Agnieszka Pomaska zastosowała strategię przejścia od ataku do obrony. Nie komentowała swoich wyczynów ze smartfonem, gdy na przykład wręcz właziła na głowę Jarosławowi Kaczyńskiemu, wrzeszcząc mu nad uchem i wchodząc w tak bliski kontakt, że można to uznać za ograniczenie wolności osobistej. Dla jako tako wychowanego człowieka skrajnie agresywne zachowanie 37-letniej posłanki wobec byłego premiera, osoby 67-letniej, byłoby co najmniej niesmaczne, a jak najbardziej uzasadnione jest określenie „chamskie”. Od każdego posła można wymagać przynajmniej elementarnej kindersztuby, a nie fontann prostactwa i nieokrzesania. Oczywiście żadnej refleksji nad tym posłanka Pomaska nie przeprowadziła. Skorzystała z okazji, że akurat odbywała się rozprawa w sprawie, jaką wytoczyła radnej PiS Annie Kołakowskiej. Za jej wpis na Facebooku: „Trzeba to coś złapać i ogolić na łyso”. A już w sądzie wykorzystała okrzyki sympatyków radnej Kołakowskiej: „Na łyso! Na łyso!”. Takie okrzyki to argumenty poniżej poziomu, na jakim warto o czymkolwiek debatować. Ważne, że pomogły posłance Pomaskiej odwrócić kota ogonem, czyli z agresorki stać się ofiarą, choć w zupełnie innej sprawie. Agresorka sprzed kilkunastu dni mogła robić miny niewiniątka i opowiadać, jak podle zachowują się ludzie sympatyzujący z obecną władzą. O tym, że sama nakręcała spiralę agresji i nienawiści (co zresztą skrzętnie dokumentowała), nie zająknęła się ani słowem. I w związku z tym nie czuła potrzeby jakiejkolwiek krytycznej refleksji, a już tym bardziej przeprosin. Świat Agnieszki Pomaskiej zaczął się 16 stycznia 2017 r., a to, co wcześniej, samo się anihilowało. Chciałbym doczekać takiej chwili, gdy politycy, w tym posłowie, potrafią uznać własne błędy i przewiny, i na tej podstawie zmienić swoje postępowanie. Bardzo mi przykro, ale nie mam żadnych podstaw, by za dowód takiej przemiany uznać szeroko reklamowaną w mediach akcję mycia drzwi przez Sławomira Nitrasa. Tym bardziej nie mam takich podstaw, gdy przeanalizować, jakie „numery” robił poseł PO w przeszłości. Szczególnie, gdy przy pomocy ordynarnego publicznego kłamstwa i wyjątkowej manipulacji w listopadzie 2006 r. przyczynił się do przegranej prof. Teresy Lubińskiej w wyborach prezydenta Szczecina. Uważam akcję Nitrasa z usuwaniem farby za zwykły cyrk medialny, zorganizowany z pełnym cynizmem. Po to, by przykryć kompromitację podczas próby puczu w Sejmie, co sam poseł Nitras utrwalił dla potomności. Jeśli dodać do tego zero krytycznej refleksji posłanki Pomaskiej oraz posłów Tomczyka i Olszewskiego, trudno mieć jakiekolwiek podstawy, by spodziewać się zmiany na lepsze. Będą raczej kolejne cyrkowe numery, wynikające wyłącznie z tego, że chce się coś przykryć, przekręcić, odwrócić kota ogonem, zatuszować, zmanipulować. A stosowanie wyłącznie cyrkowych numerów sprawia, że polityka staje się jeszcze bardziej cyniczna, zakłamana, brutalna i bezwzględna niż była wcześniej.