Godziny biegną, grudzień coraz bliżej, pewien dobrze znany nam sędzia przeżywa ów czas w wyjątkowym podnieceniu. Pozostanie po nim, jak to jesienią, trochę zeschłych liści, w większości porządnie nadgniłych, a resztę rozniesie wiatr.

Ta świadomość działa na przejrzałego fanfarona niezwykle pobudzająco. Ze wszech sił wolałby przywołać sytuację, by jakiś wicher ułożył liście, najlepiej wawrzynu, w kształt wieńca i ulokował go na czuprynie jego osoby. Nie dość, że ten niespotykany wykwit narcyzmu sam sobie chciał i wciąż chce ustanawiać prawa, mając za nic najważniejsze gremium w państwie, nie dość, że spiskował wraz z opozycją, że jeździł po świecie kłamiąc w żywe oczy w sprawie naruszeń demokratycznych, podjudzał podobnych sobie do takich samych działań, to teraz śni mu się jeszcze kariera męczennika. Dopiero co właśnie, ten pyszałek ubrany czasem w togę, zawiadomił publiczność ekscytującą się jego odchyleniami, że spodziewa się rychłego aresztowania. To znaczy żandarmi mieliby przyjść po niego zaraz po zakończeniu kadencji w instytucji, którą z własnej woli i własnym działaniem splugawił.

Wspomniana wypowiedź kwalifikuje się zatem do jeszcze innej skali ocen. Nie zasłaniajmy więc oczu. Zobaczmy kształt realny. Jawi się przed nami facet, który bez przerwy rozglądał się za nakryciem głowy, w którym paradował pewien cesarz. Tak, tak. Ten samo, co uwiódł Polkę, młodziutką żonę generała Walewskiego. Teraz bikorn oburącz uchwycił, przycisnął do piersi i w stosownej chwili wciśnie go na ukochane przez siebie miejsce. Zacznie też poszukiwać cesarstwa na miarę dwurogu, bo dwór, co prawda straszny, ale już ma.

Niestety, ani Elby, ani Wyspy św. Heleny nikt mu nie zaproponuje. Nawet marnego półwyspu, bo wart jest najwyżej działki. Za miastem, dla emerytów. Nawet tak nisko upadłych.