Mój wpis, że KRS broniła ludzi przed arogancją w sądach, nie był żartem primaaprilisowym. Smutne, że wyłącznie na żart wyglądał

Żart primaaprilisowy – za taki uznali prawie wszyscy czytelnicy mój wpis, że Krajowa Rada Sadownictwa stanęła w obronie ludzi przeciw arogancji i bezduszności w sądach.

A to wcale nie żart, tylko prawda była. Cytaty zaczerpnąłem z prawdziwej uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, w której to uchwale Rada bardzo mocno skrytykowała patologie wymiaru sprawiedliwości, sprzeciwiając się krzywdzeniu i poniżaniu ludzi w sądach.

Nie dodałem tylko, korzystając z przywileju 1 kwietnia, że cytowane stanowisko Rada wyraziła nie wczoraj, lecz 27 lat temu, 4 kwietnia 1990 roku.

Byłem wówczas jako młody sędzia członkiem Rady i wraz z sędzią Jerzym Zawistowskim współautorem projektu tej uchwały. Wierzyliśmy wtedy, że stworzymy wymiar sprawiedliwości wolny od arogancji, bezduszności i poniżania ludzi, że będziemy mieli sądownictwo na miarę aspiracji narodu. Jeszcze nie było w Radzie profesora Strzembosza, dołączył do niej jako nowy prezes SN kilka miesięcy później.
Dziś na wspomnienie tamtej wiary tylko dźwięczą mi ciche słowa piosenki Okudżawy – nie bądź smutna, nie złorzecz, nie gniewaj się wiaro, jeszcze wielu dłużników masz swych oprócz mnie…

PS. Przeczytałem właśnie orzeczenie o losach dziecka, wydane przez panią sędzię Dorotę Szymczak z Sądu Rejonowego w Kołobrzegu, orzeczenie przepojone humanizmem, mądrością życiową i głęboką wrażliwością.

Muszę więc dodać druga frazę z Okudżawy – nie bądź smutna, nie gniewaj się matko nadziejo, jeszcze twoi synowie na ziemi tej są…

I córki też.