Seawolf - wspomnienie. Ludzie z sercem po prawej stronie kochali go za przywracanie wiary w zwycięstwo nad postkomuną i wszelakim lewactwem

1 maja kojarzy mi się od jakiegoś czasu wyłącznie z odejściem na wieczną wachtę Tomasza „Seawolfa” Mierzwińskiego – kapitana żeglugi wielkiej, najlepszego polskiego blogera, wrażliwego patrioty, człowieka renesansu i wielu talentów. I mego serdecznego druha.

Gdyby żył, pisałby dziś zapewne do najlepszych prawicowych gazet i tygodników, wydawał kolejne książki o polityce i podróżach. I byłby blogerską ozdobą wszystkich patriotycznych portali. Jak zwykle zaskakiwałby nas swoimi przenikliwymi analizami, błyskotliwą erudycją i nieprawdopodobnym wręcz poczuciem humoru, dzięki któremu jego wpisy i felietony należały do najbardziej wyczekiwanych…

Czytali go wszyscy – od sprzątaczki po ministra. Ludzie z sercem po prawej stronie kochali go za przywracanie wiary w zwycięstwo nad postkomuną i wszelakim lewactwem. Za to mainstream szczerze nienawidził „Siłólfa” (pisownia wg Pana Prezydęta Oby Żył Wiecznie). Tomek wprowadził do obiegu wiele nowych pojęć, ot choćby używane teraz powszechnie terminy: „pancerna brzoza” czy „seryjny samobójca”…

Aż trudno uwierzyć, ale to już trzy lata minęły od chwili, kiedy Tomek przegrał swą ostatnią, najtrudniejszą walkę – z rakiem. W tym czasie spełniło się tyle marzeń, o które „Wilk Morski” walczył przez całe swe dorosłe życie. Właśnie odzyskujemy Polskę dla Polaków. Mamy patriotyczną większość sejmową, prawicowy rząd i naszego Prezydenta. I tylko żal, że nie można już przeczytać skrzących się humorem opinii „Seawolfa” na temat „demokratów” z KOD-u, „obrońców” Trybunału Konstytucyjnego, czy unijnych idiotów „ubogacających” Europę dżihadem…

Ześlij nam, Tomku, tam z góry trochę Twojej Weny, Doświadczenia i Optymizmu. Musimy dokończyć nasze wspólne dzieło tu, na polskiej ziemi. Masz w tym zbożnym projekcie swój ogromny udział. I za to będziemy Ci zawsze wdzięczni…

PS Wszędzie gdzie tylko mogę polecam książki Tomasza Mierzwińskiego. Po latach są tak samo aktualne, jak w momencie ich pisania. A może nawet bardziej – co świadczy o niespotykanej przenikliwości i ponadczasowości Autora.

Przypominam link do jego książek („Alfabet Seawolfa” oraz wydane już po śmierci: „Seawolf o polityce” i „Dziennik Pokładowy”) http://multibook.pl/pl/c/Tomasz-Seawolf-Mierzwinski/215

Ten wiersz napisałem na początku maja 2013r.

POŻEGNANIE „SEAWOLFA”

Zatrzaśnięto nad Tobą trumny ciężkie wieko.

Pożegnano Blogera, Ojca i Człowieka…

Wypito za Twą pamięć, polecono Bogu

I znicze zapalono przed ostatnią drogą…

Lecz ja wciąż nie kasuję Twego telefonu,

Kroku zwalniam, gdy mijam róg Twojego domu,

Na blogach wypatruję ikonki okrętu,

Szukam „mejli” od Ciebie wśród spamu odmętów…

Dwie miłości Cię wiodły: Ojczyzna i Morze;

Obu serce oddałeś… I wszystko, coś tworzył…

Byłeś nam jak latarnia, jak polarna gwiazda –

Pośród mielizn podłości, pośród raf zaprzaństwa…

Gdzie dziś Twoi prześmiewcy – lemingowe burki?

Sprzedajni ujadacze? Internetne szczurki?…

Żyli światłem odbitym, grzali się w Twej sławie;

Gdy zabrano im słońce – odeszli… W niepamięć…

Nie wiem, ilu nam jeszcze nowy dzień przyniesie

„Seryjnych samobójców”? „Brzóz pancernych” w lesie?

Co wymyślą „flanelki” mediów z prawdą sprzecznych?

Czym błyśnie „Pan Prezydęt” – co „oby żył wiecznie”?…

A tyle jeszcze mógłbyś nowych ksiąg otworzyć,

Tyle myśli niesfornych do głów naszych włożyć…

Odszedłeś nazbyt wcześnie, ledwieś tu  zagościł;

Braknie nam dziś Twych żartów, odwagi, mądrości…

Żegluj spokojnie, „Wilku”, płyń w Charona łodzi;

Wszak zasiałeś już ziarno… Ono właśnie wschodzi…

My kurs Twój uchronimy przed dryfem niewoli,

Bo „Alfabet Seawolfa” będzie nam busolą!

Nie wykasowałem numeru telefonu Tomka. Ale zmieniając komórkę nie przepisywałem go ponownie. Nie potrzebuję tego; wciąż czuję wśród nas obecność „Seawolfa”…

Dziś z cyklu znalezione w sieci – stara szanta „A gdyby nam wypływać przyszło…”