Moja rada dla rządu jest krótka: zmieniać, zmieniać, zmieniać. Tylko zmiany dają szansę na zabezpieczenie niepodległości

Rząd podsumowuje swój pierwszy rok. Trudny, ale rzeczywiście dobry. Wiele zrobiono, wiele zaplanowano, pokazano, że jeśli się chce, to można. Jednocześnie przetrzymano wyjątkowo agresywną rewoltę sfrustrowanych porażką beneficjentów III RP.

Z okazji pierwszych urodzin sypią się rady i podpowiedzi. Większość komentatorów kładzie nacisk na niedoskonałości komunikacji. Mają rację, jest w tej sferze wiele do poprawy. Inna sprawa, że siłą rządu jest jego autentyczność, pewne stonowanie, brak tego nieznośnego PR-owego pudru, którym do mdłości karmiła nas poprzednia ekipa.

Moja rada jest krótka: zmieniać, zmieniać, zmieniać. Zmieniać reguły gry, zmieniać dystrybucję pieniędzy i prestiżu, zmieniać system. Nie zatrzymywać się, nie spać, nie dawać zwieść się złudzeniom. Tylko zmiany dają szansę na zabezpieczenie niepodległości, wzmocnienie polskiej tożsamości, budowę niekolonialnej gospodarki. Przemalowanie tego, co jest, to za mało. Siła establishmentu III RP jest tak wielka, że każda bezczynność brutalnie zemści się, gdy choć odrobinę zmieni się polityczna pogoda. A gorsza pogoda przyjdzie na pewno.

Rzecz jasna, nie mogą to być zmiany dla samej zmiany. Celem musi być wzmacnianie tego wszystkiego, co chce Polski silnej i sprawiedliwej, i osłabianie tego wszystkiego, co w Polsce widzi jedynie zasób do budowania fortun i robienia karier, także międzynarodowych.

Ma rację Antoni Macierewicz: mamy wielką szansę na budowę Polski naszych marzeń. Nie można tej szansy zmarnować, bo kolejnej może nie być za naszego życia. Jeśli ta próba upadnie, na następną trzeba będzie czekać bardzo długo. Bo III RP już wie, że nas nie doceniła. W kolejnej swojej odsłonie zrobi wszystko, by jej panowanie już nigdy nie zostało zagrożone. Zbudują system przynajmniej teoretycznie nieobalny.

Stawka jest wielka, i dlatego od tego rządu należy wiele wymagać. Ale nie należy przy tym popełniać grzechu dziecięcej psotliwości, w którym tak mocno lubuje się część prawicy, bardzo mocno przywiązana do roli bezradnej opozycji.