„Yes, yes, yes…!”, jak krzyknąłby pewien były polityk i były mąż Izabeli Olchowicz. Są, przyszli, protestują! Będzie gorąco! Już jest! W Warszawie, w Poznaniu, w Gdańsku… - stoją, siedzą, kładą się na chodnikach, palą świece…! - relacjonują media z kraju i zagranicy. Zaczęło się! Tylko patrzeć jak pisowcy będą wyskakiwali z okien! „Jeszcze Polska nie zginęła…”

Żałosne. Do bólu żałosne. Ryszard Schetyna, czy Grzegorz Petru i ich halabardnicy płci obojga wielu nazwisk, jak Gasiuk-Pihowicz czy Scheuring-Wielgus, a może odwrotnie, są w swym żywiole. „Wyrwij murom zęby krat…” - intonuje zapomniana aktorka, mniejsza z tym, kto. W Sylwestra się nie udało, bo zima była, ale dziś… - ludzie, włączcie telewizory, patrzcie, „tu jest Polska, tu jest Polska…!” Fakt, jest, w całej okazałości. Polska, w której garstce siwych, pookrągłostołowych wyjadaczy, którzy stracili władzę i tracą wpływy, oraz przytulonych do układu politycznych nuworyszy udało się rozhuśtać emocje od Bałtyku po królewski Kraków. Naród z Władkiem, Władek z narodem…!

Garstce? Naród? Spokojnie. Nie dajmy się zwariować. Kilka czy kilkadziesiąt tysięcy to jeszcze nie cały naród. „Policzmy głosy”, jak powiedziałby ekspremier, obecnie gastarbeiter w Brukseli: około 27 tys. członków Platformy tzw. Obywatelskiej, około 5 tys. z partii tzw. Nowoczesnej, parę tysięcy z różnorakich ugrupowań, które znalazły się poza parlamentem i śnią o powrocie do ław poselskich, wspieranych przez rodziny i komitetu zakodowanych - już mamy te „dzieści” czy nawet kilkadziesiąt tysięcy. Jak ma się ta liczba do blisko 40 mln narodu? Ale jest wrażenie, reporterzy mediów różnych uwijają się jak w ukropie, podtykają mikrofony leżącym pod barierami wokół Sejmu; „niech pani tupie, niech pani tupie…”, poprosiła o dubla jedna z dziennikarek telewizyjnych, która przegapiła moment, gdy protestujący w pozycji poziomej stukali butami w blachę ogrodzenia. Pani potupała, są zdjęcia, jest „moc”…

„Rozpacz i przemoc przed Sejmem. Polska protestuje!”, grzmi w tytule springerowski „Fakt”. Rozpacz? Czyja rozpacz…? Przemoc…? Polska…? No, fakt, rozpacz jest, zdetronizowana tzw. elita gotowa jest z tej rozpaczy nie tylko do urządzania niebywałych burd w parlamencie, w razie potrzeby także do urządzenia Majdanu w Warszawie. W imię obrony demokracji i swobód obywatelskich, ma się rozumieć.

Ot, osobliwe wydanie aksjologii w naszej historii: łamiący wszelkie normy i zasady funkcjonowania państwa prawa perorują o porządku publicznym, nawołujący do puczu zarzucają demokratycznie wybranej władzy …zamach stanu, sprzedawczyki narodowych interesów udzielają lekcji patriotyzmu, postkomuniści i byli agenci bezpieki stają „w obronie” sprawiedliwości społecznej i ostrzegają przed „powrotem komuny”, walczący wcześniej z Kościołem i naukami polskiego papieża, zaszczuwający polskiego prezydenta cytują śp. Jana Pawła II i śp. Lecha Kaczyńskiego… - diabeł ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni.

Niestety, sami jesteśmy temu winni. Nie mam satysfakcji, że przepowiadałem to już ponad 25 lat temu, gdy organizowałem wizytę w Polsce szefa tzw. urzędu oczyszczania, później prezydenta Niemiec Joachima Gaucka, gdy przeprowadzałem z nim rozliczne rozmowy dla „Wprost” i telewizyjnej „Panoramy”. Niemcy dokonali rozrachunku z - jak to oficjalnie określono - zbrodniczym reżimem komunistycznym byłej NRD, z jej władzami i służalcami na niższych szczeblach. Zdrada i szubrawstwo nazwane zostały po imieniu. Były procesy i kary, poleciały głowy, stanowiska tracili aparatczycy, dyrektorzy różnorakich instytucji, wojskowi i, a jakże, komunistyczni, dyspozycyjni sędziowie czy prokuratorzy. Niektórzy z nich, już w warunkach demokracji utworzyli potem Partię Demokratycznego Socjalizmu, obecnie pod nazwą Lewicy. Dekomunizację podjęli też nasi czescy sąsiedzi. Nie mam satysfakcji, bo byłem jednym z tych, którzy wówczas przegrali. Nie dokonany został ani rachunek sumień, ani wyznanie winy, nie było ani skruchy, ani pokuty.

Czytaj dalej na następnej stronie