Ostatnie nieporozumienia między ministrem spraw zagranicznych (Witold Waszczykowski) a Kancelarią Prezydenta (Krzysztof Szczerski) ws. nominacji ambasadorskich przydarzają się w naprawdę niekorzystnym momencie. Jak się okazuje, kilka realnych osiągnięć polskiej dyplomacji (szczyt NATO w Warszawie, wybór Polski do RB ONZ, planowana wizyta Trumpa) sprawiły, że do ojcostwa tych sukcesów zgłosiło się wielu chętnych.

Szef MSZ oczekuje wyjaśnień od prezydenta ws. nominacji ambasadorskich. „To ludzie wykształceni, mający doświadczenie”

Rozmawiałem dziś zarówno z ministrem Witoldem Waszczykowskim, jak i Krzysztofem Szczerskim. Wysłuchałem racji obu stron, zapytałem też w MSZ i Pałacu, na czym polega cały problem z ich perspektywy. Jak można się domyślić, w tle technicznego, urzędniczego (choć czasem rówież merytorycznego) sporu między obiema stronami tli się konflikt ambicjonalny.

WIĘCEJ: NASZ WYWIAD. Waszczykowski o pytaniach do Pałacu ws. ambasadorów i kulisach wizyty Trumpa: „Ojców sukcesu polskiej dyplomacji jest wielu”

WIĘCEJ: NASZ WYWIAD. Szczerski: Słowa Waszczykowskiego do prezydenta nigdy nie powinny paść. „Sukces odnosimy wtedy, gdy działamy wspólnie”

Stronnicy szefa MSZ wskazują na rosnącą rolę Krzysztofa Szczerskiego i jego powiększające się ambicje, które mają rozsadzać codzienne relacje między MSZ a Pałacem.

Jego apetyt rośnie w miarę jedzenia

— mówią moi rozmówcy.

Szczerski, o którym złośliwie mówi się na mieście per „wiceprezydent”, miał bowiem stać nie tylko za kolejnymi wycinkami z Pałacu (Marek Magierowski, Małgorzata Sadurska), ale i konsekwentnie powiększać swoje wpływy i pozycję polityczną. Efekt? Wszystko, co dobre w polskiej dyplomacji szło ostatnio na konto Szczerskiego i Pałacu, wszystkie trudności i problemy zrzucano na nieporadność Waszczykowskiego i MSZ.

W odpowiedzi z drugiej strony słyszę, że Waszczykowski jest mocno przewrażliwiony, zwłaszcza po powracających w niemal każdym miesiącu plotkach o jego dymisji. Szef polskiej dyplomacji ma szukać wokół siebie intryg i gier nawet w miejscach i środowiskach, gdzie ich nie ma.

Skupia się głównie na tym, co przeczyta o sobie w mediach. Cały czas siedzi w tablecie, nadinterpretuje teksty mu poświęcone i plotki

— przekonują moi rozmówcy.

Sprawa jest bardziej skomplikowana. Wysiłki MSZ i samego Waszczykowskiego na przykład przy okazji walki o niestałe członkostwo w Radzie Bezpieczeństwa ONZ były faktycznie bardzo duże i rzeczywiste. Wizyt, nierzadko gdzieś na końcu świata, szef naszej dyplomacji odbył naprawdę sporo, mocno pracował też przy okazji wizyty Trumpa. Ale i prezydent Duda (wraz ze Szczerskim) wyraźnie przyczynili się do ostatnich sukcesów; trudno więc by nie walczyli o wyeksponowanie ich wkładu w cały proces. Obie strony mają do siebie pretensje w sprawie tego, jak medialnie opakowana została informacja o wizycie Trumpa w Polsce. Padają wzajemne oskarżenia o grę na siebie.

Zamieszanie wokół obsady stanowisk ambasadorów jest więc, jak można to odebrać, czymś na kształt zastępczego pola sporu, choć gdzieś w tle istnieje administracyjny, techniczny problem wokół procedury nominacji. Można go jednak dość prosto rozwiązać przy minimum dobrej woli. Z obu storn.

Nie ma decyzji Pałacu, które miałyby charakter nielogiczny. Nie wiemy, dlaczego Waszczykowski w ogóle brnie w takie dyskusje - i to na forum publicznym

— słyszę od zwolenników Szczerskiego.

Stronnicy szefa MSZ wskazują jednak, że problem istnieje, a jego bezpośrednią przyczyną jest chęć znalezienia sobie miejsca na scenie politycznej przez prezydenta Dudę.

Problemy przecież nie dotyczą tylko kontaktów z MSZ, ale i Ministerstwa Obrony Narodowej. Momentami zachowują się w Pałacu, jak gdyby mieli polityczne ADHD

— mówią moi rozmówcy.

Oficjalnie słyszymy o wspólnym sukcesie polskiej dyplomacji, a w kuluarach i za kulisami odbywa się wyścig o palmę pierwszeństwa. Niby to oczywiste i naturalne w polityce, ale jednak - mimo wszystko - mało profesjonalne. Ostatnim, czego potrzebujemy przed wizytą Donalda Trumpa w Polsce to wzajemne przepychanki na tle ambicjonalnym. Zbyt dużo mamy do załatwienia, zbyt dużo dzieje się wokół Polski, by pozwalać sobie na okładanie się łopatkami. Panowie, idźcie na dobre wino i ustalcie reguły gry. Gracie przecież do jednej bramki.