlatego, że samolot uderzył w brzozę,

3) do fazy IV - uderzenia w ziemię – doszło dlatego, że taki był lot samolotu w fazie III,

4) do fazy V – lotu poszczególnych fragmentów – doszło dlatego, że oderwały się one w wyniku uderzenia w ziemię.

Hipoteza MAK/Millera stanowi więc konstrukcję logiczną tak wewnętrznie uwarunkowaną, że dla dowodu jej fałszywości wystarczy wykazanie fałszywości jednej tylko dowolnej fazy.

Ciąg dalszy na kolejnej stronie

Strona 1 z 4