Trafiłem na „Głos Wielkopolski” z dnia 7 marca z wywiadem z Januszem Zemke, europosłem SLD, byłym wiceministrem obrony narodowej o sytuacji w armii w związku z odejściem jednej czwartej generałów z Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych. Na pytanie o przyczynę Zemke, odpowiada, że to z powodu lansowanej przez resort obrony tezy, że z wojska powinni odejść ludzie, którzy rozpoczynali służbę przed 1989 rokiem. Zemke się z tym oczywiście nie zgadza, że jeśli ktoś skończył 50 lat, to jest niepotrzebny już wojsku i Polsce. Przywołanie „Polski” zabrzmiało bardzo patetycznie. Kabotyni są zresztą w patosie wyćwiczeni.

Całą tę sytuację Janusz Zemke nazywa absurdalną, bo odchodzą ludzie, który mają powyżej 20-25 lat służby, często kończyli szkoły oficerskie jako prymusi a zaczynali swoją karierę w wojsku w latach 80 ubiegłego wieku. Zemke uważa, że to, co robi ministerstwo to przejaw braku szacunku dla emerytów wojskowych.

To jest obraźliwe dla dziesiątków tysięcy ludzi, którzy wcześniej rzetelnie i uczciwie służyli w wojsku polskim

— oburza się Janusz Zemke.

Nie zada sobie pytania o kontekst historyczny lat 80, w którym zaczynali służbę ludzie by „rzetelnie” i „uczciwie służyć Polsce”. Kto mógł zaczynać służbę latach osiemdziesiątych w Ludowym Wojsku Polskim? Jaki gatunek Polaków? Czy to najlepszy gatunek? Pamiętam z lat z osiemdziesiątych pogardę młodzieży, dla tych którzy służyli LWP. Zawodowych żołnierzy nazywano trepami.

13 grudnia 1981 roku LWP pacyfikuje wolnościowe, niepodległościowe dążenia polskiego narodu. Jest to wojsko polskie czy nie jest? Pytanie retoryczne. Zasadnicza służba wojskowa z drylem sowieckim i ideologicznym praniem mózgów, to forma tyleż samo mobilizacji do walki z imperializmem, co sposób na brutalną inżynierię społeczną. 900 tysięcy Polaków w latach 80 emigruje i jest to element o najsilniejszym instynkcie wolnościowym, który nie pozwala im na życie w PRL a dzisiejsi generałowie zakładają wówczas dobrowolnie obrożę, by służyć partii komunistycznej i bronić wiecznego, nierozerwalnego sojuszu z ZSRR. Ci przyszli generałowie musieli być dobrze sprawdzeni czy gwarantują lojalność wobec reżimu czy będą wystarczająco zdyscyplinowani, gdy dostaną na przykład rozkaz strzelania do robotników, jak to miało miejsce w grudniu 1970 na Wybrzeżu i uczynią to w poczuciu wypełniania obywatelskiego obowiązku. O tym Janusz Zemke nie mówi, ale trudno się dziwić, skoro sam był najemnikiem w PZPR. Ludowe Wojsko Polskie było najbardziej zsowietyzowaną, bardzo liczną grupą społeczną, wliczając w to rodziny, bardziej niż PZPR a nawet MO, co rzetelnie opisał Sławomir Cenckiewicz. To był filar komunizmu w Polsce. Zresztą socjotechnicznie świetnie było rozgrywane to przywiązanie Polaków do munduru, tak żeby przesłaniać podstawowe cele tej struktury, że to niby sami patrioci, ludzie ideowi. W latach 80 nikt, kto miał elementarne wyczucie etycznie, nie mógł mieć złudzeń, co do natury „polskiego” wojska.

Gdy na jednym z osiedli w Poznaniu radni PiS-u, bodajże w 2012 roku, zaproponowali by pojawiła się ulica płk Kuklińskiego, inny radny nie z Pis-u, w Radio Merkury protestował, że na tym osiedlu mieszka bardzo dużo emerytowanych wojskowych. To był podstawowy argument. Z punktu widzenia emerytowanych wojskowych LWP logiczny. Janusz Zemke mówi także w tym wywiadzie, „że problem z Antonim Macierewiczem polega na tym, że jest to minister bardzo silnie ideologiczny”. Ta wypowiedź jest wyboldowana.

Otóż patriotyzm to nie ideologia, ale coś szerszego, to postawa życiowa, która z ideologią nie ma wiele wspólnego. Ale dla komunistycznego internacjonała, członka partii od zawsze to jest trudne do pojęcia, tak samo jak dla tych, wówczas młodych oficerów, którzy w latach 80 zaciągali się do Ludowego Wojska Polskiego.